16. Luna Anderson

Ik was naar boven gegaan, omdat mijn ouders zo thuis zouden komen. En als zij zagen dat er iets was wilden ze natuurlijk weten wat er aan de hand was, maar ik wilde er nu niet over praten. En ze zouden het alleen nog maar erger maken. Dus ik was op mijn bed gaan zitten met de laptop op schoot. Toen mijn moeder binnenkwam om te zeggen dat ze thuis was keek ik haar niet aan, zodat ze mijn gezicht niet kon zien, en mompelde dat ik druk bezig was voor school. Gelukkig ging ze daarna meteen weer weg zonder mij nog lastig te vallen met vragen.
Ik was nu al een uurtje op internet aan het zoeken of ik iets zou vinden over Joey. Ik vond hem zo eigenaardig, en wilde weten of hij wel echt was, net zoals dat andere meisje waar ik de naam niet van wist. Maar het lukte alleen niet zo. Als ik gewoon op Google ‘Joey’ intypte kreeg ik alleen maar vreemde resultaten, die niks met personen te maken hadden. En bij afbeeldingen vond ik alleen maar plaatjes van mannen die vreemd naar me lachten. Dit ging zo niet werken. Ik probeerde het ook nog op Twitter en Facebook, maar van te voren wist ik al dat dit toch geen resultaat op zou leveren. Ik moest echt meer te weten komen over hem.
Ik besloot te zoeken op de naam van de wereld, Léatarr, die Joey een keer had laten vallen. Maar ook dat leverde geen bruikbare resultaten. Ik grinnikte in mezelf toen ik iets zag over een persoon die Lea Tarr heet via social media. Het enige waar ik nog op kon zoeken was de naam van die volken. Maar het probleem was dat ik de namen daarvan kwijt was. Ik had alleen onthouden dat een daarvan iets met de ‘S’ was, daar was ik namelijk geweest met Joey en had ik die vreemde elfen ontmoet. Bij die gedachten wegdromend sloot ik mijn laptop af en zette hem naast me neer op het bed. Ik zakte wat onderuit en sloot mijn ogen, om mijn fantasie zijn gang te laten gaan over die bijzondere wereld waar ik 24 uur geleden terecht was gekomen.

