It'sNotMyBirthday_

Even later was Billy ook wakker. Hij keek even verbaast naar de al half opgegeten verjaardagstaart “Wat leuk dat je gewacht hebt Jake.” Hij keek verontwaardigd naar Jacob, Jacob keek op zijn beurt mij weer boos aan en ik keek naar de taart terwijl ik bedacht dat ik eigenlijk niet zo van fruittaart hield, terwijl ik net, samen met Jacob, een halve taart naar binnen had gewerkt. “Ik had best wel kunnen wachten maar Mel besloot vandaag niet jarig te zijn.” Jacob bleef me aanstaren, en ik bleef maar kijken naar de taart terwijl Billy blijkbaar niet meer kon volgen en verward van mij naar Jacob en weer terug keek. Ik stopte met taart-staren en keek Billy aan. “Sinds ik weerwolf ben wordt ik niet ouder, ik vond het stom om dan m’n verjaardag te vieren. Ik ben niet jarig!” De laatste woorden waren niet meer dan wat gemompel. Gelukkig, Billy bleek het toch te begrijpen, maar mijn probleem was nog steeds dat Jacob het niet begreep, niet wou begrijpen. Te snel schoof hij zijn stoel achteruit en stond hij op waardoor hij zijn evenwicht verloor, even wankelde en dan toch op zijn achterwerk viel. Ik deed m’n best maar kon een gemeen lachje niet onderdrukken. Hij wierp me snel een boze blik toe voor hij opstond en naar buiten stormde. Al snel kreeg ik last van schuldgevoelens en liep ik hem achterna. Zoals verwacht vond ik hem in de oude garage, zittend op de snuit van zijn oude Chevrolet. Ik nam diep adem en ging naast hem zitten. “Het spijt me.” fluisterde ik. Hij fronste zijn wenkbrauwen en zweeg. “Jake, het spijt me echt, wees alsjeblieft niet boos.” Ik klampte me vast aan z’n arm en probeerde wanhopig in zijn ogen te kijken. Hij keek me aan. “Het spijt je? Ja, het spijt je dat je lachte toen ik viel, maar daar gaat het niet om, daar kan ik best tegen. Vanmorgen deed ik zo m’n best je te verassen, en voor jou stelt je verjaardag terwijl je niet jarig bent niet veel voor, maar…” Hij zuchtte en keek opnieuw naar de grond. Ik legde m’n hand voorzichtig tegen z’n wang zodat ik hem weer mijn richting kon doen kijken. “Maar wat? Wat bedoel….” Plots was hij zo dicht bij, zo dicht dat hij me de adem benam. Ik voelde zijn warme adem op m’n huid, z’n lippen waren zo dicht bij, ik zou hem bijna kunnen… “Je bent als familie voor me.” Zijn stem was zacht maar verbrak toch de stilte. Ik zuchtte bijna onmerkbaar. En familie hoort niet te kussen hé… .