009|| Madelon

Ik liep naar mijn eigen klas toe. Het meisje dat werd geslagen had ik naar de conciërge gebracht en ze was ook naar haar eigen klas gegaan. Dus ging ik ook naar mijn klas. Ik was van niveau gezakt omdat ik vorig jaar niets had gedaan. Maar dit jaar ging ik er alles voor doen, om het jaar te halen. Ik mocht en zou niet weer zakken. Ik klopte op de deur van het lokaal.
'Binnen' hoorde ik zacht. Ik deed de deur open en ik ging nerveus in de deuropening staan.
'Kom binnen, ga maar ergens zitten.' het verbaasde me dat hij me geen te laat briefje liet halen. Maar, ik heb geen commentaar. Ik liet mijn rugzak van mijn schouder glijden en sjokte naar het enige tafeltje dat nog vrij was. Met twee handen trok ik de tas op tafel. Meteen de eerste dag was hij al zo zwaar. Ik pakte de boeken van het eerste uur: nederlands. Al snel begon de leraar met een vreselijk saai verhaal en haakte ik alweer af. Ik keek om me heen. Er was niemand die ik kende.
'En Madelon, weet je het antwoord?' Ik keek weer naar het bord en de leraar keek me geïrriteerd aan. 'Ehmm' Ik kon me niet herinneren dat hij een vraag had gesteld. De leraar zuchtte. 'Opletten, Madelon! Mijn vraag was of er in deze zin een naamwoordelijk of een werkwoordelijk gezegde zit? Welke is het?' Ik keek weer naar de zin en probeerde er iets uit te halen, maar ik wist het niet.
'Ehm, naamwoordelijk.' gokte ik maar.
'Dat is niet goed. Dan zal ik het nog een keer uitleggen.' De leraar was weer helemaal verdiept in zijn uitleg. En ik dwaalde weer af. Dit ging nog een lange dag worden, zucht!