Misty Waters||Draville

Ergens ver weg voelde hij een schok door zijn hand gaan. Het was wonderbaarlijk dat hij dat opmerkte voor hij de de pijn in zijn borstkas opmerkte. Het voelde alsof iemand een brandende lucifer door zijn keelgat geperst had en zijn longen nu gevuld leken te zijn met de rook die er vanaf kwam. Dat was vermoedelijk ook de reden van zijn piepende ademhaling. Het gepiep was het enige geluid dat hij luid en duidelijk kon horen. Ergens achterin zijn hoofd kon hij de andere geluiden ook nog horen, maar ze klonken zo onbelangrijk en ver weg dat hij ze negeerde. De druk op zijn borstkas vergrootte voor een moment, maar net zo snel als dat het kwam ging het ook weer weg. Voordat hij ook maar opgelucht kon zijn dat het vrij irriterende gevoel weg was begon het weer. Alleen leek de druk nu nog groter te zijn. Het herhaalde zich nog een paar keer zo. En elke keer dat het opnieuw kwam leek het steeds harder aan te komen. De momenten dat de druk weg was leken steeds langer te worden. Hij was aan het wachten tot de volgende keer toen alles opeens zwart werd. De geluiden die hij eerst nog vaag had kunnen horen waren nu weg. Net als zijn piepende ademhaling. Als hij erover na zou gaan denken zou hij weten dat dat al wegging voor die irritante druk. Nu was alles stil. Doodstil.
'Jullie moeten nu echt gaan eten. Hij heeft zijn rust echt nodig en zodra hij weer bijkomt zullen jullie de eersten zijn die het weten.' de stem leek zijn hoofd van binnenuit open te willen snijden. Van het ene op het andere moment was het ineens verschenen. Net zoals de geluiden toen opeens waren opgehouden. hij probeerde zich te bedenken wat er precies gebeurd was. Er moest iets zijn gebeurd waardoor hij hier was gekomen. Hij wist waar hier was, de ziekenzaal van Hogwarts. Hij was hier al vaak genoeg geweest om de stem van mevrouw Pomfrey te herkennen. Net zoals de harde matrassen en de nog hardere kussens hier. Om nog niet te spreken over de kriebelige dekens. Het geluid van stoelen die over de stenen grond naar achteren werden geschoven klonk door de ruimte. Met daarna voetstappen die van me af liepen en het sluiten van de grote houten deuren. 'Minerva alles gaat weer goed komen met hem. Ik verwacht dat hij binnen nu en tien uur wel weer wakker zal worden. Daarna zal hij nog minstens een week hier moeten blijven om weer bij te komen. Daarna zullen we wel verder kijken.' 'Bedankt Poppy. Ik zal zijn grootmoeder informeren.'
Het volgende moment dat hij zich weer kon herinneren was beter als de vorige twee. Erg veel tijd zal er waarschijnlijk niet voorbij zijn gegaan, maar alles was beter geworden. Of op zijn minst minder slecht. De hoofdpijn was zo goed als verdwenen en hij kon al normaal naar de geluiden om zich heen luisteren zonder dat het voelde alsof er een flubberworm in zijn hersenen aan het wroeten was. Het brandende gevoel in zijn longen was ook minder geworden. Zijn ademhaling klonk nog steeds piepend maar het klonk al niet meer zo verontrustend als dat het gedaan had. 'Ik ga zo afsluiten, misschien kan je beter naar je kamer gaan. Hij zal heus niet weglopen.' 'Ik zal zo gaan. Nog heel even oké?' die stem, hij durfde te zweren dat hij de stem ergens van herkende alleen lukte het niet een gezicht of naam erbij te plakken. 'Zou je dit dan gelijk naar Severus kunnen brengen?' 'Natuurlijk mevrouw. Bedankt dat ik hier mag blijven.' 'Jij bent degene die hem boven heeft gekregen. Ik kan je niet zomaar wegsturen is het wel?' 'Het zou makkelijk kunnen.' 'Wie ben ik om tussen jonge liefde te komen.' 'Jonge liefde? We zijn niet...' 'Stop maar. Ik kan zien hoe je naar hem kijkt. Ik zal niemand er iets over zeggen.' 'Bedankt.'
