De 100e Hongerspelen - 190

Katniss zuchtte diep toen ze Adriënne weer naar haar kamer had gebracht. Tijd voor de volgende. Al was het eerste gesprek, dat met Snow, misschien het belangrijkste geweest, dat betekende niet dat de komende gesprekken minder zwaar zouden zijn. Snow had ze nooit gemogen, maar Cinna… Inne had beloofd Portia even uit de buurt te houden, tot die ook kon komen. Tegelijk zou ze haar ook alles uitleggen. Ze konden Cinna en Portia niet te lang gescheiden houden.

Er werd op de deur geklopt.
“Kom binnen”, zei Katniss, uiterlijk kalm. Het was Peeta die Cinna bracht. Cinna keek op toen ze de deur door liepen.
“Katniss?”, stamelde hij. Katniss slikte even.
“Hallo, Cinna.” Peeta hielp hem te gaan zitten en keek Katniss vragend aan. “Ga maar, het lukt wel”, zei die zacht. Peeta liep de kamer uit.
“Katniss, wat is er aan de hand?”, vroeg Cinna zacht. “Is de opstand geslaagd? Ben je de Spotgaai? Ik…”
“Eerlijk gezegd, Cinna,” zei Katniss zacht, “verbaasd het me dat je me zo snel herkende. Het is vijfentwintig jaar geleden dat we elkaar nog gezien hebben.” Cinna’s hoofd schoot omhoog.
“Zo lang? Vijfentwintig? Maar…”
“Ja, zo lang”, fluisterde Katniss. “En al die tijd zat jij daar gevangen.”
“Is de opstand geslaagd?”, vroeg Cinna weer.
“Eerst wel, maar na een paar weken wist Snows zoon de macht te grijpen. Hij had al die tijd zowel voor de rebellen als zijn vader gewerkt, om uiteindelijk zelf te winnen. Hij had iedereen voor gek gehouden.”
“Dus, dus, we zijn verloren?”
“Waren”, verbeterde Katniss. “Er is een nieuwe opstand bezig, Cinna. De Spotgaai vliegt weer.” Cinna glimlachte aarzelend.
“Dus je hebt het gedaan?”
“Ja, al heb ik lang getwijfeld. Maar heel Panem kent me nu als de Spotgaai, nog steeds.”
“En deze keer? Denk je dat, dat het nu wel kan lukken?”
“Ja, we zijn er zeker van. We hebben nu belangrijke bondgenoten. Bovendien heeft Snow deze keer nog niet het halve Capitool achter zich, restant van de vorige opstand. En we hebben informatie die hem in één klap kapot zal maken.” Cinna knikte. Hij dacht diep na.
“Katniss, ik heb het gevoel alsof, alsof ik, ik weet niet, een soort van mijn geheugen kwijt ben. Ik, ik kan me die gevangenis herinneren. Ik was vastgebonden en geblinddoekt en zo, maar… Ik kan me geen moment herinneren dat ik eten kreeg en…”