1. Prologue

Ik staarde naar het levenloze lichaam dat mij net nog welterusten had gewenst en toen was er een ijzige gil die door merg en been ging. Ik was naar de gang gerend waar ik haar had gevonden. ‘’Mam? ‘’ Had ik nog rustig geopperd. ‘’Mam?!’’ Mijn stem was harder geworden, maar hoe hard ik ook om mijn moeder schreeuwde, ze antwoordde niet. ‘’Mam!’’ Riep ik nogmaals toen ik een hand van haar vastpakte, maar tevergeefs. De deur beneden sloeg dicht en harde voetstappen stormden de trap op. Normaal zou ik mijn toverstaf gegrepen hebben, maar door het beeld van mijn moeder op de grond was ik in een soort van shock.

‘’Lumos!’’ Riep de persoon die boven was gekomen en met zijn toverstaf over het lichaam van mijn moeder scheen. Ik sloot mijn ogen toen het licht mij had gevonden. ‘’Wat is er gebeurd Lucas?’’ Ik kende die stem, de stem die ik bijna iedere dag hoorde en de stem die mij geruststelde.
‘’Pap?’’ Zei ik en opende mijn ogen. Twee armen sloten zich om mij heen en hij zij even niets. Wat was er gebeurd was de vraag die mijn vader had gesteld. ‘’I..ik, mama.. ik weet het niet. ‘’ Zei ik en haalde diep adem waarna er een brok in mijn keel vormde.‘’Papa?’’ Vroeg ik. ‘’Is ze.. is ze dood?’’ Ik hoorde een diepe zucht van mijn vader die mij losliet maar mij geen antwoord gaf. ‘’Papa, zeg het me!’’ Ik begon te snikken en keek mijn vader aan die alleen maar naar het lichaam van mijn moeder staarde net zoals ik had gedaan.

‘’Expecto Patronum!’’ Riep hij en een zilveren vos verscheen. ‘’Wendy is dood. Ga naar Devon.’’ Waren de woorden die hij met enige moeite sprak en de vos sprong richting het open raam en verdween in de verte. ‘’Mama is dood? Maar wie..?’’ Ik keek mijn vader aan en mijn tranen begonnen over mijn wangen te lopen.

Een gedaante verscheen buiten en klopte op de deur. ‘’Wacht hier, en als er iets is roep je me. Oké?‘’ Mijn vader keek mij aan. Ik knikte langzaam en zag hoe mijn vader naar beneden liep en de deur opende. ‘’William. ‘’ Zei de man met een ruwe stem. ‘’Devon. Ze ligt boven..’’ Voordat mijn vader nog iets kon zeggen hoorde ik voetstappen die de trap naar boven kwamen en de persoon die mij aan de kant duwde waarna hij naar het lichaam van mijn moeder keek en haar begon te onderzoeken.
‘’Wat doet u? Blijf van mijn moeder af!’’ Riep ik en probeerde de man weg te trekken, al lukte dat natuurlijk niet. De man was groter dan ik en ook velen malen sterker, maar toch bleef ik aan hem trekken.
‘’Dooddoeners. ‘’ Zei de man die mij straal negeerde en ik zag mijn vader die ook de trap naar boven was gekomen. Ik had hem ondertussen losgelaten en luisterde naar wat mijn vader en de man te zeggen hadden.
‘’Dat kan niet.’’ Zei mijn vader direct. ‘’Dooddoeners zijn er niet meer sinds Voldemort dood is. ‘’ Mijn vader keek me aan. ‘’Ga alsjeblieft naar je kamer Lucas. Probeer wat te.. te rusten.’’ Ik keek mijn vader aan en wist dat het toch geen verschil maakte of ik hier was of in mijn kamer. Ik liep naar mijn kamer en ging op mijn bed zitten waar ik aan de muur een foto van mijn moeder, mijn vader en ik samen op een bewegend portret zag.
‘’Het is het werk van een Dooddoener William. ‘’ Siste de man. ‘’Ik zit langer in dit vak dan jij en dit is het werk van een Dooddoener. Voldemort mag dan dood zijn en dank die Potter daarvoor, maar er zijn nog steeds Dooddoeners. De meesten zitten in Azkaban maar er zijn er nog die zich verborgen houden. ‘’
‘’Wie is het?’’ Hoorde ik mijn vader vragen.
‘’Dat weet ik niet, maar ik denk dat jullie ook niet veilig zijn. ‘’ Jullie? Bedoelde die man, Devon, dat mijn vader en ik niet veilig waren? Maar waarom niet?
‘’Hoe bedoel je Devon?’’ Vroeg mijn vader.
‘’Het kan een wraakactie zijn. Wendy was per slot van rekening ook een schouwer net als jij. ‘’
‘’Maar waar moeten we dan heen..? Lucas gaat binnenkort naar Zweinstein.’’
‘’Niemand is zo veilig als binnen de muren van Zweinstein. Ik zal er wel iets op vinden, maak je er niet druk om William. ‘’
‘’Me niet druk maken? Mijn vrouw is vermoord, ik zal hem hoogst persoonlijk de nek om draaien als ik weet wie het is! ‘’
‘’We komen er wel achter wie het is. Vertrouw me.’’

---

De actrice op de foto is Naomi Watts die in dit verhaal centraal staat voor de moeder van Lucas, Wendy.