~Hoofdstuk 1~

“Nee niet doen!” schreeuwde ik. Hij liep langzaam naar me toe, voetje voor voetje. Toen hij voor me stond keek ik hem aan, een brede grijns sierde zijn gezicht. Hij boog zich langzaam voorover en zijn sterke handen pakte me vast. Ik kneep mijn ogen dicht en draaide mijn hoofd weg. Ik verzette me uit alle macht, maar hij was gewoon te sterk.

Ik schrok wakker. Ik lag opgekruld op de bank in de trein, mijn tas tussen mijn armen geklemd. Mijn handen voelde klam en koud. Ik wist precies hoe mijn droom was gegaan, al jaren – sinds dat het begonnen was - zorgden het voor slapeloze nachten. Nachten waarin ik mezelf wakker hield om het niet weer voor me te hoeven zien.
De trein stopte en er kwamen een paar mensen de coupé in. Eentje keek me nogal raar aan waardoor ik begon te blozen. Achja, ik zou die mensen toch meer zien. Na nog een paar keer stoppen was de trein op zijn eindbestemming gekomen, net als ik. Ik hees mijn rugzak weer over mijn rug en sleepte de koffer weer achter me aan. Toen ik uit de trein was gestapt richtte ik mijn blik zoekend omhoog naar alle bordjes. Ik zocht het busstation, vanaf daar moest ik namelijk bus 10 hebben naar de stad, dan nog een klein stukje lopen en ik was er.
In de bus was het nog steeds niet erg druk, er zaten wel een aantal mensen maar er waren nog een heleboel plekken leeg. Een van de mensen in de bus viel mij nogal op, de jongen zat schuin voor mij, oortjes in en muziek hard aan. Ik kon het hier nog horen. Ik gokte dat hij iets ouder was dan ik. Zijn voet lag nonchalant op zijn andere knie, zijn bruine haar zat een beetje warrig, maar dat maakte het juist leuk. Ik betrapte mezelf erop dat ik hem best knap vond, en naar hem zat te staren. Snel keek ik naar buiten uit het raam met mijn wangen die iets rood kleurden. Een paar haltes stond de jongen op, hees zijn rugzak over zijn schouder en liep de bus uit. Ik volgde al zijn bewegingen, ook toen hij al buiten was. De bus reed verder en de jongen was uit het zicht verdwenen.
Nadat ik een paar haltes verder uit was gestapt begon de grote zoektocht naar de juiste straat. Een jaar geleden was ik hier nog geweest, maar het zag er hier nu zo anders uit en ik wist niet in welke straat ze woonde. Ik kon dus ook niet iemand vragen, maar dat leek me ook niet zo’n slim idee aangezien mijn ouders me straks als vermist op zouden geven. Het was beter als zo min mogelijk mensen me zouden herkennen. Ik liep een beetje door de straten heen te dwalen, af en toe links een straatje in en dan weer rechts, hopend dat ik iets zou herkennen. En toen stond ik plots voor het huis waar ik moest zijn. Voor de zekerheid keek ik nog snel op het bordje, of haar naam daar op stond, en belde aan. Er werd al snel open gedaan en daar stond Femke met een grote glimlach.
“Hé Lea, lang niet meer gezien meis!” Riep ze enthousiast.
“Hoihoi! Ja, het werd wel eens tijd dat ik weer langs kwam! Alles goed hiero?” Zei ik terug, zo enthousiast mogelijk zoals ik nu kon. Ik was namelijk niet echt in de stemming om echt blij te zijn.
“Ja, prima! Kom binnen! Lust je thee?” Zei ze terwijl ze een stap naar achteren zette, “Ik heb een cake gebakken, dat lust je toch wel?”
“Lekker.” zei ik terwijl ik mijn koffer over de drempel trok en die samen met mijn rugzak onder de trap zette. Ik liep de woonkamer in terwijl Femke in de keuken stond en vrolijk tegen mij kletste. Ik volgde het maar half, mijn gedachten dwaalden steeds af naar thuis. Al was het mijn thuis niet meer. Ik wilde weten of er überhaupt wel iemand was die het erg vond dat ik weg was. Gelukkig was Femke blij om me te zien, tenminste iemand die om me gaf.
“Hoe lang kan je blijven? Ik neem aan dat je ook weer naar huis moet?” Zei Femke terwijl ze met een dienblad binnen kwam lopen. Ze zette een kopje voor mij neer en schonk daar wat thee in. Vervolgens pakte ze een schaaltje met de plakjes cake en bood mij er eentje aan.
“Ziet er goed uit Fem!”, zei ik terwijl ik een plakje pakte, “En ja ik blijf maar een paar nachtjes, tenzij je me eerder weg wilt hebben.” Zei ik met een knipoog. Ik wilde haar niet vertellen dat ik niet van plan was om nog naar huis te gaan, ze zou me dan onmiddellijk weer terug op de trein zetten. En waarschijnlijk ook nog met me mee rijden om zeker te zijn dat ik naar huis ging. Ze wist niet eens wat er bij mij thuis allemaal gebeurde Dus was het maar beter dat ik deed alsof ik vrij was van school en mijn ouders wisten dat ik hier zat. En als mijn ouders dan haar zouden bellen of ik hier was, was ik allang weer verdwenen.

Als jullie misschien nog opmerkingen hebben, of tips of gewoon iets anders (je mag me ook vragen stellen als je dat wilt ) Dan kan je me altijd een pb sturen, ik kijk meestal wel 1x per dag op q
En ik vind het ook altijd erg leuk om jullie reacties te lezen, dat motiveert me echt om verder te schrijven! Ookal zijn er niet zo veel abo's ik vind het wel echt super dat jullie het lezen!!