My Own War {Part 7}

De trap bleef door gaan,
Er was amper een einde aan,
Als het plein waar de trap naar toe leidt zichtbaar word zucht ik even van opluchting,
Geen lange steile trap net zoals die berg!
De gedaante stopt waarna die wijst,
Blijkbaar moest ik alleen verder,
Ik knik waarna ik de gedaante voorbij loop,
Waarom moest ik hier heen?

Ik loop het plein op waarna ik om mij heen kijk,
Vlammen deden elk hoekje oplichten,
Daardoor kon ik alles zien,
Het plein was klein, maar op elk stukje grond stond een standbeeld,
Allemaal van een persoon met verschillende wapens in zijn handen,
De persoon te kunnen herkennen was onmogelijk,
Het gezicht was namelijk half afgebroken bij elk standbeeld,
Elk standbeeld had ook zo zijn eigen scheuren en stukken dat het miste,

Ik loop langzaam over het plein heen waarna ik bij een deur kom,
Ik glimlach even, geen geloop meer!
Als ik de deur open, valt al mijn hoop neer,
Het was een deur die leidde naar een trap...
Ik kijk even achterom waarna ik naar de gedaante kijk die tegen de muur aan leunt,
Het enige wat die doet is wijzen,
Wijzen dat ik verder moet gaan,
Ik zucht even en knik dan,
Misschien was er iets daar boven wat het wel waard zou kunnen zijn,

Ik begin mijn tocht naar boven,
Het leek net alsof er steeds meer treden bij kwamen,
Alsof er geen einde zou komen aan deze trap,
Alsof ik hier voor eeuwig zou rond lopen,
Voor de rest van mijn miezerige leventje,

Ik kijk opgelucht als ik een deur in de verte zie,
Ik sprint het laatste stukje waarna ik de deur open doe,
Ik kijk even om mij heen,
Het leek net alsof ik weer buiten stond,
Ik stond op een balkon,
Overal om mij heen kon ik naar de sterren kijken!
Als mijn ogen op een persoon in het midden valt schrik ik even,
De persoon die daar lag was een vrouw,
Het leek net alsof ze dood was,
Maar ondertussen zag je ook haar borst omhoog en omlaag gaan,
Dat betekende dat ze ademhaalde, gelukkig maar!

Wat deed ze hier?
Waarom hadden die mensen haar hier neer gelegd?

"Zoveel vragen, zo weinig antwoorden"
Een echo vult de kamer,
Alsof er hier nog iemand is!

"Zo weinig tijd, Zo weinig tijd"
Ik kijk om mij heen maar kon niemand zien,
De enige personen die hier waren,
Was ik en haar!
Mijn ogen schieten naar de vrouw,
Was zij het die sprak?!

"Weinig tijd.... Weinig tijd....."
De woorden bleven in de kamer echoën,
Alsof ik er iets van uit moest maken,
Alsof ik moest weten waarom er weinig tijd was!

"Dit is de koningin, ze ligt hier al jaren lang"
Een man komt uit de deur lopen waarna die naast mij komt staan,
"Vervloekt door de duisternis, vervloekt tot een eeuwige slaap"
De man kijkt mij even aan, loopt naar de vrouw toe, zoent haar op haar voorhoofd en verdwijnt in het niets,
Alsof die hier nooit gelopen heeft,
Alsof die hier nooit geweest is!