Hoofdstuk 22

Ik had het gevoel dat ik ging stikken. Kasandra had dus gelijk gehad en door mijn koppigheid zal ik hier sterven.
'Wat doe je nou?,' vroeg Aria.
'Nou, stikken!' Wacht... Ik kon praten en dus ook ademen. Te gretig voor lucht om verrast te zijn, ademde ik in. Pas toen ik weer helder kon denken, vroeg ik: 'Maar hoe?'
'Ik weet het ook niet precies. Houd wel mijn hand vast.' Alsof ik van plan was los te laten.
Eerst keek ik nog verbaasd rond, maar toen werd ik nieuwsgierig. 'Wat doe je hier eigenlijk?,' vroeg ik haar.
'Wat bedoel je?'
'Nou, jij bent een zeemeermin en dit is een rivier?'
Ze zuchtte. 'Lang verhaal.'
'Volgens mij hebben we alle tijd.'
'Ja.' Ze zuchtte. 'Dat klopt.'
'Dus?'
'Goed dan. Mijn moeder werd verliefd op een mens. Dat is verboden, dus we werden verbannen uit de zee, ons thuis.'
Het was toch niet te geloven... 'Zeg Aria...'
'Ja, ja. Ik weet wat je denkt. Mijn zussen zeiden hetzelfde.'
Ah, die hoorde ik dus praten in het duister!

'We zijn er.'
Pas zodra we boven water waren, durfde ik haar hand los te laten. De lucht hier voelde beter, helderder. Het eerste waar mijn ogen naar zochten, was Breyan. Ik knipperde even mijn ogen om te wennen aan het licht hier en merkte tot mijn verbazing dat mijn kleding niet nat was. Misschien had het wat te maken met het feit dat ik haar hand de hele tijd had vastgehouden.
'Nou, toe maar.' Ze knikte me bemoedigend toe, maar ik zag een flintertje pijn in haar ogen.
Ik liep voorzichtig het water uit, richting een figuur die daar zat.
'Breyan?'
Hij keek om en zijn blik leek verschrikt.
'Xandria! Ik zei toch...?'
'Het is oké,' zei ik, terwijl ik langzaam op hem afliep. 'Deze zeemeermin heeft me geholpen.'
'Nee, dat is het niet.'
'Wat is het dan?'
Ik ging op mijn hurken zitten en legde mijn hand op zijn schouder.
'Iets groters. Aria's magie heeft me hier gehouden, maar me ook beschermd.' Hij ging op een zachtere toon verder. 'Ik weet dat ze gek is. Maar als ik hier weg kon, zou ik het nog niet doen. Zij wacht op mij!'
'Zij?'
'De draak. Mijn vader doodde haar zoon en nu heeft zij me gevonden. Ik hoopte dat ik jullie kon behoeden voor dit lot. Waarom ben je gekomen?'
'Ik... Dat weet je wel.'
Hij knikte.
Ik zuchtte even en ging naast hem zitten. 'Ga met me mee.'
'Nee.'
'Wat wil je dan doen?'
Hij haalde zijn schouders op en zweeg. Zo zaten we daar een tijdje, zonder te praten. Tot iemand ineens de stilte doorbrak. Het was Aria. Haar stem trilde.
'Breyan... Ik kan je helpen.' Hij stond op en liep naar het water. Mij liet hij achter.
'Hoe?'
'Mijn magie. Het kan je voor een tijdje beschermen. Vlucht. Vlucht naar de bossen.'
Toen verdween ze. Ik draaide me om en zag nog net haar staart in het water verdwijnen.
'Wat doet ze?'
Breyan staarde naar het water. 'Ze komt terug.'

En dat deed ze. Ze kwam terug met mijn reisgenoten, nog helemaal heel. Kasandra keek me verbaasd aan.
Breyan had bij het water zitten wachten en Aria zwom naar hem toe. 'Xandria wees erop dat ik niet dezelfde fout moest maken als mijn moeder. Ze had gelijk.'
'Wat bedoel je?'
'Ik laat je vrij. Ga naar de bossen. Wees snel. Mijn magie zal je tot daar beschermen.'
'Wat wil je daarvoor?'
'Een afscheidskus.'
Een golf van pure jaloezie trok door mijn buik. Oh nee, dat dacht ik niet! Maar ik haalde diep adem. Ik mocht zijn kans op vrijheid en bescherming niet verpesten.
'Oké'
Ik wilde het niet aanzien, maar toch bleef ik kijken. Langzaam kwamen ze dichter bij elkaar en tenslotte raakten haar lippen de zijne. De kus duurde veel langer dan ik hoopte en ik kon zien dat zij van hem hield. Het deed pijn op zoveel manieren.
'Vaarwel, Breyan,' zei ze. Ik kon een traan in haar ogen zien. Ik wist niet of ik medelijden of kwaadheid moest voelen. Ze keek hem voor het laatst aan en verdween toen onder water.
Hij stond langzaam op met een verwarde blik in zijn ogen. 'Laten we gaan.'

Ondanks mijn examenstress heb ik nog een hoofdstukje voor jullie. Het wordt druk, maar aan de andere kant heb ik daarna wel alle tijd voor schrijven. Ik heb woensdag mijn lsd (laatste schooldag) en dan beginnen de examens echt (help!)