02 |

Joy

We lopen over het grote plein. Ik zie de andere hutten staan van de andere groepen. Een klein meisje kijkt bang uit het raam. Haar grote bruine ogen ontmoeten de mijne. Arm kind. Het is vast haar eerste dag. En dan te bedenken dat ze hier waarschijnlijk nog jaren lang zit. Net zoals ons. Het had voordelen om de oudste groep te zijn. Niet alleen was je een stap dichterbij tot vrijlating, maar ook had je meer mogelijkheden. Meer mogelijkheden om te ontsnappen. Zoals vandaag. Terwijl we de grote oud metalen poorten door zijn kijk ik achterom. Het grote bord hangt een beetje scheef; "Meisjes weeshuis". In mijn gedachte ga ik terug naar de eerste dag dat ik hier kwam. Zo bang. Zo verschrikkelijk bang. Ik kom abrupt tot stilstand doordat ik tegen het meisje voor me aanbotste. Blijkbaar had ik niet gehoord dat juffrouw Hisilda met haar stok getikt had. 'Ga eens kijken wie dat was.' Hoor ik haar zeggen tegen haar zoon. De zoon liep de rij af naar achter. Inmiddels stonden we allen in een recht gevormde formatie. Er was niets te zien van wat er net gebeurt was. Zodra hij bij de achterste rijen kwam liep hij wat rustiger. Hij wist dat het hier gebeurt moest zijn. Hij wou maar al te graag straffen uitdelen. 'Zo, wie van jullie dames was het deze keer?' Brengt hij gniffelent uit. Ik zucht diep. Beter kan ik maar mezelf overgeven voordat we straks allemaal gestraft worden. Zou dit ons plan door de war gooien? Ik kijk naar links waar ik in het smekende gezicht van Eva kijk. Ze weet wat ik wil gaan doen, zo ben ik altijd. 'Was het nummer 34 weer?' Vraag hij me. Ja, we hadden nummers geen namen. Ik kijk hem met een strak emotieloos gezicht aan. Hij kijkt vlug weg. Watje, grote woorden maar o zo bang. Hij loopt weer stug naar voren. Zodra hij bij zijn moeder is haalt hij zijn schouders op en zegt wat onverstaanbaars tegen haar. Ze zet haar stok op de schoen van haar zoon neer en zet er druk op. Ik zie het hoofd van de zoon verstrakken, ha. Dan tikt ze hard op de grond, we beginnen weer met lopen. Al snel zijn we bij onze bestemming aangekomen. Ik geef Eva een knipoog, het teken. Het teken dat het plan door gaat.

Even later staan we in onze pakjes met een hand aan de bar en de ander over ons lichaam heen gebogen. Onze linker voet ligt op de bovenste balk van de bar. De piano muziek start en we doen onze wekelijkse warming up oefeningen. Juffrouw Hisilda hield van ballet, ze leefde ervoor. Wij moesten dan ook van jongs af aan trainen om lenig te worden. En voor een beetje doorduwen was Hisilda niet bang. Als jonge meisjes werden we al in de split gezet, ookal waren onze spieren er nog niet klaar voor. Voordat ik het weet is ons plan in werking gezet met wat knap acteer werk van mijn zusje. 'Auww, Au!' Hoor ik haar hard zeggen achter me. Hisilda komt met grote passen naar haar toe gelopen. 'Wat is er?' Vraagt ze koeltjes. 'Mijn kuit! Ik verrek mijn kuit! Ik kan niet meer lopen.' Ze strompelt een stukje naar voren zodat ik haar arm beet kan pakken. Ze kijkt mij wat boos aan omdat ik gestopt ben met de oefening. '34, neem haar maar mee naar de kleedkamer daar ligt wat ijs. Henry loop met ze mee.' Ik en mijn zusje gevolgd door de zoon lopen naar de kleedkamer. De zoon houdt de deur voor ons open en komt dan aangelopen met een zak ijs en een theedoek. 'Gaat het wel?' Ik ben verbaast over zijn oprechtheid. Mijn zusje knikt met haar betraande gezicht. Wat kan ze toch goed acteren. Nu was het mijn beurt om mijn acteertalent in te zetten. Terwijl mijn zusje haar been koelt gaat de zoon naast me zitten. Ik weiger hem Henry te noemen, hij is ook geen naam waardig. Ik leg mijn hand op zijn boven been en kijk hem met een lief glimlachje aan. 'Wat ben jij toch aardig voor ons.' Zeg ik met een geacteerde glimlach. Zijn wangen kleuren rood als ik langzaam met mijn hand heen en weer wrijf. Ik hoor mijn zusje zeggen dat ze even naar de wc gaat en ze strompelt weg. Ik raak met mijn vingertoppen zijn wang aan en draai daar rondjes. Ook mijn andere hand breng ik naar zijn wang. Ze zakken langzaam naar zijn kaaklijn en stoppen daar. Onze hoofden komen dichterbij en KNAK. Hij valt als een lappenpop in elkaar. Ik zie mijn zusje de wc uit komen met de wapens die we de afgelopen zeven jaar verzameld hebben. Ze geeft mij wat spullen en kijkt dan geffacineerd naar het dode lichaam op de grond. 'Het lijkt net of hij slaapt.' Zegt ze dan fluisterend. 'Dat doet hij ook, maar dan voor eeuwig, met een gebroken nek.' Ik klim voor haar het kleedkamerraampje uit. De frisse wind waait door mijn haren. Ik kijk om en Eva's ogen glinsteren. Eindelijk zijn we vrij. Onze tocht kan beginnen.