001 || Paperclip Memories

Zoals elke morgen stond Amaury ietwat beteuterd voor de spiegel. Schouders gebogen, ogen neergeslagen. Ze borstelde haar zwarte haren en keek zichzelf toch even in de ogen. Groen, maar een vuil groen, vond ze. Ze concentreerde zich weer op haar haar. Ze stond enkel in onderbroek en BH, maar weigerde haar verdere lichaam nog een blik waardig te keuren. Ze wist dat ze er enkel depressiever van zou worden.
Wel was ze best tevreden met haar haar vandaag : het kwam nu bijna tot aan haar middel en het viel sluik langs haar gezicht, er waren geen weerbarstige, rechtopstaande haartjes meer te bekennen. Ze haalde een hand door haar haar en bedankte Rachel in gedachten voor de tip over conditioner.
Ze draaide zich om en trok een broek en trui uit de kast. Een simpele donkere jeans en een witte trui met subtiele glinsters. Warm genoeg, want het zag er niet bepaald naar uit dat de zon zich vandaag nog liet zien. Niet dat ze dat heel erg vond. Ze trok de mouwen snel verder over haar polsen : ze hoorde haar moeder de trap op komen. Haar moeder klopte 1 keer kort op haar kamerdeur en duwde die dan verder open.
'Kom je? Straks komt Elias weer te laat.'
Amaury knikte. Ze stapte in haar all-stars en denderde de trap af. Ze greep haar groene, nep-lederen schoudertas en plofte in de wagen. Amaury's moeder was het onderhand wel gewend dat haar dochter niet ontbeet, en gebood Elias z'n gordel vast te maken. Elias, het jongere broertje van Amaury. Correctie, het jongere, meest irritante, zeurende, zagende, klagende, ondankbare broertje dat je je maar kan voorstellen. volgens Amaury dan toch. Volgens haar moeder, was hij een engel. Schattig, eerlijk en altijd vriendelijk. Amaury kreeg er braakneigingen van.
Na zo'n 5 minuten rijden vertraagde de auto, Amaury stapte uit en lachte even overtuigend naar haar moeder. Die nam er genoegen mee en reed verder met Elias.
Amaury liep naar de vaste plek voor de schoolpoort waar ze op haar vriendinnen wachtte. Zoals altijd was ze weer de eerste. Ze diepte haar gsm op uit haar achterzak, en prikte zich aan de paperclip die ze nog altijd bij zich had. Het deed niet echt pijn. Het herinnerde haar alleen aan zondagavond, en dat was pijnlijk. Ze voelde zich er nog schuldig over, maar wilde ook niet iedereen lastig vallen met haar problemen.

___
Benieuwd wat er aan de hand is? Laat een reactie achter, abonneer je, ik zal ook jouw verhaal lezen <3