OO8

Alles voelt weer normaal, maar ik had natuurlijk moeten weten dat niets normaal kon blijven.

De dag vliegt voorbij en we zijn druk bezig de hele dag door. Als we 's avonds weer in het hotel zijn, zijn al mijn zorgen weggevaagd en haal ik beneden een warme chocolademelk uit de automaat. Ineens verschijnt Livia naast me en ik schrik me rot. Dit keer gooi ik gelukkig niet mijn drinken op.
"Livia, kan je daar eens een keer mee kappen?" vraag ik geïrriteerd aan haar, "dat was niet nodig!"
Er staat een onschuldige glimlach op haar gezicht: "Het spijt me."
Maar zo klinkt het niet, alsof ze het eigenlijk expres deed.
"Oke, het spijt me niet, maar ik kwam niet langs om je te laten schrikken."
Even frons ik en vraag ik me af waarom ze dan wel kwam, maar voordat ik ernaar kan vragen begint ze weer met praten, terwijl ze samenzweerderig naar me toebuigt: "Ik heb nog iemand gevonden."
Mijn frons wordt dieper aangezien ik niet begrijp waarover ze het heeft.
"Hoe bedoel je?"
"Oh kom op, Eve, nog iemand die op de dertiende verdieping is geëindigd."
Gelijk schud ik mijn hoofd.
"Livia, laat het gaan, die dertiende verdieping bestaat helemaal niet. Het was gewoon een nare nachtmerrie, niets meer dan dat."
Ik weiger toe te geven dat het echt zou kunnen zijn, want natuurlijk was het niet echt.
"Luister, oke," zegt Livia, haar toon klinkt alsof ze geen nee duld.
"Oke, oke," mompel ik en kijk haar aan.
Er verschijnt een kleine glimlach op haar gezicht: "Ik zal je aan hem voorstellen!"
Ze pakt mijn pols beet en zonder pardon trekt ze me mee, terwijl mijn warme chocolademelk bij de automaat blijft staan, onaangetast.
"Livia, laat me los," zeg ik dan, maar haar grip om mijn pols is niet te lossen.
Ze reageert niet eens meer en we nemen de trap naar één etage omhoog. Ze klopt aan bij een deur en een paar secondes later verschijnt er een glimlachend gezicht. Mijn ogen ontmoeten diepbruine ogen en daarna witte, rechte tanden. De jongen is een vrolijke verschijning en ik schat hem ongeveer dezelfde leeftijd als ik, zeventien jaar, misschien wel achttien.
"Ik zei toch al dat het langer zou duren, want ze wilde weer niet meewerken," zegt Livia tegen de jongen.
Er verschijnt weer een frons op mijn gezicht, iets wat ik heel vaak doe.
"Vind je het gek?" mompel ik dan en kijk weg.
"Kom erin," zegt de jongen en hij stapt uit de opening.
Livia loopt gelijk naar binnen en trekt mij mee.
"Livia, ik heb geen tijd of zin in deze onzin. De hele dag heb ik gelopen en ik wil gewoon nu naar mijn kamer en daar gaan slapen. Is dat soms teveel gevraagd?"
Ze knikt eigenwijs en laat me pas los als ze mij in een stoel heeft neergezet.
"Laat ik mij even voorstellen," zegt de jongen met een charmante glimlach, "ik ben Michael."
Hij steekt ze hand naar me uit en aangezien het onbeleefd is om die niet aan te nemen, neem ik zijn hand aan, "ik ben Evelyn, kort gezegd Eve."
Livia klapt even overenthousiast in haar handen en kijkt dan van mij naar Michael en weer terug.
"Dus, dan kunnen we nu beginnen met de vergadering."
Mijn ogen worden iets groter van ongeloof als ik naar Livia kijk, "hoe bedoel je vergadering?"
"Zoals ik het zeg, vergadering. We gaan de dingen bespreken die op de dertiende verdieping gezien zijn. En Eve, begin nu niet weer met dat het een nachtmerrie is. Het is veel raarder dat drie mensen een soortgelijke nachtmerrie hebben in één hotel, dan dat er drie mensen op de dertiende verdieping zijn geëindigd."
Even blijft het stil waarin we alledrie aan haar woorden denken.
"Oké, dat klinkt ook raar, maar toch is het zo," zegt Livia, weer op die eigenwijze toon.
Een zucht verlaat mijn mond terwijl ik gemakkelijk in de stoel ga zitten.
"Wat jij wil, laten we er maar over praten," geef ik mee, want Livia laat me toch niet eerder gaan.
Ondanks dat ik er bij blijf dat de dertiende verdieping niet bestaat.
"Dan zal ik wel beginnen," neemt Michael dan het voortouw.

Dank je Nootje en Juus voor reageren elke keer (: ik vraag me daarom wel af wat de anderen ervan vinden >_< maar ja, het is natuurlijk nog altijd je eigen keuze of je wel of niet reageert (: