15- Phoebe Avery

‘Heb je soms geen hekel aan al die paparazzi? Ik zou het denk ik niet kunnen.’ We zitten aan een tafeltje in een kleine brasserie. Het was leuk bij Hanne, maar ik wou toch nog even met Niall alleen zijn. ‘Soms, maar dit is nu mijn leven. En ik denk aan de fans.’ Ik denk na. Misschien worden we nu zelf gefotografeerd. Ik weet niet of ik het leuk zou vinden om een roddelonderwerp te zijn. ‘Denk je dat we nu gefotografeerd worden?’ ‘Nee, wees gerust. Niemand hier heeft me herkend.’ Ik knik en ontspan wat meer. ‘Hoe zijn de andere jongens? Zijn ze net als jij of totaal anders?’ ‘Wil je het kort of heb je tot volgende week?’ lacht Niall. ‘Oei, is er zoveel over te vertellen?’ ‘Enorm veel, misschien is het beter als je zo gewoon eens ontmoet.’ ‘Dat zou ik leuk vinden maar toch niet meteen. We kennen elkaar pas 3 dagen.’ ‘Ik ontmoette je nicht toch ook al?’ ‘Dat is anders. Zonder mijn nicht ben ik niets.’ ‘Ik snap het Phoebe. Maar ik snap je klasgenoten niet. Zo’n lief, mooi en vriendelijk meisje uitlachen en uitsluiten. En Megan, wanneer is zij op haar hoofd gevallen?’ Ik bloos een beetje en hoop dat Niall het niet geeft gezien. Valse hoop. ‘Je bent schattig als je bloost’, complimenteert hij me. Ik mompel ‘dank je wel’ en bloos vervolgens nog een beetje meer.
‘Ik weet dat je niet wilt zingen in openbaar, behalve op straat dan, maar als we nu eens een duet zongen? Niet uitbrengen, gewoon oefenen en zingen voor je nicht en ouders. En mijn vrienden. Zie je dat wel zitten?’ We lopen naar huis. Het is al donker en we wandelen in het licht van de lantaarnpalen. Ik denk na. ‘Aan de ene kant zou ik dat hartstikke zien zitten, maar aan de andere kant heb ik schrik. Ik heb je vrienden nog niet ontmoet.’ ‘Dan ontmoeten ze jou zoals ik je ontmoette, zingend met geen flauw idee wie het meisje achter de mooie stem is.’ Ik twijfel nog even, maar Niall weet me te overtuigen. ‘Ik doe mee.’ Dan staan we aan mijn deur. ‘Dank je voor het thuisbrengen’, zeg ik terwijl ik naar mijn handen kijk. ‘Zolang je maar beloofd dat we elkaar gauw weer zien.’ ‘Beloofd.’ Hij geeft me een zoen op mijn wang, gevaarlijk dicht bij mijn mondhoek en wandelt dan de straat weer uit.