Prologue.

One direction. Een van de bekendste bands op de aardbol, misschien wel de bekendste band die ooit geleefd heeft. Al kun je zout niet met suiker vergelijken en zo ook niet bands met andere bands. One direction. De band die bestaat uit vijf jongens. Vier Engelse en een Ier en toch allemaal zo hetzelfde. Vijf verschillende character en toch beste vrienden. Allemaal voegde ze iets toe in de band, misschien was het wel daarom dat ze onafscheidelijk waren geworden en er zelfs zo geheten ‘’bromances’’ ontstaan waren. Alle vijf zo verschillend, maar toch ook zo gelijk. Allemaal hadden ze de zelfde droom gehad en die droom was uitgekomen ook. Meteen was er een goede hechte band. Iedereen dacht dat het gewoon kwam doordat ze allemaal hetzelfde wilden, maar ik wist wel beter. Ook dachten veel mensen dat de jongens nu pas echt begonnen waren met hun leven terwijl ik wist dat ze al veel hadden meegemaakt. Ja wat hadden ze veel meegemaakt en er ging nog veel gebeuren. Dingen waarvan ze altijd al hadden gedroomd dat zeker. Al vergeten sommige mensen dat nachtmerries ook dromen zijn. Daarom ben ik hier. Ik ben hier om ze daaraan te laten herinneren en dat doe ik met alle plezier. Ten slotte zijn ze mij nog een hoop verschuldigd. Ik heb moeten boeten voor wat ik ze ooit heb aan gedaan terwijl ik ze juist heb geholpen. Ze hebben mij nooit bedankt. Bedankt voor de naam, bedankt voor de klik waaraan ze misschien wel hun hele succes aan hebben te danken. Nee ze zijn mij helemaal vergeten terwijl een klein woord zo veel verschil had gemaakt. Een simpel ‘dankje’ was genoeg geweest, maar nee ze waren te eigenwijs geweest. Stank voor dank, maar nu is het mijn beurt. Het was te laat voor een excuus. Iets zo kleins wat nu ontzettend groot was geworden.

Het was mijn beurt om wraak te nemen.