Part 8

Ik kijk links en rechts van me. Waar is de uitgang ook alweer? Ik weet het niet, maar ik gok links. Met tranen in mijn ogen loop ik die richting uit. Een deur achter me gaat open maar ik negeer het. Hoe kon ik zo dom zijn? Hoe kon ik denken dat Daan me leuk vond? Valse hoop. Dat was het enige wat hij me gaf. Ik veeg woest wat tranen van mijn wang en loop door. Ik hoor voetstappen achter me en niet veel later trekt iemand aan mijn arm. Ik kan niet meer verder. De greep is te sterk. Ik draai me huilend om en kijk in Daan's zeeblauwe ogen. Hij heeft gehuild. De huid onder zijn ogen ziet rood. 'Wat moet je van me?' breng ik bot uit. 'Ik... Het spijt me,' mompelt Daan. Waarom doe ik eigenlijk zo raar? 'Het spijt me ook.' Daan glimlacht en knuffelt me. Dit voelt zo fijn en vertrouwd. 'Ik zal er altijd voor je zijn. Dat beloof ik,' zegt Daan. Hij duwt me zachtjes wat naar achter en kijkt me lief aan. In zijn blauwe ogen fonkelen lichtjes. 'Ik hou van je,' zeg ik zacht. Hij antwoord niet. Net zoals in dat dmgesprek. De glimlach verdwijnt van mijn gezicht. Zie je wel, hij houdt niet van me. Ik laat mijn hoofd naar beneden hangen, maar ik heb de kracht niet om me uit Daan's armen te wurmen. Zijn vinger beland onder mijn kin en duwt mijn hoofd naar boven. 'Oliv, ik hou ook van jou. Heel veel...' Zijn gezicht komt dichter. Zijn zoetzachte lippen raken de mijne en voor even lijkt het alsof ik van de wereld verdwijn. Na een tijdje stopt hij met zoenen en kijkt me blij aan. Daan schraapt zijn keel en begint met een zware stem te praten. 'Wil jij, Olivia Adams, mijn meisje zijn?'