'Maar dan moet je wel beloven dat je dit straks voor me wegbrengt.' 'Beloofd.' 'Dan kom ik zo terug. Je hebt nog een half uur.'

Met moeite probeerde ik mijn ogen te openen. het lukte even maar door het felle licht in de kamer moest ik ze gelijk weer sluiten. Daarna probeerde ik het nog een keer. Alleen nu iets meer voorbereid op het licht. Na een tijdje lukte het me om de vormen om me heen min of meer te herkennen. De bedden aan de andere kant van de zaal en het figuur dat op de stoel zat. Door het licht was het moeilijk om precies te vertellen wie het was. Maar zijn blonde haar en de manier waarop hij bewoog hadden hem verraden. 'Draco?' 'Je bent er weer! Heb je iets gehoord van ons gesprek net?' 'Misschien.' als ik het gesprek niet had gehoord had ik iets heel anders gedacht van zijn enthousiaste reactie. Maar misschien had mevrouw Pomfrey wel gelijk. Misschien. 'Dat is een van de dingen die ik het leukste aan je vind weet je. Als mensen elkaar niet mogen noemen ze elkaar vaak bij hun achternamen. Vooral hier. Maar jij niet. Jij noemt me nooit Malfoy net als je vrienden. Altijd Draco.' 'Als ze elkaar niet mogen. Daar zit denk ik je probleem.' hij moest er even over nadenken. 'Je mag me? Bedoel je dat?' 'Ik weet niet of ik je mag. Zoveel zijn we nooit met elkaar omgegaan.' liegen was verkeerd. Maar de waarheid zou misschien nog wel erger zijn om te vertellen als een leugen. Als ik het gesprek van hem en Mevrouw Pomfrey verkeerd had gehoord dan zou ik mezelf met de waarheid flink voor schut zetten. 'Weet jij wat er gebeurt is?' 'Euh ja ongeveer. Je had ruzie met een of andere laatstejaars die Ginny uitschold. En die heeft een of andere vloek uitgesproken waardoor je in het water vloog. Ik ben je achterna gesprongen en heb je eruit gehaald. Alleen na een tijdje stopte je met ademen. En toen heb ik je een soort van mond-op-mond beademing gegeven. Misschien niet mijn slimste zet maar je leeft nu tenminste nog.' 'Bedankt. Je vrienden zullen het wel niet goed hebben gevonden.' 'Niet echt nee. Maar dat is hun probleem.' 'Ik meen het. Bedankt. Je hebt mijn leven gered.' 'Een soort van misschien ja. Maar het was niks echt.' 'Toch bedankt.' 'Heb je het gesprek van ons net gehoord.' 'Verander niet van onderwerp.' 'Wees gewoon eerlijk. Heb je het gehoord of niet?' 'Ja.' 'Dus euhm... Ik... Ik moet gaan.' hij stond op van de stoel en liep richting de deur. 'Wacht Dray!' 'Dray?' heel even bleef hij stil staan. Maar dat was natuurlijk te mooi omwaar te zijn niet veel later liep hij alweer verder. 'Wacht nou.' met moeite hees ik mezelf uit bed en begon hem achterna te lopen. 'Neville wat doe je? Je moet blijven liggen het is niet goed voor je om nu al op te staan.' 'Kom terug dan.' 'Dat is omkoping.' 'Inderdaad. Maar ik blijf staan tot je weer hier bent.' het lukte me amper om op mijn benen te blijven staan. Om de een of andere reden waren ze gigantisch aan het trillen. 'Ik kom al.' hij liep terug naar het bed waar ik op had gelegen. Hij hielp me om weer terug in het bed te komen en bleef toen ongemakkelijk naast het bed staan. 'Ben je niet boos op me?' 