I Almost Do - Part 11

In plaats van echt te kijken naar de kleding in haar kast droomt ze eigenlijk alleen maar over wat er vanavond kan gebeuren. Niks raars, niks bijzonders, geen kus... Gewoon een gezellige avond tussen twee vrienden. Ze pakt één van haar jurken uit haar kast en houdt deze voor haar. Spontaan begint ze rondjes te draaien. Ja hoor, gewoon twee vrienden... Voorzichtig haalt ze de hakken onder haar bed vandaan. Zal ze deze vandaag dragen? Zou dat wel van Harry mogen?... Ze besluit ze gewoon aan te doen. Ik heb deze hakken niet voor niks gekocht, bedenkt ze als smoesje om ze gewoon aan te doen. Ze kiest voor een mooie broek en een leuk shirtje. Ze weet immers niet of ze naar een duur restaurant gaan of een snackbar... Voor de snackbar ziet ze er nu iets te leuk uit en voor een duur restaurant iets te slordig... Naja.
Een paar uur later gaat de bel van de voordeur. Kan het Taylor al zijn? Nee, dat is pas over een kwartier. Jongens komen altijd te laat. Tenminste, Harry wel. Ed kwam gister ook later thuis dan hij had beloofd. Voorzichtig doet ze de voordeur open. Het kan een enge gast zijn, het kan een vriendin zijn van één van haar huisgenoten. Nee, het is Taylor al. "Hey," zegt ze met een voorzichtige glimlach. "Hey," zegt ook hij met een voorzichtige glimlach. Er is nu al spanning in de lucht. Dit gaat een lange avond worden, denkt Taylor ineens. "Ga je mee? Ik ben met de auto... Waar wil je eigenlijk heen? Een duur restaurant of de snackbar?" Hij bekijkt haar outfit even. Hij heeft geen idee waar zij heen wilde gaan. Ze ziet er wel leuk uit zo. Ook fijn dat ze hakken draagt, dan voelt hij zich niet zo lang. "Ehm, ik dacht een leuk cafeetje misschien? Ik weet het niet. Kies jij maar." ****, dat had ze niet moeten zeggen! Geef nooit een man te veel macht door hem zelf te laten kiezen, vertelde haar moeder vroeger altijd. "Een café is prima. Ik kies wel, ik woon hier immers al langer." Zijn stralende witte glimlach komt weer tevoorschijn. "Ik woon hier al mijn hele leven. Ik woon ook gewoon nog bij mijn moeder." "Ik zou ook terug naar mijn ouders willen gaan," zucht ze zachtjes.
Ze gaan naar café "De Zwaan". Een afgezaagde naam voor een afgezaagd café... Overal hangen foto's van zwanen. Het lijkt de kamer van Omber wel. Alleen in haar kamer hangen overal foto's van katten. Terwijl Taylor L vraagt om het menu, gaat Taylor alvast zitten. Je hoort toch het menu toch gewoon te krijgen? Hier blijkbaar niet. Taylor L komt weer bij haar zitten en overhandigt haar een menukaart. "Hier kwam mijn vader vroeger vaak. Hij schreef hier een boek." Hij kijkt verdrietig. Taylor S weet niet precies hoe ze moet reageren. "O, hoe gaat het nu met hem?" "Hij viel in slaap terwijl hij auto reed... Auto ongeluk dus. Hij overleed vijf jaar terug." Dit bedenk je je nooit... Iemand met een stralend witte glimlach die hij vaak laat zien, kan dus een rottig verleden hebben gehad... Ze kijkt hem bezorgt aan en meteen veegt hij haar zorgen weg met zijn glimlach. "Laten we bestellen."