Chapter 37 ~ Sarah Johnson

Waar haalde ze het lef vandaan om mij zomaar aan te spreken? Hoe durfde ze. Mijn handen tintelden van woede. Ik had net mijn leven zoals ik het wou en dan verpestten mijn ouders het door plots op te komen dagen. Ik drukte mijn gezicht in mijn kussen en liet mijn tranen de vrije loop. Toen mijn tranen uiteindelijk gestopt waren, draaide ik me op mijn rug en staarde naar het witte plafond. Ik mocht het niet laten gebeuren dat de mensen die ik liefhad, betrokken werden in mijn problemen. Vooral Harry niet.

Ik moest me vermannen. Ik moest laten zien dat het me allemaal niks deed en dat ik gewoon verder zou gaan met mijn leven. Misschien zou het dan allemaal verdwijnen. Met een diepe zucht stond ik op, veegde de tranen onder mijn ogen weg en rechtte mijn rug. Ik had het toegelaten dat ze mijn jeugd verpestten, maar ik zou het niet toelaten dat ze mijn toekomst zouden ruïneren. Mijn mond vormde zich om tot een lach en zelfverzekerd liep ik naar de hal waarna ik de trap afliep en stil kwam te staan voor de woonkamerdeur.

Zodra ik een voet in de woonkamer zette, stond Eleanor al voor me. Ze keek me schuldig aan waardoor ik toch een schuldgevoel begon te krijgen aangezien ik moest weten dat zij nooit zou begrijpen wat ik had moeten doorstaan. Vandaar dat ze zo gereageerd had. Voor ze iets kon zeggen, bood ik mijn verontschuldiging aan wat ervoor zorgde dat ze me verbaasd aankeek. 'Ja snapt niet wat ik meegemaakt heb, dus kan ik het je niet kwalijk nemen dat je veronderstelt dat ik haar zou helpen.' Ik slikte, maar schonk haar daarna een glimlach. 'Nee, Sarah, ik was fout. Ik had moeten inzien wat die vrouw je allemaal heeft aangedaan.' Ik legde mijn hand op haar schouder in een poging haar gerust te stellen. 'Het maak niet uit.' Een lach brak door op haar gezicht en ze trok me in een stevige knuffel.