In your arms, I feel save [001]

Daar zit ik dan. Rillend van de kou met mijn rug tegen een vuile muur. Mijn knieën zijn opgetrokken en mijn armen zijn er om heen geslagen. De neervallende regen heeft er voor gezorgd dat mijn kleren doorweekt zijn, mijn haren slapjes langs mijn hoofd hangen en mijn twee zwarte kattenoortjes plat op mijn hoofd liggen. Het is doodstil op straat. De meeste mensen zitten nu lekker warm in hun huis. Samen met familie voor de televisie. Waarschijnlijk met heerlijke koppen warme chocolademelk en wat lekkers. Ik wou dat ik dat had maar z'n leven was niet voor mij weggelegd.

Precies een week geleden ben ik weggelopen van mijn oude 'baasje.' Hij was een oude, verstrooide wetenschapper. Hij heeft me gevonden toen ik acht was. Mijn ouders hadden me op straat gezet. Ze wouden geen hybrid in de familie. Nee.. ze vonden het een schande.Na dagenlang op straat gezwerfd te hebben vond hij me. Hij nam me mee naar zijn labaratorium. Hij liet me speciaal voelen. Ik was namelijk het pronkstuk uit zijn collectie. Hij zou veel geld aan me verdienen omdat ik zo speciaal was. Ik wist toen nog niet wat hij er mee bedoelde. Tot de dag waarop hij voor het eerst wat op me uit probeerde. Het was vreselijk maar sindsdien is het vaker gebeurd. Littekens op mijn armen zijn de bewijzen van de duizenden prikken die ik gekregen heb.

Mijn gedachten worden ruw verstoord door een felle licht fits die gevolgd word door een harde donderklap. Mijn oortjes schieten recht overeind en een angstige piep verlaat mijn mond. ik begin te trillen over mijn hele lichaam. Ik hou niet van harde klappen. Weer een felle lchtflits gevolgd door een donder klap. Ik spring op. Angstig kijk ik om me heen en begin te rennen. Ik moet weg. Ik moet ergens naar binnen. Het lijkt alsof de donderklappen me achtervolgen. Zo snel mogelijk ren ik een steegje door maar moet stoppen als ik voor een groot hek sta. Even aarzel ik maar klim er dan over heen. Soms was het best een handige eigenschap. Ik laat me aan de andere kant van het hek neer ploffen. Er doemt een groot gebouw voor me op en er staat een grote bus naast me. Gillen van meisjes zijn te horen maar het klinkt niet angstig. Het klinkt vrolijk en enthousiast. Een donderklap laat me rillen en ik loop snel verder. Een open deur trekt mijn aandacht. Even kijk ik rond voordat ik naar binnen glip. Ik kom terecht in een fel verlichte gang. De flitsen zijn hier niet te zien. Langzaam sluip ik verder. Opeens sta ik doodstil. Voetstappen zijn duidelijk te horen en ze komen deze kant op. Een vrouw komt de gang in gelopen. Doordat ze een paar papieren aan het lezen is ziet ze me niet Snel kijk ik rond en glip de eerste deur in die ik zie. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. 'What the..' Een wat lage, verbaasde stem laat me op kijken. Vier paar onbekende ogen zijn op mij gericht. 'Wie ben jij?'