#7

Sydney
De volgende ochtend werden en ik gewekt door Noor,Rosalie en Sophie. Ze vroegen of wij mee gingen de honden uitlaten.Noor en ik knikten en we kleedden ons aan. Even later stonden we buiten met twee grote sint Bernard- honden. We liepen ongeveer een uur rond en besloten toen weer naar huis te gaan. Het was ondertussen al één uur ’s middags. Ik had Max vast. Dat was de grootste hond en was supersterk waardoor ik hem een aantal keer bijna los had gelaten. Opeens zag ik een konijn en ik hoopte met heel m’n hart dat Max die niet had gezien. Maar helaas. Max begon te blaffen en trok toen zo hard aan de riem dat ik hem niet langer kon houden. Doordat Max keihard aan de riem had getrokken kon ik m’n evenwicht niet langer bewaren en viel ik op de grond. Ik ving de klap op met m’n handen die doorschaafden op de betonnen straat. Dat deed echt superzeer. Noor en Sophie renden achter Max aan die intussen de straat al was uitgerend. Rosalie twijfelde of ze achter en Sophie aan moest rennen of bij mij moest blijven. ‘Ga maar hoor, ik kom er zo wel aan.’ Zei ik met een pijnlijk gezicht. ‘Weet je het zeker?’ vroeg Noor. Ik knikte. Sophie glimlachte even en rende toen achter Noor de straat uit. Daar zat ik dan. Alleen. Ik zuchtte en keek naar m’n handen. Ze deden echt heel veel pijn en bloedden helemaal. En dan had ik het nog geeneens over mijn broek waar een gat inzat en m’n knie die ook helemaal kapot was. Ik ging staan en klopte het zand van m’n broek af. ‘Hey Sydney Hoorde ik opeens een bekende stem achter me. Nee hè. Ik keek achterom en zag inderdaad Rein weer staan. ‘Wat heb jij dan gedaan?’ vroeg hij toen zijn blik op mijn kapotte broek viel. Ik haalde m’n schouders op. ‘Waar lijkt het op, denk je.’ Zei ik arrogant. Hij moest lachen en liep dichter naar me toe. ‘Gaat het?’ vroeg hij toen. Ik haalde weer m’n schouders op en liep een stukje naar achteren omdat Rein nu wel erg dichtbij mij stond. ‘En wat doe jij hier trouwens als ik vragen mag?’ ‘Ik woon hier.’ Zei Rein toen terwijl hij naar het huis achter me knikte. ‘Nouja, ik niet. Maar m’n opa en oma. En daar slapen m’n moeder en ik.’ Ik vormde een o met mijn mond. ‘Je bloedt!’ zei Rein toen opeens. Ik keek naar m’n handen die inderdaad onder het bloed zaten. ‘Ga anders even met mij mee. Wij hebben nog wel verband thuis.’ Ik schudde gelijk overdreven m’n hoofd. Nee, nee, nee. Ik ging níet met hem naar binnen. ‘Nee, hoeft echt niet. Ik hoef maar een kwartiertje naar huis te lopen vanaf hier. Dat overleef ik nog wel.’ Ik wilde weglopen maar Rein pakte m’n arm vast en trok me toen mee. ‘Rein,Niet doen.’ Siste ik boos terwijl ik hem een klap wilde verkopen.Rein had dat door en pakte me vast bij de polsen zodat ik hem niet meer kon slaan. ‘Ja, je gaat nu gewoon even met mij mee. Je moet niet altijd zo koppig doen.’ Ik keek hem met een vernietigende blik aan. Ik haatte hem echt. We liepen het huis binnen en hij trok me mee naar de keuken. ‘Hey mam. Weet jij waar de verbandtrommel ligt?’ riep hij zodat zijn moeder in de kamer het ook kon horen. ‘Hey lieverd, In het keukenkastje aan de linkerkant. Hoezo?’ Ik hoorde hoe Sacha opstond en naar de keuken liep. Toen ze mij zag trok ze haar wenkbrauwen verbaasd omhoog. ‘Ben jij dat Sydney?’ vroeg ze toen. Ik knikte. Sacha moest glimlachen. ‘Wat heb ik jou al lang niet meer gezien zeg. Hoe gaat het met jou?’ ‘Goed hoor.’ Zei ik toen. ‘Sydney is hier voor de familiereünie.’ Zei Rein toen terwijl hij de verbandtrommel pakte. Sacha knikte en richtte zich toen weer tot Rein. ‘Wat moet je met die verbandtrommel dan?’ ‘Sydney is gevallen en haar handen bloeden.’ Antwoordde Rein. Sacha keek me bezorgd aan en ik liet haar m’n handen zien. ‘Ai, dat ziet er niet goed uit. Dat moet eerst goed schoongemaakt worden en daarna moet er ontsmettingsmiddel op, anders gaat het ontsteken.’ Ze zei het meer tegen Rein dan tegen mij. ‘Ja mam. Dat weet ik.’ Zei Rein die ondertussen een doekje nat had gemaakt om mijn handen mee schoon te maken. ‘Ga maar even op de tafel zitten.’ Zei Rein toen. ‘Dan kan ik er beter bij.’ Ik deed wat hij zei terwijl Rein op de stoel ernaast ging zitten. Sacha was ondertussen weer naar de kamer gelopen. Toen Rein mijn handen had verbonden was hij klaar. Ik zuchtte en keek naar mijn handen die verpakt waren in verband. Het zag er heel dom uit, maar ik vond het toch wel aardig van Rein dat hij dit had gedaan. ‘Nou eh… bedankt.’ Zei ik toen terwijl ik van de tafel afsprong. ‘Wil je nog wat drinken?’ vroeg Rein. Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee dankje. Ze zullen allemaal al wel afvragen waar ik blijf.’ Rein haalde zijn schouders op en liep toen met mij mee naar de gang. ‘Nou, doei.’ Zei ik toen terwijl ik het huis uitliep. ‘Sydney?’ vroeg Rein toen. Ik draaide me om en keek hem vragend aan. ‘Mag ik je nummer? Dan kunnen we misschien nog een keer afspreken of zo?’ Ik vertrouwde hem nog steeds niet maar gaf Rein toch m’n nummer. ‘Dankje.’ Zei Rein blij. Ik glimlachte even en liep toen snel de straat uit. Ik vond het allemaal een beetje vreemd. Vroeger treiterde hij me elke dag. Had Rein altijd wel een of andere lullige opmerking klaar en nu deed hij opeens heel aardig. Ik vond het maar verdacht. Hij was vast op iets uit. Hij wilde vast eerst mijn vertrouwen winnen of zo en daarna iets heel lulligs uithalen maar daar ging ik mooi niet intrappen. Ik keek wel uit. Ik voelde m’n mobiel trillen en zag dat ik een smsje gekregen had.

