01 |

Joy

Binnen één seconde zit ik rechtop. Ik neem de donkere omgeving in me op en kom tot de conclusie dat het een droom was. Het leek zo echt. Ik zie mijn zusje naast me omdraaien. 'Nog heel even, Eva.' Fluister ik zachtjes. Dan zijn we hier weg. Ik kan me niet langer beheersen in deze omgeving. Mijn krachten willen weg. Ze moeten een uitgang vinden. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog maar vijf uur is. In slaap zal ik toch niet meer vallen en terug gaan naar die verschrikkelijke droom is ook geen optie. Zou dat een voorspelling zijn geweest? Ik schrik van mijn eigen gedachten. Als dit daadwerkelijk een voorspelling was, moesten we vaart zetten achter onze reis. Ik schud mijn hoofd en daarmee verdwijnt de gedachte. Mijn krachten zijn nog niet zo sterk dat, als ik het al zou kunnen, ik de toekomst kan zien. Ik sta op en loop voorzichtig op mijn sokken naar de badkamer. Ik wil alle anderen niet wakker maken. Ik laat de koude kraan lopen en hou mijn handen als een kommetje eronder. Ik gooi wat water in mijn gezicht. Nu ben ik zeker wakker. Ik loop naar het matje van Lisa en pak daar haar boek en zaklampje. Onze hele zaal maakt er gebruik van zonder dat de leiding het weet. Als ze erachter zouden komen zou het zeker afgepakt worden. Ik sla het boek terug naar bladzijde vijfentwintig en begin te lezen. Een paar uur later worden er meer meiden om me heen wakker. We groeten elkaar in stilte als ze langs mijn matje lopen naar de badkamer. 'Morgen zus.' Hoor ik Eva kreunend zeggen. Ik sla het boek dicht en draai me om naar mijn zusje. 'Eva, weet je wat voor dag het vandaag is?' Fluister ik opgewonden. 'Jaja.' Ze wuift me weg met haar hand en draait zich dan om met haar rug naar me toe. Is zij niet zo enthousiast als ik? Gister kon ze er niet over ophouden. Dan met een ruk draait ze weer om. 'Zaterdag!' Roept ze dan hyper. Ik doe snel mijn hand voor haar mond voordat ze ons plan erachteraan schreeuwt. Ik zie wat meiden geërgerd omkijken. Eva likt mijn hand en ik laat haar snel los. 'Gatsie, Eva! Laat dat toch!' Fluister-schreeuw ik naar haar. Ik krijg een gemene grijns terug die snel veranderd in een enthousiast gezicht. 'Zullen we nog één keer door het plan gaan?' Vraagt ze me opgewonden. Ik schud lachend mijn hoofd. We hadden dit plan al jaren besproken. Maar nu was dan de dag écht daar. We kleden ons aan en even later staan we met alle meiden op een rij netjes in onze pakjes. De leiding komt stipt om negen uur binnen. Ik check mijn bed of hij wel goed is opgemaakt. Dan zie ik het boek nog liggen. Ik twijfel geen seconde en strek een sprintje terug naar de andere kant van de zaal. Ik zie wat andere meiden verschrikt omkijken. Ze beginnen met aftellen. '10, 9, 8, 7,' hoor ik ze zacht tellen. We wisten allemaal wat het betekende als er iemand te laat kwam. Ik verstopte het boek onder mijn matje en rende zo snel als ik kon terug. '4, 3, 2,' Bij twee stond ik weer netjes op mijn plek uit te hijgen. Ik zie wat duimen mijn kant op worden gestoken en lach terug naar ze. De deur vliegt open en ik zie Juffrouw Hisilda met grote passen de rij checken. Achter haar loopt haar zoon. Die jongen wil je niet tegenkomen in het donker. Lelijk als de nacht en zo handtastelijk als ik weet niet wat. Zodra Juffrouw Hisilda mij passeert knik ik beleefd. Mijn ademhaling was gelukkig al weer rustig anders had ze zeker wat vermoed. Ze loopt weer terug langs de rij en tikt aan het einde met haar wandelstok drie keer hard op de grond. Dat betekende rijen maken van drie. Ik voegde me tussen mijn zusje en Lisa in. En met alle andere meiden liepen we achter Hisilda aan de buitenwereld in.