29. They really are clueless... ~ luckily '

“Waah!” gilde Leeteuk enthousiast toen zijn ogen hem vertelden dat unnie vandaag zich alweer had overtroffen – misschien omdat ze zolang hadden moeten werken – ze had zelfs bijgerechten gemaakt! “Ik weet niet waarom unnie de laatste tijd zoveel moeite doet, maar ik ben er blij om. Mh-mm!”
“Misschien heeft de president het bevolen, omdat we het de laatste tijd zo goed doen?” opperde KangIn, terwijl hij iedereen zijn eetstokjes uit de schuif nam en klaarlegde op de tafel. Hij moest maar eens gaan letten op zijn lijn en samen gaan fitnessen met Leeteuk of Siwon. Als het zo doorging, liep hij hoog risico om wat extra kilootjes aan te komen.
“Neuh, denk het niet,” nam Siwon plaats aan de tafel en pakte zijn eetstokjes, paraat om aan te vallen. “We hebben het al beter gedaan… Unnie is gewoon in een goede bui. Ik denk dat het is omdat we gisteren niet zoveel afval achterlieten dat ze extra tijd had en besloot om nog wat extra te koken, nu ze er toch was.”
“Nee, hoor,” schudde Leeteuk het hoofd en porde Siwon. “Ze heeft haar eigen gezin. Als ze niet druk bezig is bij ons, weet ze wel wat anders te doen. Ze was gewoon in een goed humeur.”
“Hoe is het nu met het humeur van je vader,” vroeg Ryeowook subtiel en voorzichtig aan Leeteuk. Ze wisten allemaal dat hij heel wat geleden had onder humeur van zijn agressieve vader.
Leeteuk trok een moeilijk gezicht. “Om eerlijk te zijn, ik heb hem al heel lang niet meer gesproken…” bekende hij. “En als mama belt is ze altijd opgewekt. Ik weet niet zeker of het een act is of dat alles echt beter is, maar boven alles vraagt ze me om verder te doen waarin goed ben.” Hij zuchtte diep. Hij kon niet zomaar zijn moeders wens negeren en hij had sowieso weinig tijd om haar te zien, dus belde hij haar vaak.
De andere leden knikten begrijpend.
“Mijn moeder heeft haar uitgenodigd op een uitstap met alle moeders alleen. Ze heeft me verzekerd dat ze niet opgeeft voor ze haar aan boord heeft,” gaf Donghae Leeteuk een geruststellend klopje op de rug. “Je hoeft je even geen zorgen meer te maken.”
Leeteuk zuchtte diep. Het was een opluchting, maar nog steeds maakte hij zich grote zorgen. Hij kon niet geloven dat zijn vader zijn slechte manier verbeterd had, al zei hij het nog een duizend keer. Hij had er nooit iets aan gedaan, het was goed dat Donghae’s moeder die trip had gepland. “Ik hoop dat ze er dan achter komt dat ze veel beter dan papa kan krijgen.”
In Korea was het heel pijnlijk om je eigen vader slecht te noemen, zelfs al mishandelde hij de familie. Hij was en bleef het hoofd van het gezin. Hij stond automatisch hoger dan iedereen en moest zelf beslissen wat te doen met zijn eigen familie. Niemand anders had het recht zich daarmee te moeien.
“Weet je nog toen Seven hier was?” vroeg Sungmin eigenlijk vrij onnodig. Wie had haar nou niet herinnerd? Ineens was iedereen aan de tafel één en al oor – zelfs Eunhyuk, die eerder beweerde niets met het meisje te hebben. Zelfs hij kon niet ontkennen haar als een mysterie te zien. “Zij had hier” – hij drukte op rechter jukbeen – “een grote blauwe plek. Je denkt toch niet dat zij…?”
“Waarschijnlijk had ze zich gewoon gestoten,” verzon Kangin snel.
“Het is nogal moeilijk om je daar te stoten,” knikte Donghae met opengesperde ogen. “Het zou kunnen…”
“Misschien was ze van huis weggelopen!” sloeg Siwon met zijn vuist op tafel. Hij vond niets leuker dan over het meisje te praten.
“Zover van huis weglopen?” trok Eunhyuk een ongelovig gezicht. “Ze woonde waarschijnlijk in Amerika of Europa. Waarom zou ze dan ineens naar Zuid-Korea gaan? Het klinkt nogal wat uit de duim gezogen, voor mij. Ze had waarschijnlijk een gevecht met iemand, of zo. Buitenlanders pikken sneller in op gevechten.”
“Nee, echt niet! Meisjes niet!” wist Sungmin zeker. “Ze is geslagen, dat weet ik zeker.”
Kyuhyun keek ongemakkelijk naar zijn slaapkamerdeur. Zou ze al wakker zijn, zou ze ons horen? Hij had al eerder opgemerkt dat ze een paar verwondingen had op plekken die niet zomaar veroorzaakt konden zijn door stomme ongelukjes. Hij had er tot dusver over gezwegen, maar het begon wel aan hem te knagen.
