Hoofdstuk 33

Amy pov.
‘s Avonds eten Alex en ik gewoon pizza op de bank.
Terwijl ik op mijn pizzapunt knabbel kijken we de film ‘Jack&Jill’
Zelf zou ik dit genre nooit gekozen hebben, maar eigenlijk is dit best wel grappig.
“Kom op nou, ik snap niet dat hij zo koppig moet doen. Zo’n tweelingzus zou geweldig zijn!”
klaagt Alex terwijl hij zijn pizza binnenpropt. “Ja, maar anders ging de film nergens over.” antwoord ik.
Daar moet Alex me wel in gelijk geven.
Als de film gedaan is, leunt hij naar voor om nog een stuk pizza uit de doos te nemen.
Serieus, hoeveel kan die gast op? “Dus, die bakker he, is dat leuk? Werken?” vraag ik waarna Alex me verbaasd aankijkt.
“Werk jij niet?” “Wel euhm neen, ik zit mijn laatste jaar op school, of eigenlijk zat.” leg ik kort uit.
Bij die laatste woorden kijkt Alex me even verbaasd aan, maar ik wuif het snel weg.
“Wel euhm ja, het is wel leuk. Vooral om dan in de bakker te werken, iedereen komt er wel eens langs, en dan ken je iedereen.”
beantwoord hij dan maar mijn vraag. “Lijkt me gezellig.” besluit ik.
“Nou niet altijd hoor, soms zijn er echt koppige mensen tussen.” zucht Alex. Vragend kijk ik hem aan.
“Wel neem nu dat oude vrouwtje dat elke dag langskomt,
elke dag weet ze niet wat te kiezen, maar toch neemt ze elke dag hetzelfde mee. Zie jij enige logica? Ik niet.”
Al snel schiet ik in de lach, Alex kijkt me verontwaardigt aan.
“Dit is wel het moment waar jij moet zeggen dat je er niets van moet aantrekken he?”
“Awww, poor you.” pruil ik, maar al snel begin ik weer te lachen, en deze keer lacht ook Alex mee.
Er iets aan deze jongen dat me goed laat voelen, hij laat me zo snel lachen!
Zijn bulderende lach is dan ook echt aantstekelijk. “Maar als ik het eigenlijk vragen mag,
wat deed een mooi meisje zoals jij die nacht alleen op straat, in de gietende regen?”
bam,
die woorden raken me als een mokerslag.
Herinneringen flitsen voorbij, de herinneringen die ik al dagen wanhopig uit mijn gedachten probeer te bannen.
Al de pijn, de wanhoop, het verdriet. Alles komt terug naar boven, en daarmee ook de tranen.
Al snel rolt er eenzame traan over mijn wang.
Snel veeg ik hem weg in de hoop dat Alex het niet gemerkt heeft, maar dat heeft hij wel.
Vanuit mijn ooghoek zie ik hem op me aflopen. “Het spijt me zo, ik wou je helemaal niet verdrietig maken.” fluistert hij zachtjes,
alsof luide woorden me nog meer zouden breken.
Ik kijk hem aan en probeer met mijn blik duidelijk te maken dat dit niet zijn schuld is, ooit zou ik toch een keertje breken.
Zelfs de sterkste personen breken wel eens. Nu niet dat ik mezelf een sterk persoon noem hoor.
Weeral rollen er een paar tranen uit mijn ooghoeken, en Alex komt snel naast me zitten.
Hij neemt me in zijn armen en fluistert geruststellende woordjes in mijn haar.
Als ik na een paar minuten eindelijk wat gekalmeerd ben kijk ik naar Alex op.
Voorzichtig kijkt hij terug, alsof ik elk moment weer kan breken. Nou dat is niet mogelijk, want ik ben al gebroken.
Een paar minuten kijken we elkaar zo aan, tot Alex uiteindelijk zijn keel schraapt.
"Wil je er over praten?"
Zachtjes knik ik, misschien helpt het wel. Ik kan het in ieder geval proberen.
Alex grijpt mijn vingers en geeft er een kneepje in, terwijl hij me aanmoedigend aankijkt.
Ik kijk hem nog even aan, haal een diepe teug adem en begin te vertellen.
Ik begin bij die vrijdagavond, die avond dat ik maar wat aan het rondslenteren was, omdat ik niet naar huis wilde.
Wat er toen gebeurde, waar ik wakker werd, dat ik met dé Zayn Malik ontvoerd was.
Hoe ik hem eerst haatte, maar na een tijdje toch meer en meer gevoelens voor hem kreeg.
En uiteindelijk hoe we konden ontsnappen, toen ik dacht dat alles goed kon komen.
Terwijl ik vertel komen alle herinneringen terug.
De prachtige ogen van Zayn, het warme en veilige gevoel dat ik kreeg toen ik in zijn armen lag,
de tintelingen die hij achterliet op mijn huid als hij me aanraakte en
de explosies in mijn buik toen ik zijn lippen op de mijne voelde.



"Ik weet dat ik misschien niet zo open ben over mijn gevoelens, 

maar dit is iets dat ik nog nooit eerder heb gevoeld." verbreek ik de stilte.

"Ik ook niet, geloof me schat." antwoord Zayn simpel. 

Hij veegt een lok haar uit mijn gezicht en geeft me een kusje op mijn neus.
Ik op mijn beurt geef Zayn een simpele kus op zijn wang en daarna leg ik mijn hoofd op zijn borst.

En langzaam maar zeker val ik in slaap in Zayn's sterke armen.

Ik buig mijn hoofd naar beneden, ik kan dit niet meer. Al die herinneringen, het is gewoon te pijnlijk.
Voor de zoveelste keer in een paar weken voelt het alsof mijn hart breekt en mijn ziel uiteen wordt gerukt.
Ik wil dit niet, ik wil deze pijn niet.
Ik wil Zayn zijn armen om me heen en zijn lippen die me fluisteren dat hij van me houdt.
Neen, dat wil ik niet. Ik wil dat ik van ben gaan houden, dat ik niet voor hem was gevallen.
Ik wil, ik wil, ik weet het godverdomme niet!
Net als ik denk dat ik deze pijn niet meer aan kan, voel ik 2 sterke armen om me heen.
Alex neemt me stevig in zijn armen en wiegt me zachtjes heen en weer.
Hij zegt niets, maar daar heb ik ook geen nood aan.