Night at the museum

Gill



De film was begonnen. Night at the Museum was het. Een geweldige film , die we al honderden keren hadden gezien maar altijd geweldig bleef. Elke keer lachen we tot de tranen over onze wangen stroomden, en zaten we elke keer op het puntje van de zetel van de spanning. Ik lag in Williams armen, Felicia in die van Bill. Bill, bléh. Ik vond hem helemaal niet zo leuk zoals Felicia hem vond. Ik snapte niet wat zo leuk-schattig-vriendelijk-mooi aan hem was. Hij was gewoon een misselijkmakend, irritant, make up dragend zangertje. Ja, hij was dé Bill Kaulitz {jippie ><} Felicia had een relatie met hem, omdat ze van hem hield zei ze zoveel, niet zoals de pers zei “om het geld, of om de roem.” Net zoals ik van William, Will, hield. Mensen kenden hem als Peter Pevensie uit “The Chronicles of Narnia”. Ik kende hem echt als William Moseley, de jongen, niet als de acteur. Over roem gesproken, net als onze vriendjes wilden ik en Felicia beroemd worden, helemaal zelf dus niet met hun hulp. Maar toch hielden ze een oogje in het zeil: ze kenden ze paparazzi te goed. Maar nu terug naar de film, ik wil niets meer missen.