015

Opgelucht zuchtte ze. Toch maar nog even de kamer checken, voor de zekerheid. Er was niks te zien, dacht ze. Haar ogen gleden langs de spullen die in de kamer stonden. Op een gegeven moment bleven haar ogen hangen bij twee leren schoenen. Mannenschoenen, dat was duidelijk. Maar.. Dat kon niet! Er zaten voeten aan. Er lag daar iemand op de grond. Zonder er bij na te denken trok ze aan de schoenen. Een man. Hij zag er vies uit. En hij stonk. Hij was dood. Overduidelijk. Hij leek een beetje op iemand die ze eerder had gezien, maar ze kon er níet op komen. Hmmm, wie kon het zijn? Ze doorzocht zijn kleren en vond een foto. Op die foto stond een man en haar moeder. De man, het was dus... Het was haar vader. Haar vader die was vermoord. Vermoord door haar moeder. Ze legte haar vader op zijn rug. Nu kon ze hem beter bekijken. Hij zag er uit zoals haarzelf. Het voelde alsof ze hem heel goed kende, ook al had ze hem nog nooit gezien. Ze bleef staren naar haar vader. En toen zag ze het.. Hij was..