#22

Rein
Het was Zondagochtend. De dag na de date met Sydney.Ik was op weg naar Nils want daar hadden we afgesproken weer verder te gaan met de wraakactie. Ik zag er gigantisch tegenop. Vooral omdat ik van plan was om te gaan zeggen dat ik ermee wilde stoppen. Dat ik er genoeg van had. Ik liep stevig door en kwam uiteindelijk na een uur bij Nils aan. De moeder van Nils deed open en glimlachte toen ze mij zag. ‘Hey Rein. Leuk je weer eens te zien. Kom binnen. Je weet het wel te vinden hè.’ Ik glimlachte fake en knikte toen, waarnaar ik de trap oprende naar Nils’ kamer. ‘Hey Duif’ Begroetten Daan en Nils mij toen ik de kamer kwam binnen gelopen. Ik begroette ze terug en ging op de derde stoel zitten die al klaar stond. Ik zag dat het powerpoint programma op de computer al aan stond en slikte even. Moest ik het nu zeggen? Nee, nog even wachten tot het goede moment. ‘Nou, laten we maar gelijk beginnen. Wat heb je allemaal tot nu toe?’ Nils’ vingers hingen al boven het toetsenbord, klaar om te typen. Oké,Rein. Nu moet je het zeggen. Nu! Ik schraapte m’n keel en vertelde een aantal dingetjes waarvan ik dacht die niet heel erg waren. Ik kon mezelf wel voor m’n hoofd slaan. Nu had ik het nog niet gezegd. Wat was ik voor een sukkel. ‘Heb je een foto van haar?’ vroeg Daan toen. Ik twijfelde even wat ik moest zeggen maar knikte toen aarzelend. Ik haalde m’n blackberry uit m’n broekzak en liet Daan en Nils de foto van Sydney zien. ‘Wow,ze is echt verdomd knap!’ riep Nils uit. Ik zuchtte en schudde m’n hoofd. Typisch weer een opmerking voor hun. ‘Die gebruiken we.’ Zei Daan toen en hij pakte m’n blackberry uit de hand. Waarom zei ik nou niks? Waarom deed ik niks? Ik wachtte tot het goede moment. Maar ik wist dat het goede moment vandaag niet zou komen. En morgen ook niet. En overmorgen ook niet. Wat bezielde me dan? Ik moest het gewoon nu vertellen. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet merkte dat Daan en Nils al drie dia’s hadden gemaakt met allerlei schamende dingen over Sydney. ‘Is et een beetje goed zo?’ vroeg Nils toen. Ik keek naar het scherm en voelde hoe er een brok in m’n keel ontstond toen ik de dia’s langs ging. Dit was heel heel slecht. ‘Nou, zeg eens wat?’ Daan en Nils keken me verwachtingsvol aan. Ik knikte. ‘Perfect.’