Hoofdstuk 20

"Kom maar even zitten." Zeg ik tegen de jongens die gefocust mijn litteken bestuderen.
Ik zwem naar de badrand en zij doen hetzelfde.
"Uhm... Ik weet niet echt goed hoe ik dit moet gaan vertellen." Begin ik.
"Je hoeft niet." Stelt Liam me gerust.
"Ooit zal ik het toch moeten vertellen."
"Er is iets dat jullie van me moeten weten. Ik heb een tweeling zus, maar zij is helaas niet in staat om hier met mij te zijn." Ik stop even om de reacties van de jongens af te wachten.
"Waarom niet? Als ik vragen mag." Vraagt Harry bezorgd.
"Omdat zij uhm.. Is... Uhmm... Overleden." Ik stop weer.
"Meen je niet." Zegt Liam.
Ik knik.
"Dat is niet niks!" Vindt Louis.
"Dat is heel erg, maar vanwaar het litteken?" Ik hoor aan Harry's stem dat hij niet zeker is van zijn vraag.
"Deze littekens heb ik opgelopen op de dag dat Layla stierf." Leg ik uit en ik wijs een paar littekens aan.
"Layla dus..." Zegt Zayn.
Ik knik en ga verder: "De familie aan de kant van mijn vader is heel hecht, maar aan de kant van mijn moeder had ik dat gevoel nooit. Ik en mijn zus hadden allebei maar een nichtje, verder alleen neefjes. Maar helaas niet echt een leuk nichtje. Alles dat wij hadden kreeg zij ook. Maar dan ook echt alles!"
"Dat lijkt me echt heel irritant!" Onderbreekt Harry me.
Het valt me weer op dat Niall stil is, misschien vindt hij me een aandachttrekker? Anyway, I'll go on.
"Mijn tante, haar moeder,ging daarin mee. Jaloezie...
Toch vonden we het leuk om erheen te gaan. Geen idee waarom, tot we een keer die grote fout maakten.
Alles begon normaal, onze nicht moest naar de wc. Niks mis mee. Helaas kwam ze niet normaal terug gewandeld, maar kwam ze terug met haar moeder. En een hele hoop messen. Ik werd naar een andere kamer gebracht en daar begon mijn tante messen op me te gooien. Het lukt mij om er een hoop littekens op na te houden, maar helaas was het voor Layla te laat." Ik stop om de tranen uit mijn ogen te vegen. Liam legt lief een hand op mijn rug, hierdoor moet ik nog harder huilen. Ik voel steeds meer handen op mijn rug en eentje wrijft erover.
"Ik voel me zo schuldig, ik heb haar nog gezien. Ik ontweek en zij werd geraakt. Waarom moest ik blijven leven?" Roep ik door mijn tranen heen.
De jongens blijven stil.
Er is een ding dat me blijft opvallen, die wrijvende hand. Wie is dat?
"Wat vreselijk." Stottert Harry.
"Ik uhm.. Weet niet wat ik moet zeggen." Liam klinkt geshockeerd.
"Wow." Voegt Louis toe.
Zayn lacht, maar meer zo'n niet-te-geloven-wat-erg lachje.
"Dat je nog zo sterk bent!" Niall zegt iets... Gelukkig!

"Hoe zit dat nu dan? Met je tante en je nicht?" Vraagt Louis als ik iets rustiger ben.
"Daar is niks mee gebeurd, de politie vond te weinig bewijzen." Antwoord ik.
"Wat een sukkels! Jij was er bij." Vindt Liam.
"Idioten." Voegt Niall toe.
Elke keer dat Niall iets zegt krijg ik een speciaal gevoel van binnen, het laat me weten dat hij om me geeft.
"Nu word ik nog vaak genoeg door haar gebeld."
"En wat zegt ze dan?" Vraagt Zayn geïnteresseerd.
"Dat ik dood had moeten zijn, dat Layla nu eindelijk weg is." Antwoord ik.
Ik staat naar het zwembad water, het maakt me rustig. Het zien van de golfjes die ook steeds rustiger worden.
"Die mensen zijn gek!" Roept Harry.
Ik knik instemmend.
"Ik vind het echt erg voor je." Zegt Louis terwijl hij ook naar het water staart, dat doen de meesten op het moment eigenlijk.
"But life goes on!" Zeg ik en ik sta op.
De jongens volgen mijn voorbeeld.
Liam komt meteen naar me toe en geeft me een knuffel.
"Je bent sterk!" Zegt hij.
Ook geeft me een knuffel en ik zie de andere jongens al klaar staan om ook een knuffel te geven.
"Ik heb respect voor je meis!"
Louis is next.
"Je mag er altijd over praten. Wat het dan ook is."
Nu is het Zayn's beurt.
"Ik ben er altijd voor je."
And last, but not least: Nialler.
"Ik..." Begint hij, maar hij maakt het niet af.
Ik...?