'Waarom zou ik boos op je moeten zijn? Omdat je mijn leven hebt gered?' 'Nee, je weet wel waarom.' 'Nee ik weet het niet.' 'Laat het me alsjeblieft niet zeggen.' hij voelde zich zo te zien echt ongemakkelijk. Maar ik moest het zeker weten. Ik moest zeker weten dat hij het echt meende. 'Zeg het alsjeblieft.' 'Omdatikgevoelensvoorjeheb.' het was er allemaal uit voordat ik ook maar zou kunnen knipperen. 'Wat?' 'Ik zeg het echt niet nog een keer.' 'Een keer nog maar?' 'Nee. Alsjeblieft.' mijn lippen vormden zich automatisch in een glimlach. 'Wil je weten wat ik daarvan denk?' hij knikte gretig. 'Kom eens dichterbij dan vertel ik het.' zonder erover na te denken kwam hij dichterbij. Al was ik er niet zeker van of het wel of niet een slim idee was maar ik wist dat het nu of nooit was. Zonder er nog verder over na te denken plantte ik mijn lippen op zijn lippen. En alweer voelde ik een schok door me heen gaan. Alleen dan nu zo'n honderd keer sterker. Even leek het erop dat Draco gewoon zou blijven staan. Even maar want daarna begon hij vrolijk mee te doen.
Ik weet niet wat er allemaal precies gebeurde of hoelang het geduurd had maar toen een kuch me weer wakker schudde lag Draco bovenop me en lagen we om het netjes te verwoorden nogal in de knoop met elkaar. 'Euhm ja ik moet het hier toch echt zo af gaan sluiten. En ik zie dat je weer wakker bent meneer Longbottom.' 'Uh ja.' het was maar goed dat ik me kon verbergen achter Draco's lichaam. Het was bijna zeker dat mijn hoofd helemaal rood was aangelopen. Misschien hadden we erover na moeten denken dat er nog iemand aanwezig was hier niet ver vandaan. 'Ja ik zal weggaan.' Draco bleef echter gewoon liggen waar hij lag. Ik kom over vijf minuten terug. Ik verwacht dat U dan weg bent meneer Malfoy.' 'Ja, ja oké.' de deur sloeg weer achter haar dicht en ik zocht Draco's ogen op. Zodra we elkaar aankeken begonnen we beiden te lachen. 'Oké dat was best gênant.' 'Best gênant? Ik kan me niks ergers voorstellen als een leraar op je school die je betrapt terwijl er iemand bovenop je ligt en alles.' 'Ah ja. Maar goed dat ze geen lerares is dan hé?' 'Droogkloot.' 'Ik had toch wel een beter taalgebruikt van jou verwacht Longbottom.' 'Ach als ik moet beginnen met de dingen die ik van jou had verwacht en niet waar bleken te zijn dan konden we nog wel even doorgaan.' 'Zoals?' 'Dat je op jongens valt. En dan nog op mij ook.' 'Wie zegt dat ik op jou val?' 'Hoe kom je hier anders terecht?' 'Touche.' 'Misschien zou je nu echt moeten gaan.' 'Wil je me zo graag weg hebben?' 'Nee, maar ik wil niet dat je niet meer mag komen van mevrouw Pomfrey.' 'Oké dan. Maar mag ik dan misschien nog een keer?' 'Altijd.' zijn zachte lippen kwamen weer op die van mij terecht. 'Hoe lang al?' 'Wat?' 'Hoelang wou je dit al doen?' 'Langer als dat je zal verwachten.' ik glimlachte. 'Weet je?' 'Wat?' 'De rest kan je morgen krijgen als je terugkomt. De vijf minuten zijn allang voorbij.' 'Ik zal er zijn.' 'Ik ook.' 'Tot later Neville.' 'Later Dray.' ik keek hem nog even na toen hij naar de deur liep. De manier waarop hij liep en om de paar stappen naar achteren keek was betoverend. 'Bedankt.'