003

Ze zwierf door de stad. Secondes, minuten, uren, en dagen gingen voorbij. Ze zocht
een woonplaats of ergens om te overnachten maar ze vond niks. Na drie dagen niets gevonden te hebben, gaf ze het op en zocht een rustig plekje in een steegje. Daar zag ze een deur, een deur dat wel miljoenen jaren oud leek. De klimop was tot over de wel 10 meter hoge muur gegroeid. De deur was erg versleten en beschimmeld. De deur zag er heel spookachtig uit en de muren waren ook niet de leukste, maar toch nam ze het risico om de deur te open en naar binnen te gaan. Ze kwam in een grote tuin met een mooie, maar slecht onderhouden vijver. Er waren mooie bomen die danste in de wind. Op de grond was zoveel onkruid gegroeid dat je er tot en met enkels in stond. In de grote tuin stond een nog veel veel groter huis. Een stenen huis. Met heel veel mos langs de wanden.
De ramen van het huis waren ingeslagen en de deur was zo verrot dat je met 1 klein tikje de hele deur kon laten vallen. Er leek niemand binnen te zijn. Het leek alsof de mensen waren verhuisd. Maar dat kon toch niet..? Het servies en de meubels stonden er nog. En anders zou ze niet weten waarom alles er nog stond. Cathy ging naar binnen. Het was er koud, misschien nog wel kouder dan buiten. Het tochtte in het huis.