Revenge 1.

Uitgeput zoals ze waren stapten de jongens uit de gigantische dure auto. Allemaal met een tevreden glimlach op hun gezicht. Het was weer een geweldige voorstelling geweest en de directioners de zo geheten fans waren uit hun dak gegaan. Het zweet parelde op hun voorhoofd, maar toch waren ze voldaan. Niemand kon ze deze gebeurtenis ooit weer afpakken.
‘Wat een avond zeg’ zei de kleine Ier die zich tegen de muur had gestald. Een zucht verliet zijn mond gevolgd door een luide gaap.
‘Zeg dat wel zeg’ de krullenbol stak de sleutel van het appartement in het slot en opende de deur langzaam. Ze stapten de duisternis binnen en ademde diep in. Liam klikte het licht aan waardoor het appartement langzaam verlicht werd. Zayn liet zich met een zucht op de bank vallen en sloot zijn ogen. Nagenietend van alle drukte verscheen er weer langzaam een glimlach op zijn gezicht.
‘Had je dat meisje ook gezien die per ongeluk een ander meisje in haar gezicht sloeg?’ Louis grinnikte bij deze herinneren waarna de andere jongens al snel zijn voorbeeld volgden.
‘Ook die gezichtsuitdrukking van dat andere meisje’ hikte Liam. Een gaap onderdrukte Harry zijn lachen en al snel nam zijn vermoeidheid het van hem over. Langzaam slenterde hij richting de trap toen hij er achter kwam dat hij de jongens nog geen goede nacht had gewenst. Hij strompelde terug en omhelsde de jongens een voor heen en drukte zachtjes zijn lippen tegen hun wangen aan.
‘Ik ga slapen. Tot morgen en slaap lekker!’ schreeuwde hij nog een keer voordat hij zijn kamer binnen trat en zich op zijn bed liet vallen. Langzaam vertrok de krullenbol naar dromenland en had eindelijk zijn welverdiende rust. Harry leek de andere jongens op ideeën gebracht te hebben en langzaam vertrokken ze om de beurt naar hun slaapkamer om hun verdiende rust te ontvangen. Behalve Niall. Dit keer was het zijn beurt om alles af te sluiten en netjes achter te laten. Met een zucht stond de kleine schattige Ier op en pakte de lege cola blikjes op om ze vervolgens weg te gooien in de prullenbak. Net toen Niall de keuken uit wilde lopen viel zijn blik op een klein wit briefje dat op het raam hing. Het briefje schitterde in het licht van de lamp en trok zijn aandacht. Hoe moe hij ook op dit moment was, hij moest weten wat er op stond. Hij pakte het briefje voorzichtig van het raam af en las het aandachtig.


Take this serious.
This aint a joke.
Do what I tell you.
Or you'll get punished.

Even was Niall verward door het briefje maar snel kwam hij er achter dat er ook iets op de achterkant stond. Hij draaide het briefje om en inderdaad. Eerst schrok hij van de mededeling, maar daarna lachte hij erom gewoon een stomme grap van de jongens dacht hij. Hij keek naar de schotel met donuts en pakte er eentje waarna hij hem snel op had. Drie donuts verder besloot Niall toch maar te gaan slapen. Tijdens het trap lopen voelde Niall hoe hij langzaam weg begon te doezelen en voelde hij hoe zijn oogleden steeds zwaarder werden. Al zijn energie leek weg te trekken en vervangen te woorden door vermoeidheid. Het leek wel alsof hij dagen lang niet had geslapen en net een slaappil had ingenomen. Nog een trede te gaan. De duizeligheid nam toe en het werd donker voor zijn ogen. Niall leek weg te zaken en gevangen te woorden door de duisternis. Zijn ogen sloten zich vanzelf en hij verloor zijn evenwicht. Een harde klap galmde door het gebouw. Gelukkig viel hij naar voren en was er niets gebeurd. Als hij ook maar een verkeerde beweging had gemaakt lag hij nu beneden met zijn hoofd vol bloed en waarschijnlijk zonder een kloppend hart. Het briefje daar in tegen wat op de keukentafel lag werd langzaam verplaatst en weg geborgen zodat niemand het ooit terug zou vinden.

Don't eat the food
or you'll get dangerously sleepy.

Wat vinden jullie van deze schrijfstijl? De volgende hoofdstukken zijn gewoon van iemands pov, maar het kan zijn dat ik deze schrijfstijl weer terug laat komen. Viel het eerste hoofdstuk eigenlijk tegen of vonden jullie het wel leuk? .