011|| Daniel

Ik zat al in de klas wanneer een meisje wat te laat kwam. Ze kwam naast me zitten. Tja, dat was ook de enige plek die nog over was. Nederlands, wat hebben we eraan?
Vreselijk!
Doe mij maar gewoon wiskunde. Ze tilde met veel moeite haar tas op. Ik voelde dat ik mijn muts nog op had en deed hem af. Ik had eigenlijk altijd mutsen op. Dit kwam door een litteken achterop mijn hoofd. Ik wilde er niet aan herinnerd worden! Nooit! Tegen de tijd dat we huiswerk moesten gaan doen was ik even verzonken in mijn gedachten verzonken.
'En Madelon, weet jij het antwoord?' hoorde ik, En de leraar keek haar geïrriteerd aan. Snel probeerde ik het antwoord te vinden zodat ik haar kon helpen.
Te laat.
Ze gokte naamwoordelijk. Hij begon opnieuw met uitleggen, zucht! Ik zag Madelon om haar heen kijken. Die lette ook al niet op. De bel ging en de helft had al ingepakt.
Ik pakte stiekem mijn mobiel en keek wat we hierna hadden.
Wiskunde!
Yes!!
Ik pakte snel in en zette mijn muts op. Ik had dan misschien mijn best gedaan het litteken te verbergen maar ik wou dat niemand het zag. Ik liep met een grote groep naar wiskunde. Eens in het lokaal wist ik niet waar ik moest gaan zitten. Naast Madelon? Dat was de enige die ik kende. Onder nederlands hadden we heel even gepraat over haar naam en woonplaats enzo. Maar ook over die van mij. Zal ik wel of niet naast haar gaan zitten. Zenuwachtig keek ik haar vragend aan zonder een vraag te stellen.