You make my life so bad.

POV Ally.
De dagen vlogen voorbij en daar was ik stiekem wel blij mee, ik focuste me vooral op school om zo snel mogelijk klaar te zijn en keek al naar nieuwe opleidingen, ik wou hier echt weg, ik was in jaren niet zo ongelukkig geweest en ik wist eigenlijk niet meer wat geluk was, Ibrahim scheen goed vooruit te gaan en had zijn eerste training alweer gehad, zo was te zien op de tv en Lars, Lars zat nog steeds vast. Ibrahim had aangifte tegen hem gedaan en ik kon hem wel haten daarom, ik was gelukkig met Lars en nu is alles kapot ook al was het me eigen schuld. Ik had nooit met Ibrahim moeten zoenen en ik had al helemaal niet naar Barcelona moeten vertrekken, ik bedoel er waren ook genoeg opleidingen in Nederland die me aan spreekt alleen was ik weer eigenwijs. Terwijl ik me boeken bij elkaar raapte die op me bureau lagen ging me telefoon weer af. Ik had Ibrahim mijn nummer gegeven omdat die zou nadenken over die aangifte, blijkbaar was dat één leugen en had die de aangifte allang gedaan en nu smste die de hele tijd dat het ook beter voor mij was zodat Lars uit me buurt bleef en hoe vaak ik ook had gezegd dat die het niet moest doen en dat ik er ongelukkig van werd deed die het toch typisch een voetballer dus, iemand die je graag ongelukkig maakt. Terwijl ik me telefoon negeerde ruimde ik me kamer op, het was een bende door dat ik vrij druk bezig was geweest met school en iedereen die zegt dat de laatste loodjes het zwaar hadden, tja die hadden toch echt gelijk. Ik maakte overuren voor me opleiding en slapen kende ik amper, ik sliep maar 3 uur of zo en echt niet meer en dat sloopte je eigenlijk wel, nu had ik het voordeel dat ik overdag nog een paar uurtjes had aangezien ik niet heel veel meer naar school hoefde maar voor de rest was me leven voor nu een ramp. Terwijl Lanischa druk binnen kwam uit school keek ik haar even aan. "Jij ziet er ook lekker gezellig uit."Zei ze lachend terwijl ze zich op bed liet neer vallen. "Ja wat moet ik dan? Ibrahim heeft aangifte gedaan en Lars zit nog langer vast en nu smst hij de hele tijd dat het beter is zo."Zei ik boos. Ik was kapot van binnen, Lars was echt de enige voor me, althans zo dacht hij er niet over en dan was er ook nog die Jaylana die waarschijnlijk allang het bed met Lars had gedeeld en nu natuurlijk samen met Lars was. Ik veegde een verdwaalde traan weg uit me ooghoek en negeerde me telefoon waar nu op gebeld werd. "Moet je niet opnemen?"Vroeg ze. "Nee, het boeit me niet dat Ibrahim denkt dat nu alles anders is, hij kan het echt even bekijken."Zei ik boos. Terwijl Lanischa op stond en naast me ging zitten had ik het gevoel als of ik kon breken."Je moet jezelf niet zo ongelukkig maken, geniet van je tijd hier nog even want straks laat je me alleen. We moeten genieten."Zei ze zachtjes. Ik keek haar aan en wist dat ze eigenlijk wel gelijk had."Ibrahim gaat door, Lars gaat door en jij moet dat ook doen."Zei ze. "Ibrahim gaat verder door mijn leven te verpesten ja, dat zeg je goed."Zei ik boos. "Hij verpest je leven niet, hij wilt je leven beter maken."Zei ze. Het enige wat ik nu nog kon doen was haar de boze blik toewerpen, hij mocht mijn leven niet beter maken, nu niet morgen niet nooit niet, alleen Lars kan mijn leven beter maken, niet beter, maar juist geweldiger!