DoYouMissYourParents?

Ik liet men gezicht op men handen rusten en staarde hem aan. Hij leek het niet te merken en keek gewoon over men hoofd naar iets. Hij grijnsde even maar trok zijn gezicht snel vlak. Ik volgde zen blik en zag men tekeningen die ik gemaakt had als kind. “Toen had je al iets met vampieren is het niet.” lachte hij. De bijna vervaagde tekening gaf een vampier weer in zijn simpelste en tradioneelste vormen. Met zwart achteruit gekamd haar en 2witte tanden die uitstaken vanuit de mondhoeken. Ik zag het terug voor me. Het was Halloween avond en buiten liepen kinderen van deur tot deur om snoep te bedelen. Ieder kind die ik aan de deur zag verschijnen, maakte ik een tekening. Ik had er al zeker tien gemaakt, toen een kleine jongen aan de deur verscheen. De tekening was erg gelijkend geweest, op mijn eigen kinderlijke, kunstzinnige manier. Ik had fier, op het einde van de avond, naar men vader gelopen en hem mijn tekeningen getoond. Ik glimlachte bij de herinnering en focuste me terug op Edward die me gefascineerd aankeek. “Mis je ze niet?”
Ik keek hem niet begrijpend aan.
“Je ouders bedoel ik.”
Daar dacht ik over na. Ik was in alle drukte vertrokken in een van de zo vele ruzies die we gemaakt hadden. Zonder afscheid te nemen had ik de deur uitgerend en naar Forks gereden.
“Misschien” mompelde ik, proberend de pijn van men stem niet te laten doorklinken. “Ze hebben nog niet eens gebeld”
Ik moest sterk zijn, maar of ik het nu wou of niet, een traan rolde over men wang.
“Daar is vast een reden voor.”
Zijn glimlach leek me moed te geven.
“Misschien moet jij hun is bellen.” ging hij verder. Ik keek hem vertwijfeld aan.
“Misschien wel ja.” zuchte ik. Hij had gelijk.
“Genoeg, gepraat. Mensen meisjes horen te slapen op een uur als dit”
Hij nam me lachend van de grond op en legde me, zo voorzichtig hij kon, op men bed.
Ik had niet tegengestribbeld en hem gewoon zijn gang laten gaan. Van Edward kon ik toch niet winnen. Bij Jasper had ik nog het voordeel dat hij een zwak voor me had maar bij Edward… niets.
“Ga je alweer weg?” pruilde ik.
Hij grijnsde oogverblindend.” Ik blijf tot je slaapt.”
Nu wist ik waarom Bella zoveel van hem hield. Hij was niet alleen knap, maar was ook aardig en gevoelig. Zijn grijns werd groter bij men gedachten. “Wees maar niet te gevleid” spotte ik en draaide me op men zij, zodat ik hem nog iets beter kon zien. We hadden nog een uur lang gebabbeld over alles wat je je maar kon indenken, maar langzaam vielen men ogendicht en viel ik in een diepe slaap.