Adopted Silence 2°

Ik ging naast zwijgend naast Nash fietsen en keek hem aan "Heb je vanacht goed geslapen?"
"Jawel, hoezo?" vroeg hij en keek me verbaast aan, hij vroeg zich zeker af waar ze vraag zo opeens vandaan kwam, ik weet het zelf ook niet echt, ik weet niet eens waarom ik het zou vragen, hij zag er niet moe uit, eerder het tegenovergestelde.
"Gewoon ..." antwoordde ik maar en keek naar voren, ik zag een groepje kinderen lopen van onze leeftijd en keek naar Nash "Niet aankijken, Nash"
Hij keek op van de straat en volgde mijn blik "Nee, nee" verzekerde hij me en keek weer voor zich naar weg.
Toen we langs het groepje fietsten keek ik Nashes kant op, en deed alsof ik naar hem luisterde, hij zij niets, maar dat hoorden of zagen die kinderen niet, hoop ik.
Toen we een stuk achter hen fietsten keek ik nog even achterom en zag dat één van de jongens omkeek, hij keek me even aan en wenddde zijn blik daarna terug. Hij zal een van ons toch niet herkend hebben?
Ik hoorde Nash even later mijn naam roepen en keek verbaast op, ik ben langs Jason huis gefiets? Ik keek achterom en zag Nash voor Jason's huis staan. Ik keerde om en fietste terug, ik stopte naast Nash en wachtte tot hij gong vragen.
"Waar zat je met je gedachten?" vroeg hij uiteindelijk toen we onze fietsen afsloten.
"Ik dacht dat een van jongens me herkende omdat hij ons nakeek" vertelde ik en probeerde Nashes reactie te peilen, laat maar, emotieloos. zoals altijd ..
"Kun je niet eens lachen?" vroeg ik geiriteerd en keek Nash aan.
"Jawel, hoezo zo geiriteerd?" vroeg hij verbaast en keek me op zijn beurt verbaast aan.
"Jij lacht nooit ofzo, je sttaart altijd maar wat voor je uit alsof de wereld vergaat" legde ik hem uit.
Hij lachte, kort en vreugdeloos, en liep vervolgens voor me uit naar de garagedeur.
Wat was er met hem aan de hand? Hij is de laatste tijd erg stil, terwijl hij meestal praat voor drie, hij lacht niet meer, geeneens een kleine glimlach wanneer ik hem aankijk, vreemd ..
Ik klopte op de garagedeur die al snel open werd gertrokken en Jason in de deuropening verscheen. Hij glimlachte naar ons en liet ons binnen.
"Goedmorgen, alles goed?" vroeg hij vriendelijk als altijd.
"Ja, prima, dankje, met jou?"
"Gaat wel, dankje" hij wees naar de kruk waar ik op moest gaan zitten en keek om me heen, waar is Nash nou?
Ik keek nog eens rustig door zijn kamer, ja, hij had de garage als zijn kamer, voor als je je het afvroeg ..
Ik keek uiteindelijk Jason aan en zag dat Nash gewoon naast hem stond, slim Natho ..