17. ~Lauren Fiona Johnsen

Trillend van de zenuwen sta ik naast Dennis, wachtend tot we net als de andere tributen ons interview hebben. Dennis heeft een pak aan in dezelfde kleur blauw als mijn jurk en ik moet eerlijk zeggen dat hij er eigenlijk best heel erg knap uitziet.
'Je ziet er weer super uit, beauty.' fluistert Dennis in mijn oor.
Lachend antwoord ik: 'Jij ook hoor, je zou vaker een pak moeten dragen.'
'Never.' is zijn korte antwoord en dan schiet hij ook in de lach. Pakken zijn gewoon niets voor hem.
Dan dringt het opeens tot me door dat wij eigenlijk de enigen zijn die iets zeggen. De andere tributen staren stil voor zich uit. Sommigen gespannen van de zenuwen, anderen kijken uit de hoogte of verveeld, alsof het hun helemaal niets kan schelen. Meteen houd ik op met lachen en voel de zenuwen meteen door mijn lichaam gieren. Dit is het moment dat ik aan het Capitool moet laten zien wie ik ben. Tijdens de parade hebben ze me wel gezien, maar ze weten niet wie ik echt ben, daar gaan ze nu achter komen. Dit is het moment. Om te schijnen, of juist af te gaan. En dat kan grote gevolgen hebben in de Arena. Ik moet echt sponsors hebben.
Door de zenuwen begin ik uit automatisme op mijn nagels te bijten. Meteen voel ik een arm die op mijn hand slaat.
'Af, Lauren.' klinkt Dennis' stem. 'Wat ben je ook weer zenuwachtig.'
Ik kijk hem schuldbewust aan. Dennis komt er zo inderdaad langzamerhand achter dat ik echt heel snel zenuwachtig ben. Door de zenuwen begin ik altijd heel snel en veel te praten. Even kijk ik om mij heen naar de andere, stille tributen. Dan begin ik snel te praten.
'Nou, jij bent vast ook zenuwachtig.' antwoord ik Dennis.
'Ja, maar ik laat het niet merken.' Dennis kijkt me aan met een zelfverzekerd lachje.
'Nou.' Ik kijk hem met een pruillipje aan en schiet dan weer in de lach.
Dennis slaat speels een arm om mij heen. 'Het komt allemaal goed.' fluistert hij zachtjes in mijn oor, zodat alleen ik het kan horen. 'We maken district 4 trots.'

Trillend van de zenuwen zit ik op de stoel, luisterend naar de andere interviews. Ik probeer me te herinneren wat Hyacintha me ook alweer geleerd had en hoe ik nou precies moet zitten, maar ik weet het niet meer. Dus doe ik maar wat. Om mezelf rustig te krijgen luister ik maar naar de interviews van de anderen. Rosa, uit 1, is als eerste aan de beurt en ze ziet er echt prachtig uit in haar gouden jurk. Mijn jaloerse gevoel negeer ik meteen, Rosa is daar veel te aardig voor. Haar districtgenoot Noah zegt bijna niets en meteen schiet het door me heen dat hij nog weleens heel gevaarlijk kan zijn.
Dan is district 2 aan de beurt en al vrij snel district 3. Verwoed probeer ik me te herinneren wat Finnick me allemaal geleerd heeft, maar ik kan het niet meer bedenken. Alleen dat ik veel moet praten. Maar waarover? En stel dat ik iets heel stoms zeg?
Veel te snel hoor ik Caesar mijn naam roepen en ik kijk Dennis even wanhopig aan. Hij kijkt me doordringend en vol vertrouwen aan. We maken district 4 trots. Zijn woorden galmen rond in mijn hoofd en snel sta ik op.
Bijna huppelend loop ik naar Caesar toe. Ik probeer niet na te denken en lach even vrolijk naar alle juichende Capitoolmensen. Gelukkig struikel ik niet en plof ik veilig neer op de stoel.
'Zo, Lauren. Wat zie je er geweldig uit.' begint Caesar het interview.
'Dank je wel.' zeg ik, terwijl ik stralend om mij heen kijk. 'Normaal houd ik niet zo van jurken, maar deze.. Tja hij is echt geweldig.'
Terwijl ik dat zeg kijk ik Vinco even aan. Ik meen het echt, hij heeft echt iets geweldigs gepresteerd. Jurken draag ik eigenlijk nooit, ik houd er gewoon niet van. Al houd ik wel van mode en leuke kleding. Maar normaal gesproken zou je me echt nooit in een jurk zien.
Caesar lacht even. 'Ja, je mag je stylist wel dankbaar zijn. Maar we beginnen nu even bij de boete. Waarom heb je jezelf aangeboden?'
Zonder na te denken begin ik meteen weer te praten. 'Ik train al mijn hele leven voor de Spelen, samen met Dennis. Ik wou me eigenlijk al eerder aanbieden, maar dat mocht nooit van mijn vader. Nu heb ik het gewoon gedaan, omdat ik het toch wel tijd vind worden en ik denk dat ik het wel aankan.'
Terwijl ik het zeg, denk ik weer aan mijn vader. Zijn gezicht wanneer ik me aanbood. Een verdrietige trek schiet over mijn gezicht.
'Ik hoop dat mijn vader niet erg boos is.'
Verbaasd zit ik naar mezelf te luisteren. Waarom zeg ik dit allemaal? Er zijn maar precies 2 personen die dit weten. Mijn beste vriendin Jennifer en Dennis.
Gelukkig reageert Caesar er heel aardig op. 'Je vader zal vast erg trots op je zijn als hij je hier ziet. En als je wint, kan hij ook niet veel anders dan blij zijn.'
Ik lach dankbaar naar hem en knik. 'Ja, vast wel.'
In een hoog tempo gaat Caesar verder. 'Dat hoge cijfer heb je zeker gekregen door al dat trainen. Een 9 had je toch? Echt goed gedaan!'
'Bedankt.' antwoord ik, blij met het compliment. 'Door al dat trainen kan ik goed overweg met de drietand. Ik train al sinds mijn vijfde, weet je'
'Dat is echt lang.' roept Caesar uit en het klinkt echt gemeend.
'Ja, ik train al zo lang als ik me kan herinneren.'
'Train je altijd samen met Dennis? Want jullie kenden elkaar al goed voor de Spelen, toch?' Caesar lacht ondeugend naar me.
'Ja, meestal train ik met Dennis. We zijn gewoon vrienden en verder niets.' Dat laatste benadruk ik voor de zekerheid maar even. En als ik achterom kijk, zie ik dat Dennis me lachend aan zit te kijken.
Dan gaat de zoemer, ten teken dat mijn interview voorbij is.
'Dames en heren. Nog een groot applaus voor deze vrolijke dame: Lauren Fiona Johnsen!'
Het publiek klapt en juicht, terwijl ik nog een laatste keer naar het publiek zwaai en terug naar mijn plek loop. Een gelukkig gevoel stroomt door mijn aderen. Dit was echt geweldig. Dennis staat gewoon op van zijn stoel en omhelst me zonder op de anderen te letten.
'Super gedaan, Lauren. We maken district 4 echt trots.'
'You can do it.' zeg ik lachend.
Dan duw ik hem richting Caesar, die lachend ons aanstaart. Snel ga ik op mijn eigen stoel zitten. Beter dan dit kan ik me niet voelen. Dit was geweldig.
We maken district 4 trots.