Hey,
Zullen we iets afspreken voor donderdag?
dan ben ik de hele dag alleen thuis en kunnen
we doen wat we willen, haha.
X Rein

Ik trok mijn wenkbrauwen op. Kus? Misschien was Rein dan toch wel veranderd. Misschien was hij niet meer die treiterkop van vroeger. Ik zuchtte en dacht diep na over wat ik moest antwoorden. Aan de ene kant wilde ik wel, omdat het bij mijn oom en tante nou ook niet echt geweldig was en ik me toch de hele tijd verveelde, maar aan de andere kant was ik bang dat Rein iets van plan was en daar had ik ook geen zin in. Ik drukte op beantwoorden en typte:

Ja, is goed.
hoelaat?

Zonder een kus erachter want die had hij nog niet verdiend. Zo snel was mijn haat nog niet verdwenen. Een minuut later kreeg ik alweer een sms terug:

Oké,
Om zeven uur bij mij?
X

Ja, is goed, smste ik terug en ik stopte m’n mobiel terug in m’n zak. Toen ik thuis kwam vroeg iedereen waar ik was geweest. Ik verzon een smoesje over dat ik een oude vriendin tegenkwam die me bij haar uitnodigde. Niemand hoefde te weten dat Rein me geholpen had en Sophie,Noor en Rosalie al helemaal niet want die zouden uit hun dak gaan en zo snel mogelijk naar het huis rennen om Rein te zien.