OO2.

“Ik heb er al heel lang over nagedacht maar ik wou het niet alleen doen, maar nu jij er bent kunnen we het misschien proberen?” zei Nina. “Kunnen we wat proberen?” vroeg ik ongeduldig. Ik wou weten wat ze van plan was... “Wel ik zat zo te denken...misschien kunnen we proberen te ontsnappen?” ging ze verder. Ik staarde voor me uit en schraapte even mijn keel. Ik draaide me om naar mijn raam en keek naar buiten, waar ik wilde zijn en waar ik hoorde. Maar weglopen? Zou dat ons wel lukken? Ze zouden ons toch komen zoeken? Er spookte allerlei vragen door mijn hoofd. “En hoe denk je dat dan te doen?” vroeg ik onzeker. “Yes! Ik wist wel dat jij het ook zou willen! Wel kijk, ik heb natuurlijk al een beetje research gedaan. Je weet wel die nieuwe, ik heb haar rooster even geleend. Ze staat morgenavond met de nacht. En dan is het dus zondag wat wil zeggen dat alleen zij hier is op dit verdiep! We kunnen ons gewoon helemaal vermommen en ze zal ons niet herkennen!” zei ze al helemaal enthousiast. Maar het probleem was dat ik helemaal niet zo enthousiast was. Het was wel waar wat ze zei maar... zouden we het risico kunnen nemen? Nina zag dat ik twijfelde. “Komaan maak je geen zorgen, alles komt goed!” probeerde ze me te overtuigen. “Ik zorg voor de kleren en ik kom ze morgen brengen.” zei ze met een brede glimlach op haar gezicht. Ze gaf me een knuffel en ging weg. Ik ging op mijn bed liggen en deed een poging om te slapen. Maar slapen was wel het laatste waar in nu aan toe was. Ik dacht de hele tijd aan Nina haar plan. Wat als ze ons vinden? Dan zitten we hier nog zeker 10 jaar extra vast. En waar gaan we blijven? Gewoon op straat rondzweren? In dit land? Nee toch? Ze zouden ons toch meteen vinden zo nee? Er kwam geen einde aan de vragen in mijn hoofd. Maar uiteindelijk sukkelde ik toch in slaap.

Ik werd wakker van een hevige klop tegen de tralies die voor mijn raam stond. Ik liep naar mijn raam en zag dat het een tak was die door het omweer dat er bezig was tegen mijn raam sloeg. Er was omweer overal, buiten en in mijn hoofd. Ik draaide me om en liep terug naar mijn bed. Ik keek op de klok en zag dat het 3 uur was. Ik zuchte en draaide me om met mijn hoofd naar de muur. Ik deed weer een poging om te slapen maar ik kon maar niet in slaap geraken. Ik ging recht zitten in mijn bed en keek naar de foto's op de muur. Allemaal foto's van vroeger. Allemaal voor het voorval. One big happy family. Maar dat zouden we nooit meer worden. Ik stond er alleen voor. Mijn ogen bleven hangen bij een foto van mij en mijn broer. Ik voelde een steek in mijn hart. Ik miste hem zo. Vroeger maaktte we altijd ruzie maar, we hadden ook veel goede momenten samen. Als je klein bent besef je dat niet goed maar je beseft pas hoe graag je iemand hebt als hij er niet meer is. En ik had er ook gewoon nood aan om met hem te praten. Hij begrijpte mij. Veel beter als al deze mensen hier tesamen. Hij had hetzelfde meegemaakt als ik. Ik staarde weer voor mij uit. Was dit wat ik wilde? Wat ik echt wilde? Was het het risico waart? Ik moest stoppen met te twijfelen. Het is het risico waart, dan ben ik weer vrij en kan ik mijn broer opzoeken. Nu wist ik het zeker. Ik deed mee met Nina. Morgenavond zou ik proberen ontsnappen.