One.

Ik lag op mijn buik op bed, luisterde muziek en was actief op twitter.
Allemaal tweets over moederdag. Fuck it, ik had geen moeder. Meer.
Snel zette ik het uit mijn hoofd en whatsappte verder met mijn mattie Tom.

"Joshua, kom je eten?" "Ja oma, ik kom." Al zolang als ik wist woonde ik bij mijn opa en oma.
Moet eten Doei stuurde ik snel nog naar Tom, en liep de trap af.

"Josh, help!" Het is was mijn opa. Hij was degene die me altijd 'Josh" noemde.
Toen ik beneden kwam, zag ik het meteen: Oma lag op de grond.
Haar ogen wagen wijd open. En niks van haar bewoog.
"Bel het alarmnummer!" schreeuwde ik.
Ik pakte de telefoon af van opa, hij was veel te langzaam.

"Een onverwachte hardstilstand. Gewoon ook van ouderdom." Consteerde de dokter. Ik weet nog hoe verdrietig opa was.
Dat iemand in z'n leven zo verdrietig kon zijn...


Terugdenkend aan die dag loop ik door de douane, op weg naar het vliegtuig. Het is nog maar een week geleden.
Opa was in shock en wilde met niemand meer praten, zelfs met mij niet meer. Ze hebben hem opgenomen in het bejaardentehuis...

"Sir, please put your bag here." Een jongen van een jaar of 24 wijst met zijn hand op de rollende band.
"Sure." zeg ik, en leg mijn tas op de band.
Hij rolt door de machine, terwijl ik zelf verder loop door de poort, waar mijn lichaam gescand word.
Gelukkig, niks bijzonders.
Ook wel logisch, ik ben geen crimineel. Ik ben op zoek naar mijn moeder.
Toen oma was gestorven, wees opa op een oude doos, waar foto's in bleken te zitten.
Van allerlei momenten. Zelfs van de dag dat mijn moeder was omgekomen. Maar er was ook één foto waarop stond: 'Joshua's 3e verjaardag.'
Er stond een vrouw naast me. Mijn moeder.
Kon niet missen. Het was haar , ik wist het zeker!
Maar opa kon ik niks vragen. hij was nog steeds in shock.

"Sorry sure, we found some weapons in your bag..." Ik draaide me om. Wat?!
Wapens in mijn tas.. ?