22. Home

Dus we trainde. Elke dag dat de andere naar de echte training gingen, waagde we ons naar buiten met Tyler's boek. Alle gaven en alle namen van weerwolven werden bijgehouden. Het was niet echt een training te noemen, we gingen de lijsten af, totdat we iets tegenkwamen wat een gaven voor Tyler of mij kon zijn en daar probeerde we een oefening bij te verzinnen, om het min of meer uit te testen. Ik was blij dat we per dag maar aan een letter van het alfabet toekwamen, de 'G' was nog lang niet in zicht. Ik wilde niet zien met wat voor vreemde dingen mijn generatie nou weer begiftigd was, of hoe groot mijn bloedlijn wel niet was. Het maakte me alleen maar bang. Ergens halverwege de eerste letter kwam Olivia thuis. Ze was erg lang weggeweest, maar het kon me niet schelen, ze was er en dat idee gaf me rust. Een stuk van de last viel van me af, alsof ik me geen zorgen meer over haar hoefde te maken. Maar dat hoefde ik niet, ze was een weerwolf. Olivia kon prima voor zichzelf zorgen. Het was raar. Niemand had haar gemist of omhelsde haar. Er was zelfs niemand die haar begroette toen ze weer thuiskwam. Behalve ik, alle bovenstaande dingen maakte deel uit van wat ik deed toen ze de woonkamer in kwam lopen alsof er niets gebeurd was. Maar blijkbaar was het iets wat niet hoorde. Ik inspecteerde het gedrag van een doorsnee wolf steeds, om er maar zoveel mogelijk op te lijken. Om onzichtbaar te blijven, maar dat bagatelliseren beviel me niet. Voor hen was er voor de zoveelste keer gewoon een lege ruimte ingevuld. Ik zuchtte terwijl ik hier aan dacht. "Banks." Tyler haalde me uit mijn gedachte. We lagen naast elkaar op onze buik met het boek opengeslagen voor ons. Verward bekeek ik de regel waar Tyler zijn vinger onder gelegd had. "'Banks, begiftigd met het verleiden van prooien door hiervoor zijn/haar charme in de strijd te gooien." Las hij hardop voor. "Deze gaven is vastgelegd bij tweehonderd wolven, waarvan de helft van de bloedlijn 'Banks'" Ik kon er niets aan doen, maar ik lachte om zijn woorden. "Dat is serieus een gaven?" Ik las de regel vluchtig nog eens door en lachte weer. Tyler keek me aan.
"Ja. En daar kunnen we maar op een manier achter komen toch?" Ik fronste mijn wenkbrauwen. Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Dacht hij soms dat ik... Voordat ik mijn gedachte af wist te maken, vroeg hij; "Er is een nieuwe tent in de stad. Zin om mee te gaan?" Ik knipperde met mijn ogen. Vroeg hij mij mee uit? In mijn lichaam vond een soort bizarre explosie van vreugde, zenuwen en allerlei opgekropte emoties plaats, terwijl ik het voor elkaar wist te krijgen op mijn gezicht enkel een glimlach te lachen. "Graag." Zei ik, me verbazend over het feit dat ik zo rustig en kalm klonk. Er verscheen een grijns op Tyler's gezicht.
"Kan je vrijdag? Acht uur?" Ik wist het niet, maar ik knikte, maar al te blij met zijn aanbod. Mijn glimlach werd breder toen hij zijn aandacht weer op het boek richtte en zei: "Banks. Check."