Last 26.

POV. Harry Edward Styles.

Ik slenterde door de gangen zonder een doel voor ogen. Beelden vlogen voorbij waardoor ik een zucht niet kon onderdrukken. Waarom ik het had gedaan wist ik niet. Ik was gewoon zo gelukkig en zo dicht bij hem, dat de drang om hem een zoen te geven steeds meer werd. Vragen vlogen door mijn hoofd die uit eindelijk barstende hoofdpijn veroorzaakte. Mijn mond was kurkdroog en eigenlijk moest ik echt wat water drinken, maar ik durfde niet naar de badkamer toe te gaan of naar beneden. Ik vond het al moedig van mezelf om nu alleen door de gang te lopen. De vloer kraakte onder mijn voeten en de bomen kletterde tegen het raam, terwijl er geen wind stond. Een zacht koel briesje ontstond op de gang die mij de kriebels gaven. Rillingen liepen via mijn ruggengraat zo naar boven. Mijn haartjes op mijn lichaam gingen recht opstaan om zo warmte te proberen vast te houden. De temperatuur was binnen enkele seconden ontzettend gedaald zonder dat er iemand aan de verwarming had gezeten. Dit huis gaf me de kriebels. De drang om naar beneden te rennen, de deur open te trekken en zorgen dat ik buiten kwam werd steeds erger al zou het geen nut hebben. We waren in gesneeuwd. Voordat we waren gaan slapen hadden we nog een keer geprobeerd om te ontsnappen, maar het lukte niet. We zaten vast. Misschien wel voor eeuwig. Doordat ik met mijn gedachten helemaal ergens anders was liep ik tegen de kast aan die tegen de muur op stond. De kast begon te rammelen en te kraken. Mijn ademhaling versnelde zich samen met mijn hartslag. Ik kon er niet meer tegen en besloot weg te rennen. Ik rende zo hard als ik kon. Ik had die kast al vanaf het begin niet vertrouwd. Ik draaide me even om en zag dat een la open stond. Ik knipperde een paar keer en vertraagde. Het rennen veranderde in lopen en zo kwam ik langzaam maar zeker bij de kamer van Liam, Niall en Zayn terecht. Ik keek nog een keer naar de kast en zag hoe de la met een klap dicht sloeg. Ik hapte naar lucht en zonder na te denken of kloppen stroomde ik de kamer binnen. Ik sloot de deur achter me en zuchtte de spanning weg. Ik draaide me om naar het bed waar ik een Niall aan trof met zijn kussen in zijn mond en wat gemompel over Nando’s. Zayn leek wel dood alleen het rustige op en neer gaan van zijn buik melde dat hij nog leefde. Liam daar in tegen zat recht op in bed en keek me strak aan.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg Liam verbaasd. Ik dacht na over wat ik nou moest antwoorden. Ik kon moeilijk hem alles vertellen over hoe ik in de knoop zat met mijn gevoelens en dat ik net mijn beste vriend had gezoend.
‘Ik kon niet slapen en besloot rond te gaan lopen totdat de kast weer eng begon te doen en ik hier terecht kwam’ vertelde ik Liam de halve waarheid. In principe was ht allemaal waar, ik had alleen een stukje van de waarheid weg gelaten. Liams ogen werden even groter, maar al snel herstelde hij zich zelf. Onderzoekend keek hij de kamer waarna hij zich weer naar mij richtte. Zijn ogen vormde hij als spleetjes en keek mij doordringend aan. Zo doordringend dat ik er een beetje bang van werd en automatisch een stap achteruit zette.
‘Wat is er nou precies aan de hand met jou en Louis. Jullie gedragen je anders als jullie samen zijn… Hou je iets voor me achter Harry?’ ik slikte en wilde het liefst de kamer uit rennen, maar dat zou argwaan opleveren. Wat moest ik doen. De waarheid vertellen of doen alsof er niets aan de hand was? Een lange stilte vulde de kamer en Liam leek mij met zijn blik niet meer los te laten. Ik beet kort op mijn lip waarna ik mijn besluit nam. Ik opende mijn mond en vertelde Liam mijn verhaal.