Hoofdstuk 7

Direct verschijnt er op mijn gezicht een geschrokken uitdrukking. Waarom komt de oude man hier? Is hij van het gekkenhuis, zijn mijn ouders erachter gekomen dat ik plaatjes zie bewegen? Alsjeblieft niet. 'Gaat u zitten' zegt mijn moeder verbaasd. Hoe kan haar geweldige, perfecte en goedlerende dochter Hermione nou weer bezoek krijgen van een man die wel schoolhoofd of president zou kunnen zijn. Hij ziet er heel wijs uit. 'Heeft uw dochter de brief al open gemaakt?' vraagt Perkamentus beleefd. 'Welke brief?' vraagt mijn moeder bezorgd. Ik ren naar de eetkamer toe om de brief te pakken. 'Deze brief. Het gaat over een school, Zweinstein. Ze leren je daar toveren.' Perkamentus knikt. 'Precies. Jij bent een heks, Hermione. Daarom heb je deze brief gekregen' Ik ben in shock. Ik, doodnormale, studerende nerd Hermione ben een heks? Dat kan niet. Dat is onmogelijk. 'En toch is het zo' zegt Perkamentus, die mijn twijfelingen blijkbaar heeft gezien. 'Zou u dan eens wat willen toveren' vraag ik gretig. Ik wil wel zien of hij echt een tovenaar is, want dit gebeurd normaal alleen in sprookjes. Perkamentus pakt een stok uit zijn mantel. 'Accio theekopjes' zegt hij. Uit de keuken klinkt gestommel. Een voor een komen de theekopjes naar ons toevliegen. 'Ik hoop dat dit voldoende bewijs is. De spullen kun je kopen op de Wegisweg, een straat in Londen. Alleen jij ziet de Lekke Ketel, een tovenaarscafe, want alleen heksen en tovenaars zien die. Je zult dus alleen moeten gaan. Ik zie je graag op 1 September. Sorry, maar het is tijd voor mij om te gaan. Excuseer. Nog een fijne dag verder' Met een plop verdwijnt hij. Mijn moeder staat met wijdopengesperde ogen te kijken. Ze knippert niet en heeft het strijkijzer in haar hand. 'Ik ga naar Londen, mama. Ik bel een taxi. Tot vanavond' Zonder op antwoord te wachten loop ik naar de telefoon en bel het nummer. Nadat ik dat heb gedaan ren ik naar boven en pak een tas. Dan loop ik weer naar beneden om de brief met benodigheden te pakken. Even later staat de taxi voor de deur. Ik loop nog even naar de woonkamer toe. Zal mama al weer normaal kijken? Ik kijk om het hoekje, het is niet nodig dat ze me ziet. Ze staat nog steeds in dezelfde houding. 'Ik ga maar weer, tot vanavond' Na dat gezegd te hebben sluit ik de deur.