Avada Kedavra • The train.

Phoenix POV.

Ik pakte de laatste spullen bij elkaar, deed het groene, kleine dagboekje, schrijfgerei en mijn staf in mijn mantel ( ik droeg mijn schoolkleding al ) en ik sleepte mijn hutkoffer mee naar beneden.
‘Vader, moeder, idioot,’ groette ik mijn familie en ik hoorde Bellatrix lachen.
Zuchtend keek ik de kamer binnen en ik betrapte mezelf erop dat ik hoopte dat de onbekende, geheime dooddoener er was, al was hij er niet. ik vroeg me af waarom ik dat hoopte. Ook Snape was er niet meer.
Mijn vader stak zijn arm naar mij uit. Ik pakte zijn arm vast en pakte mijn hutkoffer extra stevig vast. En toen waren we weg. Op perron 9 ¾ verschenen.
Het was tamelijk druk op het perron en vooral erg irritant. Het rook er naar modder- en halfbloedjes.
Zuchtend pakte ik mijn koffer en zonder nog verdere acht te slaan op mijn vader beende ik de trein in.
Ik sleepte de koffer helemaal naar achter en stond in een twee strijd: bij Parkinson en Zabini, of bij Potter, Weasley en Longbottom.
Even leek Potter de tweestrijd te hebben gewonnen, maar toen kwam een gestalte met lange, bruine, volle krullen tevoorschijn. Granger.
Ik draaide me naar links, naar de kant van Parkinson en Zabini. Toen viel Draco me op. Ik had niet eens in tweestrijd hoeven staan, tijdverspilling.
Ik opende de deur en gaf Blaise mijn koffer, Blaise staarde me verontwaardigd aan maar ik had me al weer tot Pansy gericht.
‘Je zit op mijn plaats, Parkinson.’ Nooit had ik PANSY gemogen en ik was ook niet van plan haar te mogen. Parkinson keek me arrogant aan en verroerde me niet, waarna ik mijn toverstok trok. Weer luisterde ze niet.
‘Pansy, hoor je d’r niet?’ zei Draco uiteindelijk arrogant en ik glimlachte naar hem. Parkinson stond op en liet zich naast Blaise vallen, waarna ik tevreden naast Draco zitten ga.
‘Wat moet ik met dit ding?!’ vroeg Blaise verontwaardigd aan me, met een blik op mijn hutkoffer.
‘Wat denk je dat je ermee moet, idioot?’ snauwde Draco in mijn plaats. ‘Er is daar een bagagerek, Blaise.’