Een moeilijke keuze.

Hij rende naar me toe. 'Wat is er?' vroeg hij bezorgd.
'Ik ben niet naar school gegaan. Toen mijn vriendin me kwam ophalen had ik dorst en ik wou het risico niet nemen dat ik haar zou bijten.' legde ik uit. 'Ik heb trouwens ook een paar vragen.'
'Vraag maar raak!' zei hij.
'Mijn moeder, en vriendinnen vinden dat ik er ziek uit zie. Ik ben ook veel bleker. En mijn ogen beginnen een andere kleur te krijgen. Hoe komt dat?'
Hij keek me aan. 'Weet je nog dat ik je vertelde dat je vampier was?'
Ik knikte. Natuurlijk wist ik dat nog!
'Nou je was toen nog niet helemaal een vampier. Je had alleen de kenmerken van een vampier. Je veranderd dit ene jaar steeds meer en uiteindelijk ben je helemaal vampier.'
'Maar wat moet ik dan tegen mijn moeder en vriendinnen zeggen? Ik kan ze niet zomaar niks vertellen. Want ze merken het wel als ik verander!'
'Nou...', aarzelde hij.'Ik kan het gif dat in je lichaam zit er nog uitzuigen. Maar alleen als je dat wilt. En als ik dat zou doen, zou ik je nooit meer kunnen zien. Dat is te gevaarlijk voor jou. Misschien dood ik je wel. En dat wil ik niet. Maar als je gewoon verder wilt gaan met je leven, zuig ik het gif eruit.'
Ik was even stil. Dus ik had nog een keus. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wou voor de rest van mijn leven bij Jeremy blijven. Maar ik wou ook gewoon bij mijn vriendinnen zijn zonder ze te doden.
Hij keek me aan. 'Ik hou genoeg van je om te willen dat je gelukkig bent.'