Chapter Six

Vroeg in de ochtend werd ik wakker, nog voordat Remus of Dumbledore aangekomen was. Ik was erg nerveus, vandaag werd ik officieel een leerling van Hogwarts en zou ik mijn eigen staf krijgen. Ik had er erg veel zin in, eindelijk uit dit vreselijke bed. Mijn vakken had ik gister uitgekozen, en besloot om nog wat te lezen tot dat ik opgehaald zou worden. Na ongeveer 20 minuten gelezen te hebben kwam Madame Pomfrey naar mij toe met een grote glimlach en een dienblad met ontbijt. "Goede morgen Ruby. Hoe voel jij je nu? Ik moet er zeker van zijn dat alles goed met je gaat voordat ik je laat gaan. Na je ontbijt doe ik nog een paar onderzoekjes voordat je weg mag." Ik knikte en nam mijn ontbijt dankbaar aan. Nadat ik gegeten had deed Madame Pomfrey een paar onderzoekjes. Tijdens deze onderzoekjes kwam Remus binnen gelopen en groette hij mij met een glimlach. "Alles ziet er prima uit. Je bent vrij om te gaan." Dankbaar glimlachte ik naar haar, niet wetende wat ik kon zeggen. 'Dumbledore gaf me deze kleren, die kun je aan trekken. Je gewaden heeft hij ook al binnen, deze liggen met al je andere spullen al in je kamer." "Bedankt," zei ik terwijl ik de kleren aannam. Nadat ik me aangekleed had liep ik nog richting Madame Pomfrey. "Bedankt voor alle zorg die u me gegeven heeft." Ze glimlachte. "Graag gedaan. Ik wil je niet meer in een van die bedden zien Ruby!" Ik lachte en knikte. "Ik zal het proberen." Ze keek me glimlachend na terwijl ik met Remus de ziekenzaal uit liep.

