#19

Rein
Toen we bij de bioscoop waren koos Sydney voor – natuurlijk – een romantische zwijmelfilm. Daar kozen de meeste meisjes voor. ‘Vind je deze film wel goed?’ vroeg Sydney voor de duizendste keer toen we in de zaal zaten. ‘Jaja.’ Zei ik. ‘Ik vind alles goed, echt.’ Sydney glimlachte naar mij en mijn hart begon even sneller te kloppen. Ik wendde mijn hoofd snel af en keek naar de film die begon. Toch kon ik m’n aandacht niet echt bij de film houden. Ik bleef maar piekeren over die wraakactie. Ik wist dat het een gigantisch slecht idee was geweest. Ik had het nooit goed moeten keuren. Ik zou Sydney echt gigantisch kwetsen, en eerlijk gezegd wilde ik haar dat helemaal niet meer aandoen. Ze had iets speciaals. Iets wat me helemaal blij maakte. Ik slaakte een diepe zucht en ging wat verder onderuit gezakt zitten. ‘Waar denk je aan?’ vroeg Sydney opeens. Ik keek in haar heldere blauwe ogen en mijn buik vulde zich met vlinders. ‘Aan jou.’ Zei ik toen en ik zag hoe Sydney moest blozen. Ik pakte haar hand en verstrengelde mijn vingers met die van haar.Sydney glimlachte even naar mij en richtte haar aandacht toen weer op de film. Ze had echt helemaal niks door. En dat moest zo blijven ook. Ze mocht echt nevernooit te weten komen wat ik eigenlijk van plan was om te doen. Want ja – Tuurlijk ging ik stoppen met het plan. Ik kon er gewoon niet verder mee, alleen al omdat ik dan Sydney zou kwetsen en haar dat niet aan wilde doen. Ik nam me voor het morgen gelijk aan Nils en Daan te bekennen, maar diep van binnen wist ik dat ik het niet durfde te zeggen. Ze zouden me uitlachen, ze zouden me niet geloven. Dat wist ik zeker. Ze zouden antwoorden als zoiets van; “Haha, goeie grap. Maar nu even serieus.” Zoiets. Ik probeerde de brok die in m’n keel ontstond weg te slikken maar het lukte niet. Mijn blik viel op onze handen, verstrengeld met elkaar. O god, hoe moest ik hier nou weer uitkomen?