OO9

Ondanks dat ik er bij blijf dat de dertiende verdieping niet bestaat.
"Dan zal ik wel beginnen," neemt Michael dan het voortouw.

Ik kijk Michael aan als hij zegt dat hij wel begint. Mijn indruk van deze jongen is nog niet helemaal bepaald. Hoewel ik wel al kan zeggen dat hij een aangename verschijning is. Zoals hij zit op zijn bed in zijn marineblauwe shirt en jeans, komt hij heel nonchalant over, desondanks niet als een type dat met opzet nonchalant probeert te lijken. Het is gewoon zijn natuurlijke uitstraling, alsof hij de dingen niet zo nauw neemt, maar wel zijn grenzen weet aan te geven. Hoewel deze indrukken ook foute indrukken kunnen zijn.
"Ik bevond me in de lift," begint Michael dan en ik merk dat hij een aangename stem heeft, "ik was alleen en eigenlijk nietsvermoedend mijn muziek aan het luisteren. De lift stopte niet gelijk, maar ging voorbij de eerste etage."
Dat is nog niet eerder gebeurd bij Livia of mij. Beiden gingen we voorbij de dertiende verdieping. Ik kan mezelf ervan weerhouden om te gaan fronzen en luister verder.
"In eerste instantie dacht ik dat er nog iemand anders moest instappen. Dat de lift gewoon een foutje had gemaakt...totdat de lift bleef hangen en ik een laag sissend geluid hoorde. De deuren gingen open en toen ik verbaast de gang in keek, zag ik een soort groenige mist."
Niet weer die mist, die jaagt me de stuipen op het lijf.
"Ik stapte uit de lift aangezien er niets anders was dan de gang waar ik heen kon. Het leek eigenlijk wel een beetje op een spookhuis."
Nog steeds klinkt hij heel rustig, maar ik vraag me af of hij ook zo rustig was terwijl dit allemaal gebeurde.
"Ik zette mijn koptelefoon af en begon om me heen te kijken terwijl ik riep of er iemand was."

"Hallo? Is daar iemand?" roep ik door de gang heen. Hier en daar flikkert er soms een lichtje en hoor ik geluiden die ik niet kan plaatsen. Als ik achterom kijk, is de lift verdwenen en een verbaasde uitdrukking staat op mijn gezicht.
"Hallo?" herhaal ik weer, mijn koptelefoon bungelt om mijn nek en het kabeltje wat eraan zit, kriebelt mijn wang.
Met mijn hand ga ik langs mijn wang om het kabeltje goed te hangen, totdat ik iets voel dat glibberig is. Ik kijk naar mijn hand terwijl een rilling over mijn rug trekt. Mijn koptelefoon ruk ik eraf en ik kijk naar al het natte spul dat erop zit.
"Water?" vraag ik aan mezelf. "H-hoe-, maar, wat?"
Ik ben met stomheid geslagen. Waar komt ineens dat water vandaan? Ik kijk schuchter om me heen, maar ik zie geen enkel teken van leven. Het enige dat mij omringt is de groene mist. Ik herpak mezelf en loop gewoon door, zonder een greintje angst. Dit is allemaal onzin. Gewoon iemand die een grap uithaalt en mij probeert te foppen.
"Heel leuk," zeg ik zuchtend dan, "kom nu maar tevoorschijn."
Echter komt er niets tevoorschijn en als ik verder door wil lopen, stuit ik op een muur. De groene mist had de muur aan het zicht onttrokken. Ik tast de muur af. Er moet toch iets zijn? Een knop of een deurkruk, het kan niet zo zijn dat ik in een gang vastzit zonder een weg naar buiten. De lift! Daar moet ik weer heen. Zo ben ik hier ook gekomen, dus zo ga ik er ook weer uit. Hoewel...de lift was verdwenen. Misschien was dat een optische illusie? Ik besluit terug te lopen en mij weer te begeven in de steeds dikker wordende mist. Terwijl ik terugloop, voel ik iets druipen op mijn schouder. Als ik kijk, zie ik water en als ik beter kijk, blijkt het hetzelfde te zijn als daarstraks. Water, maar met een rare kleur rood. Ik probeer het eraf te halen, maar er komt steeds meer bij. Ik kijk naar het plafond, maar ik zie niets vreemds. Het is een oud, klassiek plafond, wat er ook een beetje krakkemikkig uitziet, alsof het op instorten staat. Op het moment dat ik het denk, hoor ik een zacht gekraak en mijn ogen gaan iets wijder open staan.
"Nee," zeg ik en op slag is mijn stem een beetje hees.
Ik raak nerveus en loop sneller door, terwijl ik nog meer krakende geluiden boven mij hoor.


Ik heb weer de nieuwe energie gevonden om hierin te steken (: dus ik hoop dat ik zo lekker door kan blijven schrijven! Dank jullie voor de reacties en sowieso bedankt aan de mensen die het verhaal lezen, een ABO hebben, een bladwijzer hebben en degene die soms een kudo geven <3