Ik dacht terug aan een uurtje geleden. Aan die vreselijke fout die ik had gemaakt. De woorden die Hannah naar me had geschreeuwd. En dat ik plots weer hier was verschenen. Ik was naar de andere twee toegelopen en had me verder afzijdig gehouden. Ik was met hele andere dingen bezig en hoorde Joey en dat andere meisje wat kibbelen over van alles en nog wat. Het enige wat ik daarvan meekreeg was dat zij net zo weinig wist als ik van Léatarr. Ik had zelfs niet meegekregen dat er opeens een sneeuwklokje was verschenen, zomaar uit het niets.
“Kom, we gaan opzoek naar het probleem.” Stelde Joey voor, een beetje dwingend.
Het andere meisje en ik mompelden allebei wat en Joey begon te lopen. Waarschijnlijk was zij ook diep in gedachten verzonken, net zoals ik. Een hele tijd liepen we achter Joey aan, zonder een woord te wisselen. We staarden beiden een beetje afwezig de natuur in terwijl Joey zoekend om zich heen keek. Ik was toch wel nieuwsgierig waar we heen gingen, en opende mijn mond om iets te zeggen. Maar Joey was me al voor.
“We zijn er.” Zei hij
"Zo, wow, wat een verschil." Mompelde het andere meisje sarcastisch.
Joey negeerde haar en liep van het pad af, het gras in. Hier was het gras wat hoger en overal stonden kleine, gekleurde bloemetjes tussen het gras. Toen ik omhoog keek viel me pas op waar we naar op weg waren. Daar, zo’n 20 meter van ons vandaan, stonden een aantal paarden te grazen. Dit waren alleen niet zomaar paarden, deze paarden hadden een mooie egale vacht. Het leek alsof ze net geborsteld waren, zo glanzend en netjes zagen ze eruit. Ik had nooit echt veel gehad met paarden, maar deze paarden zagen er zo mooi, sterk en fit uit dat ik graag een ritje wilde maken. En dat was ook net het plan van Joey.
Ik liep naar een van de paarden toe, rustig om hem niet bang te maken of weg te jagen. Ik aaide hem over zijn neus, hij brieste zachtjes en draaide zijn hoofd naar me toe. Ik liep langs hem op en liet mijn hand over zijn nek en rug gaan. Hij voelde zo zacht en prettig aan dat ik zin kreeg om hem te knuffelen. En ik weet niet waarom, maar opeens kwam mijn lichaam in beweging en sloeg ik mijn armen om de nek van het paard. Het voelde goed. Misschien wel te goed.
Opeens hoorde ik achter me Joey iets roepen, een gil en een doffe klap. Nog voor ik los kon laten, rukte het paard zich los uit mijn greep. Hij begon te bokken en te steigeren. Zomaar, uit het niets. Ik draaide me om, om te kijken waarom het meisje had gegild. Ik zag haar liggen in het gras, het paard waar zij naartoe gelopen was, zag ik net het bos in rennen. Ook Joey stond daar, als genageld aan de grond, naast een losgeslagen paard. Ik dacht niet na en rende naar het meisje toe, die nog steeds roerloos in het gras lag. En vanuit het niets voelde ik een harde duw in mijn rechter zij waardoor ik op de grond viel. Ik kon mezelf nog net opvangen zodat mijn hoofd de grond niet raakte. Ik krabbelde overeind, nog niet beseffend wat er net gebeurd was. Ik zag nog twee paarden naar het bos toe rennen, terwijl ik voorzichtig naar het meisje toe kroop. Het meisje ging langzaam overeind zitten.
“Alles goed?” vroeg ik.
Ze knikte alleen maar als antwoord. Waarschijnlijk erg geschrokken van wat er net gebeurd was.
“Hoe heet je eigenlijk?” Vroeg ik haar.
“Evelynn” Antwoordde ze kort.
“Mooie naam, ik ben Luna.” Nadat ze geen antwoord had gegeven vroeg ik maar door. “Wat gebeurde er, ik hoorde je gillen en het volgende moment lag je op de grond terwijl de paarden helemaal wild werden?”
“Ik wilde opstijgen, het paard raakte van streek en wierp mij eraf.” Zei Evelynn terwijl ze probeerde op te staan. "Ze leken gewoon kalm."
En nadat ze dat gezegd had wendde ze zich naar Joey. “Jij wist het he?! Maar je zei als nog niets. Negeer me dan gewoon als je me toch niet mag, Luna is er ook nog hoor, het maakt mij niet uit wat je van me vind maar laat me op zijn minst met rust.” Haar stemming was plots veranderd en boos schreeuwde ze dit tegen Joey. En hij keek alleen maar roerloos voor zich uit.
“Nee, ik wist van niks! Opeens voelde ik dat de stemming van het paard veranderde, ik waarschuwde je nog maar het was al te laat!” Zei Joey vastberaden. “En het volgende moment lag jij al op de grond terwijl de paarden gek werden leek het wel…” Joey zag er nog al verward uit, alsof hij zelf niet kon geloven wat er net gebeurd was.
En Evelynn geloofde hem niet, en haar woede over het ongeval reageerde ze af op Joey. Ik wist niet wie de waarheid sprak. Ik wist zelf ook niet wat er net gebeurd was. Dus ik probeerde de boel maar een beetje te sussen door Evelynn te vragen of ze nergens last van had. Ik kreeg een snauwend antwoord terug waarna Joey voorstelde om verder te lopen. Ik knikte, Evelynn zei niks maar ging ondanks haar tegenzin toch mee. Joey leek te weten waar we heen moesten. Hij leek meer te weten van dit alles, maar ik kon er niet uitkomen wat dat nou was. Hij wilde het niet met ons delen. Dus ik besloot maar een simpel gesprek aan te knopen.
“Hoe oud zijn jullie eigenlijk? En waar komen jullie vandaan?” Vroeg ik een beetje voorzichtig. “Eigenlijk weten we nog helemaal niks van elkaar” Dacht ik hardop.
Joey lachte kort. “We zijn alle drie 14, jarig op dezelfde datum.”
Mijn wangen werden even rood van schaamte. Dat was echt een domme vraag dacht ik bij mezelf.
Evelynn opende haar mond om een bot antwoord terug te geven maar sloot deze weer en keek in plaats daarvan in het niets voor haar voeten. Al die tijd had ze nog geen woord met ons gewisseld. Ze had alleen maar in de verte gestaard en was stilletjes achter ons aangelopen. Ik was eigenlijk verbaasd dat ze nog met ons mee liep.
Ik probeerde het gesprek nog een beetje op gang te houden, maar het liep al snel dood.
“Oké, dan niet.” Zuchtte ik. En we liepen weer zwijgend verder.
Totdat opeens Joey stopte met lopen. “Ik denk dat we er zijn.”
Ik verwachtte achter mij een, botte, opmerking van Evelynn, maar toen die niet kwam keek ik over mijn schouder. Evelynn was verdwenen.

- - - - - - - - - - - - - -

Door FlyingMinds