Hij weet nog goed hoe die dikke korst bloed op haar sleutelbeen aanvoelde, toen hij haar had gebruikt als steun nadat ze bovenop hem was gevallen. Het was een snede, iets kleiner dan haar sleutelbeen zelf. Het was uitgesloten dat het van een operatie was, dan was die wond wel wat beter verzorgd geweest. Het kon haast niets anders dan dat het van een groot, scherp voorwerp moest zijn geweest.
Hij rilde kort. Wat hij niet opmerkte, was dat Leeteuk al die tijd – vanaf dat hij die stiekeme, duidelijk geschrokken blik richting zijn slaapkamer had geworpen – hem in het oog had gehouden. Hij zag dat de jongste van de groep duidelijk rilde en keek nu ook richting zijn slaapkamer. Wat was daar dat hem zo deed opschrikken en rillen? Ach, hij zou dat vanavond of één van de volgende dagen wel uitvinden, sprak hij zichzelf geruststellend toe.
Na het avondeten en de bijgerechtjes, wasten ze zelf alles al af. Het was al over twaalf uur, maar dat deden ze ten teken van respect voor ‘unnie’. Morgen zouden ze voor het grootste gedeelte van de dag vrijaf hebben en kwam unnie normaal gezien het appartement kuisen als ze erbij waren. Ze zouden morgen ook helpen met keren, om hun dankbaarheid uit te drukken.
Kyuhyun was eerst van plan geweest om haar buiten te zetten, zodra alle leden sliepen. Maar toen hij zijn deur achter zich sloot en zag hoe het meisje met armen en benen uitgestrekt, half uit zijn bed lag, kon hij het niet over zijn hart verkrijgen. Hij haalde de helft van zijn portie eten – zoals beloofd – tevoorschijn en legde het op zijn nachtkastje, waarna hij zich bedacht. Als ze nu al zo uitgerekt lag, tegenover een uur geleden, wat zou er dan wel niet met dat eten gebeuren?
Hij legde het bord op zijn bureau en zijn juist gewassen eetstokjes ernaast. Hij wist nog van de eerste ontmoeting dat ze wel overweg kon met die dingen. Voor de zekerheid draaide hij zijn deur op slot en trad dan zijn eigen badkamer binnen.
Hij mocht dan wel moe zijn, maar hygiëne was minstens even belangrijk. En tegen dat hij uit de badkamer kwam, was Seven misschien al wel wakker geworden door het geluid van het stromende water. Als ze tegen dan nog niet wakker was, moest hij maar een manier vinden zodat ze beiden fatsoenlijk konden gaan slapen.
Hij greep een propere handdoek voor zijn haar en één voor zijn lichaam. Eenmaal in de badkamer relaxte hij. Kyuhhyun keek naar zijn vermoeide gezicht in de spiegel en schudde zijn haar wat door elkaar. Hij liet het douchewater lopen en wachtte tot het warm werd.
Ondertussen poetste hij zijn tanden en liet wat fris water over zijn gezicht lopen, om terug wat wakkerder te worden. Kyuhyun stapte onder de warme ontspannende straal, en tegelijk met alle afvalstoffen van zijn lichaam, leek de stress van die dag en Sevens aanwezigheid te lopen.
“Ah,” zuchtte hij diep terwijl met zijn handen door zijn haar ging en het droog wreef. Dit deed echt heel veel goeds. Na nog nauwkeurig zijn lichaam te wassen, schudde hij de overige druppels van zijn lichaam en begon zijn lichaam af te drogen. Hij pakte zijn oude joggingsbroek die hij hier nog had liggen en trok hem aan. Hij zou wel een fris T-shirt aantrekken in zijn kamer.
Hij wreef zijn haar nog eens goed droog, zodat het nu in verwarde piekjes rond zijn hoofd stond – als een aureool. Als Seven hiermee durfde te lachen, was ze dood, zweerde hij tegen zichzelf. Met een geeuw sloot hij de badkamerdeur weer achter zich.
“Kyuhyun?” hoorde hij Leeteuks stem aan de andere kant van de deur.
Seven die inmiddels wakker was geworden, keek geschrokken richting de deur. Dan gleed haar blik over Kyuhyun en ineens besefte hij dat hij halfnaakt was. In plaats van wat vele meisjes zouden doen: hun handen voor hun mond slaan en een geluidloze gil slaken; keek ze onverstoord terug in zijn ogen. Alsof ze niet eens merkte dat hij halfnaakt was en knikte dringend naar de deur.
Kyuhyun hoorde Leeteuk zijn lopersleutel in zijn deurslot steken.

[NEXT TIME ON: ‘I CAME FROM NOTHING TO BECOME EVERYTHING’]
Verdomme, dacht Kyuhyun vloekend. Hij vond er niets beter op en pakte een dik deken en ging bovenop Seven liggen, met een boek, die haar gezicht camoufleerde. Hij voelde hoe haar vuisten protesterend en pijnlijk op hem insloegen. “Auw, blijf liggen!” beval hij sissend, buiten adem van haar plotse boksen. “Aish, anders ziet Leeteuk je!”
Haar vuisten trokken zich terug, maar Kyuhyun voelde haar gejaagde, zeker geschrokken adem nog tegen zijn borstkas afkaatsen.
“Ha, hallo, Kyu,” glimlachte de oudste naar hem.