...They want me - Zayn Malik (part2)

Langzaam open ik mijn ogen en knipper een paar keer om het beeld voor me wat scherper te krijgen. Het is een donkere kamer en enkel in de hoek brand een piepklein lampje. Naast het lampje zit iemand. Maar wie het is of hoe hij of zij eruit ziet weet ik niet. Ik beweeg me, maar besef dat mijn handen vast zitten rond iets. Ik hang vast rond een houten paal, die in de kamer staat.
"Je bent wakker. Het werd tijd" klinkt een lage stem. Zware voetstappen klinken door de kamer maar het is niet de persoon die naast het kleine lampje zit.
"Wie ben je?" Vraag ik.
"Geen vragen stellen liefje, enkel antwoorden."
Ik zucht en voel plot iets bewegen achter mijn rug iets warm. Ik wil een gil slaken maar houd me in.
"Ik denk wel dat je hier goed zit?"
"Hoe bedoel je? Ik zit hier namelijk niet echt comfortabel." Antwoord ik.
"Oh juist, wel dat is dan jammer voor jou."
Ik slik om niet te gaan roepen tegen hem.
Ik beweeg mijn handen en voel iets zacht. Iets dat aanvoelt als een pull. Er zit iemand aan de andere kant.
"Maar je hoeft niet bang te zijn hoor. Jouw doen we niets" de stem klinkt plots zo dichtbij. Achter mijn rug voel hoe de persoon één hand losmaakt uit het touw waarmee zijn handen zijn vastgebonden.
"Ik kom straks nog wel eens terug, als we Zayn hebben gevonden."
Huh? Maar wie zit er nu in godsnaam aan de andere kant van deze paal?
Ik hoor de voetstappen verder weg gaan, richting het lampje.
"Steek aan en kom mee beneden" klinkt de zware stem ver weg. Al snel heb ik door wat hij bedoeld met 'steek aan' het kleine lichtje is de aan en uitknop van een spotlight dat recht op mij gericht staat. Verblind door het licht sluit ik mijn ogen en draai mijn hoofd ervan weg. "Zayn?" Fluister ik.
"Jayla, ik ben het" ik herken die stem. Het is niet Zayn maar wel iemand van zijn bende. Alleen kan ik geen naam op de stem plakken. "Liam"
Juist. Dat was het. "Wat doe jij hier?" Vraagt hij. "Weet ik veel. Zayn belde me om te zeggen dat ik moest weggaan. Dat heb ik gedaan maar ze hebben me toch meegenomen." Leg ik uit. "Waar is Zayn?" Vraag ik.
"Wacht even want ik ben...-" ik voel wat gefriemel achter mijn rug. "-vrij" ik voel hoe twee handen verdwijnen achter me. Liam staat op en met hele trage, stille stapjes gaat hij naar de spotlight en draait deze naar een andere kant. Nu kan ik de kamer zien. Het lijkt op een zolderkamer met in het midden dus een grote houten paal. "Maak me even los. Wil je?" Vraag ik. Liam stapt traag want de vloer onder ons kraakt verschrikkelijk. Hij maakt mijn armen los waarna ik even met mijn polsen draai. Door het touw zit een snijwonde in mijn pols, maar goed. Bang kijk ik Liam aan. "We hebben een plan, geen paniek. Je denkt toch niet dat ik me vanzelf ging laten ontvoeren door die sukkels hier?" zegt hij, "ik hoop enkel dat het Zayn lukt" dit laatste zei hij veel stiller dan de rest. Plots zijn er voetstappen op de trap te horen. "Shit" Liam haast zich naar de andere kant en opnieuw gaan we zitten zoals we daarstraks zaten. Alleen onze polsen nu niet vastgebonden. Maar de spot staat nog steeds anders. Mijn hart klopt in mijn keel terwijl de angst door mijn lichaam giert. Dit is dus wat Zayn bijna dagelijks meemaakt en voelt ? Wauw.
"Jij gaat me nu vertellen waar je vriendje is of je gaat eraan!" Woedend komt de man binnen regelrecht naar me toe.
"Je ging haar niets doen. " klinkt de stem van Liam rustig maar achter me voel ik hoe hij zijn vuisten balt. Hij is iets van plan. Hun plan gaat in werking. "En jij meneertje, moet je mond houden. Begrepen?" Ik voel hoe Liam zijn handen losmaakt terwijl hij zegt, "We zullen beginnen met jou het zwijgen op te leggen." Een kreet dat volgens mij pijn en woede moet weergeven klinkt door de kamer. "Jayla meekomen!" Liam komt naar me toe en trekt me recht, de kamer uit, maar snel kijk ik nog even achterom naar de man die kermend van de pijn op de grond ligt.
Liam trekt me mee door het huis. Alsof hij weet waar we naartoe moeten maar ik heb het gevoel dat we al twintig keer dezelfde plaats zijn gepasseerd. "Liam, waar moeten we heen?" Vraag ik.
"Weet ik veel" antwoord hij. Plots klinkt het helse geluid van twee geweerschoten door het huis. "Zayn" fluisteren we allebei tezamen.
"Kom mee!" Liam blijft er zo serieus over terwijl Zayn misschien wel dood is. We komen op plekken waar we nog niet geweest zijn. Op de goede weg dus. Nog een schot. Het kan niet anders dan dat hij nu dood is. Mijn knieën worden week en ik heb het gevoel dat ik er elk moment kan doorzakken. Liam sleurt me mee naar buiten als hij een buitendeur opentrekt. De koude lucht komt me tegemoet gevolgd door nog een schot. 'Hij is niet dood, hij is niet dood, hij is niet dood'blijf ik steeds in mezelf herhalen terwijl ik me vastklamp aan Liam. "Kom op Zayn, kom buiten."
'Hij is niet dood, hij is niet dood, hij is niet dood.'
"Hij is niet dood!" Liam's woorden laten mijn gesloten ogen openschieten naar de persoon, die in de deuropening staat. Zayn. Ik loop naar hem toe en omhels hem. Verschillende wonden zijn op zijn gezicht te zien en een straaltje bloed loopt langs zijn slaap. Liam komt erbij staan. "Het is gedaan. Liam" zegt Zayn buiten adem. "Ze zijn dood" een glimlach van geluk verschijnt rond Liam's lippen. Ik kijk Zayn aan en glimlach. "Zij zijn dood. Maar hier begint een nieuw leven." Zeg ik terwijl ik Zayn's warme hand op mijn buik leg. Ook al heeft hij pijn en is hij uitgeput, glimlacht Zayn en geeft me een zoen, die op mijn lippen belandt.