Dinsdag, 2 Januari

Dinsdag, 2 Januari.

Ik voelde een vinger tegen mijn schouder getikt worden. Het duurde lang tot het pas echt binnen kwam. Mijn ogen gingen met moeite open en ik werd al meteen verblind door het zonlicht. “Hazel, Hazel… Wakker zijn? Hazel!” Ik werd ineens door elkaar geschud, ik schrok en keek meteen in de ogen van Finn. Finn? Ik zag thee op het nachtkastje liggen. Ik keek Finn opnieuw aan. ‘Finn...?’ Hij glimlachte sullig naar mij. “Thee.” Zei hij zacht en wees naar de thee. Ik kwam overeind en voelde een misselijkheid door mij heen gaan. Ook mijn hoofd deed pijn. Dat was zeker de kater. Ik keek Finn opnieuw aan. Ik lag in Jacks bed…Waar was Jack? Jack en ik zouden gisternacht tot seks gaan hebben of…? Wat was er gebeurt? Ik kon me de seks helemaal niet herinneren. Hadden we die wel? ‘Dankje Finn. Hoe gaat het met je vandaan?’ Vroeg ik terwijl ik in gedachte was. Finn ging zitten op mijn bed. Dat was nieuw. Hij keek mij even aan en perste zijn lippen op elkaar. “Mij gaat goed. Jack erg ..” Hij maakte een verdrietig gezicht. Ik keek hem met geschrokken ogen aan. ‘Oh? Hoe komt dat?’ Finn keek weg. “Jij.. hem pijn gedaan.” Ik beet op mijn lip terwijl ik verward voor me uit keek. “Jacks schuld.” Zei hij ineens. Finn haalde zijn schouders op en keek mij opnieuw aan en glimlachte lief. Ik keek hem verward aan. Waarom was Finn eigenlijk zo blij? Wat was er gisteren in godsnaam gebeurt? Wat had Jack gedaan en wat had ik gedaan? Ik moest er achter komen, ik moest Jack spreken. Mijn gedachte ging helemaal naar Jack. “Ik kan…” Begon Finn licht onzeker. Hij legde zijn vingertoppen op mijn arm en deed net alsof hij aan het piano spelen was. “Voor jou.” Mijn mondhoeken krulde omhoog. ‘Kan je piano spelen voor mij?’ Finn knikte heel trots en grinnikte zacht. Ik keek hem recht aan. Dat.. grinniken… Heb ik sinds het ongeluk niet meer gehoord. Wat er ook was gebeurt tussen Jack en mij, deze dag kon nu al niet meer stuk. Finn glimlachte zo lief de hele tijd naar mij. “Geen theapie meer!” Ik zuchtte zachtjes en begon te lachen. Ik zei daar maar niets over aangezien ik zeker wist dat hij dat nog héél lang wel nodig zou hebben. Ik kon Finn nu wel dood knuffelen, zo schattig als hij nu deed. “Kom.” Hij pakte mij vast en begon aan mij te trekken. Dan maar geen thee. Ik kwam snel uit me bed en pakte mijn badjas. We liepen de trap af naar beneden. Finn had mijn hand nog steeds vast. De glimlach die ik op mijn gezicht had, zou er voorlopig niet afgaan. Hij liep naar de vleugel toe en ging zitten. Hij keek mij aan, zijn handen trilde heel licht. Hij was vast zenuwachtig om dit te laten zien. Ik schoof voorzichtig aan, naast hem en keek hem lief aan. ‘Succes.’ Zei ik zacht. Finn knikte en legde zijn vingers op de toetsen, ik zag al dat het de juiste toetsen waren. Hij keek er een tijdje naar. Net toen ik bang werd dat hij zich terug zou trekken, begon hij vloeiend te spelen. Ik hield mijn adem het hele piano spel lang in. De tranen gingen over mijn wangen heen. Ik was zo ontzettend trots op hem. Ik begon mijn hoop weer helemaal terug te krijgen dat het goed zou komen met Finn. Toen het af was gelopen keek hij mij aan, vragend, bang naar mijn reactie. Ik wilde hem knuffelen en kussen. Maar ik wist dat ik hem zou afschrikken. ‘Je bent…’ Ik kon het woord niet vinden. Finn keek mij doorzoekend aan. ‘Wauw, Finn. Ik ben zo ontzettend trots op je. Ik…’ Finn boog zich ineens naar voren toe. Naar mijn gezicht. Ik rook zijn parfum… Parfum… dat hij sinds tijden ook al niet meer op gedaan. Ik kreeg het zo ontzettend warm. Ik voelde een golf van duizeligheid door mijn hoofd gaan. Het was een goed gevoel. Finn keek recht aan. Hij ging met zijn mond naar mijn oor toe, alsof hij nu iets zou gaan fluisteren. Maar hij drukte een kusje op mijn wang. Hij stond op en glimlachte. Hij straalde helemaal. “Ook voor jou.” Zei hij lief en draaide zich vrolijk om. Ik zat daar nog hem na te staren. Hij… kuste me. Op mijn wang. Ik liet mijn hand over mijn wang heen gaan en begon zacht te giechelen van geluk. Tot ik een diepe zucht hoorde. Ik keek om en zag Jack mij aankijken. Hij schudde zijn hoofd en liep snel van de trap af. ‘Jack!’ Hij keek mij niet meer aan en liep snel weg en riep nog snel: “Ik wil je niet spreken vandaag! Laat me met rust.” En weg was hij. Het maakte mij niets uit. Finn had me gekust.