Part 13 [final part]

Het enige wat ik kan is doelloos voor me uitkijken. Ik tril niet, ik huil niet en ik adem volgens mij niet eens. 'Oliv?' zegt Daan zacht. Na een paar seconden komt de eerste traan uit mijn ooghoek. Ik voel hoe de traan een weg over mijn wang baant en onder mijn kin belandt. Wat moet ik doen? Gewoon weg lopen? Iets zeggen? Het blijft niet bij 1 traan. De tranen volgen elkaar op, maar ik blijf nog steeds stokstijf zitten. Ik ben niet goed genoeg voor Daan. Ik zal nooit goed genoeg zijn. Voor niemand. Ik sta op en loop zo snel als ik kan Daan's huis binnen. Nils komt meteen op me afgelopen. Ik besef pas als ik hem zie wat Daan net zei. Het is voorbij. Hysterisch laat ik me in Nils' armen vallen. Ik weet niet wat er gebeurt met me. Het enige wat ik kan is schreeuwen en huilen. Nils houdt me stevig vast en probeert me te kalmeren, wat niet echt lukt. Mijn tranen vallen op zijn shirt. 'Olivia shht,' fluistert Nils in mijn oor. Ik adem een paar keer diep in. Ik stop met schreeuwen maar mijn tranen kan ik niet tegen houden. Het voelt gewoon alsof alle vlinders in mijn buik verdwenen zijn. Alsof mijn hart is 2 is gescheurd en de helft is weggenomen. Alsof ik een deel van mezelf kwijt ben. Nils troost me en geeft me wat te drinken. Na 10 minuutjes komt Daan rustig de woonkamer binnen. Hij fluister wat in Nils' oor. Ik zie Nils knikken en hij verdwijnt naar boven. Daan komt naast me zitten. Met rode ogen staar ik naar mijn beker waar nog wat water in zit. 'Olivia het spijt me, het kan gewoon niet anders, dit is het beste, geloof me.' Niet kijken Olivia. Niet. Kijken. 'Olivia...' Ik voel Daan's ogen op me branden. 'Dankje Daan. Dankje voor alles. Dit was de beste tijd van mijn leven en ik zal altijd van je houden, vergeet dat nooit.' Ik kijk voor een allerlaatste keer in Daan's zeeblauwe ogen, zet mijn beker op een tafeltje en loop dan snel naar boven waar ik Nils een kus op zijn wang druk. 'Doei Nils, ik hou van je en dankje voor uhm... daarnet.' Ik neem mijn tas van Daan's bed af, loop weer naar beneden en zonder nog iets te zeggen loop ik weg. Naar huis. Ik heb van geen enkel moment spijt, maar nu begin ik opnieuw. Een nieuw leven. Zonder Daan. Zonder Nils. Gewoon, een nieuw leven.