We waren verdwijnseld en stonden nu bij de deur van Olivanders winkeltje. "Kom, hier moeten we je stok halen," zei Remus vriendelijk terwijl die me voor liep. Rustig liep ik achter hem aan. Eenmaal binnen was het verlaten en leek het alsof er niemand was. "Ah, daar bent u dan." Onverwachts klonk er een stem en ik keek angstig om me heen zoekend naar de persoon bij wie de stem hoorde. Remus leek dit te zien en legde zijn hand op mijn schouder. Net op dat moment verscheen er een man. "U wilt een stok kopen, niet waar?" Ik knikte en liep meer naar voren, naar de toonbank terwijl de man naar achter liep. "Misschien is deze wel geschikt," zei die meer tegen zichzelf dan tegen Remus en mij. Hij kwam terug en legde een stok in mijn handen en ik begon er mee te zwaaien. Meteen toen ik zwaaide vloog er een tafelpoot in de fik en sprong ik naar achter van schrik. Met een kleine zwaai doofde Remus het vuur. "Een andere stok dan maar," zei Olivander mompelend. Hij liep weer naar achter en pakte deze keer 3 doosjes. Weer overhandigde hij mij een stok, deze keer zwaaide ik wat angstiger. Zijn veren en inktpotten vielen hard op de grond en deze keer schudde hij zijn hoofd. Op deze manier gingen we zo'n 10 stokken door en voor ik het door had kwamen de tranen in mijn ogen te staan. "Wat nou als er geen stok voor mij is," zei ik droevig en Remus keek me treurig maar hoopvol aan. "Hij heeft duizenden stokken Ruby, en je hebt er nog maar een paar geprobeerd. Al moet je ze allemaal proberen, er zal er een voor je tussen zitten." Op dat moment kwam Olivander weer terug, deze keer met lege handen. "Meneer Lupin, ik heb een vermoeden die ik graag uit zou willen proberen. Hiervoor moet ik naar een oude vriend, misschien dat hij me hierbij kan helpen. Verwacht mij over een uurtje terug. Dan denk ik dat ik de stok heb voor deze jonge dame." Remus knikte en legde zijn hand wederom op mijn schouder. "Kom, dan gaan we even rond lopen in Diagon Alley." Ik knikte en liep Remus achterna. Diagon Alley was echt schitterend. Het barstte van de magie, overal waar je keek was wel iets. Remus nam me mee naar een klein restaurantje waar we wat dronken en wat aten. Hij vertelde mij wat dingen over zichzelf, dingen die een nichtje natuurlijk zou moeten weten. Tijdens het eten herinnerde ik mij dat het weerwolven gen in me zat, en verdween mijn glimlach meteen. "Wat is er," vroeg Remus, die meteen opmerkte dat er iets was. Ik keek naar beneden en zuchtte. "Wat nou als blijkt dat ik het wel ben?" Nu durfde ik hem wel aan te kijken, en hij keek mij aan met een blik die ik niet kon verklaren. "Laten we daar straks maar over praten. Bovendien is het tijd om terug te gaan naar Olivanders," zei die met een droevige glimlach. Ik knikte en stond op, maar was de hele tijd stil tot we bij Olivanders aan waren gekomen. "Wat nou als het niet is gelukt? Dan heb ik geen stok." "Er zijn meerdere stokkenwinkels, Olivander heeft meestal de goede. Het komt zelden voor dat een heks of tovenaar geen stok vind, maar het gebeurt wel. Het zal wel goed komen," zei die bemoedigend. Dit gaf mij de zekerheid om de winkel binnen te stappen. Meteen kwam Olivander mijn richting op met een doosje in zijn hand. "Dit is een erg bijzondere kern. Hij is uiterst zeldzaam." Hij opende het doosje en haalde er een staf uit. Het was lichter gekleurd dan de meeste stokken en was erg licht. Ik kreeg een heel speciaal gevoel toen ik de stok in mijn handen kreeg, en wist direct dat dit de juiste was. Ik glimlachte meteen en Remus keek ook blij. "Ik zei het toch," zei die en ik knikte. We liepen weer het winkeltje uit en ik was klaar om te verdwijnselen, maar hij schudde zijn hoofd. "Dumbledore heeft gezegd dat je een huisdier mag uitzoeken voor op Hogwarts." Mijn glimlach werd groter, en kon onmogelijk nog groter worden. "Echt waar. Wauw! Mijn eigen huisdier." Bijna rennend baande ik mij een weg door de menigte, gevolgd door een lachende Remus. Ik keek rond in het winkeltje, en mijn oog viel meteen op een witte rat. Vrijwel meteen liep ik erheen en wees ik 'm aan. "Die wil ik," zei met een glimlach en Remus knikte. De winkelier haalde het ratje eruit en Remus betaalde. Hierna verdwijnselde we terug naar de poorten van Hogwarts. "Bedankt Remus," zei ik terwijl ik hem onzeker een snelle knuffel gaf. Hij keek me glimlachend aan. "Graag gedaan Ruby. Aangezien de lessen zijn begonnen, en ik vandaag officieel vrij ben zal ik je wel naar je leerlingenkamer brengen en je daarna een kleine rondleiding geven." "Graag Remus, bedankt." Ik had het gevoel dat het hier geweldig zou worden, beter dan wat ik voorheen heb gehad, al kon ik me dit niet herinneren..

Het spijt me ontzettend erg. Ik heb een hele moeilijke periode achter de rug waarbij alles tegen leek te zitten. Het gaat nog steeds niet helemaal goed met me, maar langzamerhand begint het weet beter te worden. Ik ga proberen mijn schrijven weer op te pakken, ik denk dat dit wat moeizaam gaat aan het begin, maar ik hoop dat het goed gaat komen. Ik vind het jammer dat ik zo weinig heb kunnen schrijven de laatste tijd, en het spijt me ook dat ik niks heb laten weten enzo. Ik kan niks beloven, maar ik ga echt proberen om dit verhaal weer op te pakken. Ik weet nog waar ik heen wilde en ga proberen een voorraadje te schrijven zodat ik er even mee verder kan. Ik hoop dat ik nog wat trouwe lezers heb die dit nog willen lezen, al zou ik het begrijpen als vele daar geen zin meer in hebben.