11.0

POV Ibrahim.
Samira en ik hadden besloten om het wat rustiger aan te doen, we gingen misschien samen iets te snel en dat brengt gewoon problemen met zich mee, ik bedoel een meisje van zestien bijna zeventien die al verloofd was, misschien mist ze wel vrijheid, ik bedoel elk meisje van zestien wil vrijheid en uitgaan en ik verbied haar dat misschien wel onbewust. Ik moet er niet aan denken dat Samira nu nog uit zou gaan als wij samen zijn en misschien is dat egoïstisch want ik ga ook nog uit met de jongens van de club uit of met het Nederlands elftal en dan mag ze wel mee maar gaat ze vaak niet mee, ze vind dat het mijn vrienden zijn en daar wilt ze niet tussen zitten ook al vinden de jongens het altijd leuk aangezien hun vriendinnen en vrouwen ook vaak genoeg meegaan, Samira daar in tegen houd zich lekker rustig aan de kant en misschien is dat gewoon omdat ze de jongste is van de hele groep dan maar misschien moest ik er maar gewoon een keer meenemen, de laatste keren als we namelijk op stap gingen vroeg ik haar niet meer mee omdat ze toch altijd nee zei maar de volgende keer moet ze echt mee. Terwijl ik me tas in pak om te gaan trainen loopt Samira net binnen.' 'Alweer trainen?" vroeg ze. "Ja dat gaat door."Zei ik lachend en gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Prima, hoe laat ben je thuis?"vroeg ze. Het klonk kortaf maar ik begreep het wel. "Half 6, wil je lasagne voor me maken?"Vroeg ik met puppy ogen. Ik was echt gek op de lasagne zoals Samira hem maakte en vroeg dus meestal als ik een lange training had gehad zoals vandaag of ze dan lasagne wou maken."Best"Zei ze en liet zich toen op de bank vallen. Ik keek haar even aan met opgetrokken wenkbrauwen en besloot niks van haar gedrag te zeggen, ik gaf er een kus en vertrok uit het huis. Af en toe kon ik echt merken dat er een gigantisch leeftijdsverschil tussen ons was, dit gedrag hoe ze nu doet. Terwijl ik me tas in de auto gooide en wegreed naar het stadion gingen er genoeg gedachtes rond in me hoofd. De romantiek en gezelligheid die we hadden is verdwenen, alsof ze zich irriteert aan me of alsof ze zich alleen voelde. Ik zuchtte diep en probeerde er niet aan te denken. Ze zal vast en zeker gewoon haar dag niet hebben. Tenminste dat hoopte ik en ik hoop ook dat alles goed komt tussen ons, want haar kwijt raken zou een drama voor me zijn.