Elisabeth Morgen.

“Niall, kan ik je even spreken?” vroeg ik zacht toen ik zag hoe Harry bezig was met Liam en Zayn terwijl Louis toekeek hoe Dana op de speelmat haar nieuw speelgoed onderzoekt. Hoe schattig het ook was om er naar te kijken, mijn gedachten waren ergens anders bij: problemen die we misschien beter niet hadden nu.
“Is alles oké, Liz?” vroeg Niall direct toen hij voor me kwam staan, maar ik wist dat Harry’s ogen op mij gericht waren dus knikte ik maar snel. In de plaats greep ik zijn pols en trok hem mee naar mijn en Harry’s kamer, hopend dat we daar wat meer rust zouden hebben.
“Liz, je maakt me serieus nerveus nu.” Begon de blonde Ier toen ik zelf zenuwachtig heen en weer liep in mijn kamer, zoekend naar de juiste woorden. Normaal gezien zou ik met deze dingen naar Harry of Liam gaan, maar het feit dat Harry hierbij betrokken was en Liam te dicht bij Harry was als vriend wist ik dat Niall de beste persoon was om hierover te praten. Sinds de dood van Sienna waren we hechtere vrienden geworden, ook al wist ik dat hij altijd een speciaal plekje voor mij in zijn hart was. Ik was tenslotte zijn eerste echte crush geweest.
“Liz, stop met rondlopen en zeg me wat er scheelt.” Hoorde ik hem mijn gedachten verstoren. Zuchtend liep ik naar mijn nachtkastje en nam er een klein wit voorwerp uit. Nog altijd slikkend door wat er opstond liep ik naar Niall en drukte deze in zijn handen. Fronsend keek hij me aan voordat hij snapte wat ik bedoelde.
“JE BENT ZWANGER?” riep hij geschrokken uit waardoor ik angstig naar hem toeliep en mijn hand op zijn mond duwde.
“Niet zo luid, uilskuiken! Harry en de rest weten het nog niet.” Bekende ik met het schaamrood op mijn wangen. Een zoveelste zucht verliet mijn lippen toen ik me uiteindelijk liet vallen op mijn bed, mijn blik naar het plafond gericht.
“Oké, ik snap hier iets niet, Liz. Je bent ondertussen al 21 jaar en gelukkig getrouwd met Harry. Waarom zou dit kind dan geen goed nieuws zijn?” Langzaam kroop hij naast me op mijn bed en legde zich naast me neer, leunend op zijn linkerarm.
“Omdat dit niet het juiste moment is. Het is nog niet zo heel erg lang geleden dat Louis Sienna verloor en we zien allemaal dat het nog moeilijk is voor hem. Harry heeft zijn handen meer dan vol met zijn beste vriend te helpen en ik moet er ook zijn voor Dana. En dan hebben we nog niet gesproken over de wraakplannen…” Een luide zucht verliet Nialls lippen voordat hij zijn hand op mijn mond legde om me te doen zwijgen.
“Je maakt je zorgen over niks, Liz. Ik ben er zeker van dat iedereen meer dan verheugd zullen zijn als er een tweede kind in deze ‘familie’ terecht komt en voor Harry, volgens mij ben ik er nog nooit zo zeker van geweest dat hij graag vader zou willen worden.” Fronsend keek ik naar Niall die glimlachend naar me opkeek.
“Hoe weet je dat?”
“Omdat ik iedere keer opnieuw zie hoe vertedert hij wel niet naar jou en Dana kijkt als jullie samen bezig zijn. Hij kan het ook niet laten om iedere keer opnieuw te laten vallen hoe een goede moeder je wel niet zou worden. Hij heeft me zelfs al bekend dat hij graag een zoontje zou willen.” Met grote ogen veerde ik recht en keek Niall met ongeloof aan.
“Meen je dat nu echt?” Een vrolijke lach verliet zijn lippen terwijl hij knikte.
“En daarom is het tijd dat je het hem vertelt in de plaats aan mij, Liz. Dit is een moment dat je met hem moet delen.” En met deze woorden veerde Niall weer recht en liep naar de deur. Met een luide schreeuw riep hij door heel het huis dat Harry moest komen voordat hij me achterliet met een knipoog. Zenuwachtig beet ik op mijn onderlip terwijl ik staarden naar de zwangerschapstest die Niall op het bed had lieten liggen. Ik wist dat hij gelijk had maar dit was absoluut niet simpel om uit te leggen aan hem.
“Liz, is alles oké?” Geschrokken keek ik op naar Harry die met een zorgelijke frons de kamer inliep. Niet goed wetend wat te zeggen deed ik exact hetzelfde als wat ik bij Niall had gedaan: ik legde met trillende handen mijn zwangerschapstest in zijn handen.
Voor een seconden was het stil in de kamer, maar nog altijd durfde ik niet op te kijken naar Harry’s blik. Misschien was dit toch geen goed idee. Het was te vroeg. Ik had niet moeten luisteren naar Niall, …
“Liz, waarom huil je?” Snikkend keek ik op naar Harry die langzaam naast me kwam zitten en mijn handen in de zijne legde. Zoekend naar woorden keek ik terug naar de zwangerschapstest die nu terug op ons bed lag.
“Wil je dit kindje niet?” Met grote ogen keek ik op naar Harry zorgelijke blik en schudde direct mijn hoofd.
“Jawel, ik wil niks liever dan een kind met jou hebben, maar ik heb het gevoel dat dit niet het juiste moment is, met alles waar we de laatste tijd door gemoeten hebben…”
“Liz, lieverd, je bent aan het overreageren.” Fronsend keek ik op naar Harry die glimlachend de laatste tranen van mijn wangen streelden. “Je moet echt leren om je niet altijd zoveel zorgen over alles te maken. Volgens mij zou de rest juist blij zijn dat er weer zo’n heugelijke gebeurtenis gaat voorvallen.”
“Dus je vindt het niet erg?” vroeg ik toch maar voor de zekerheid.
“Schat, ik wil niks liever dan met jou dit kind op te voeden.” En met deze woorden drukte hij als bevestiging zijn lippen stevig op de mijne. Hierdoor kon ik eindelijk een klein glimlachje niet onderdrukken terwijl ik mijn armen rond zijn nek sloeg. Met een simpele beweging trok Harry me met gemak op zijn schoot en verbrak hierdoor met duidelijk veel tegenzin de kus. In de plaats streelde hij mijn haar uit mijn gezicht.
“Ik heb trouwens daarjuist van Niall gehoord dat je graag een zoon zou willen.” Bekende ik met een brede grijns die alleen maar breder werd toen ik een duidelijke blos op zijn wangen zag.
“Een kleine Harry Junior mag er altijd komen hoor.”
“Oh neen, Harry! Serieus? Junior is echt de slechtste naam ooit!” riep ik verontwaardigd uit. Dit leverde me gelijk een vrolijke lach van hem op voordat hij deze tegen mijn voorhoofd smoorden met een zachte kus.
“Welke naam had je dan misschien in gedachten voor als het een jongen was?” vroeg hij uiteindelijk zacht.
“Euhm, ik hoor liever iets als Luke of Aston.”
“Oké, dat gaat nog wel.” Antwoordde Harry met een gefakete nadenkende blik. Al lachend sloeg ik hem op zijn schouder voordat ik mijn lippen weer op de zijne drukte. Misschien dat deze zwangerschap nog niet zo erg zou worden als ik gedacht had.