* Hoofdstuk 30

-Silber's pov-

Daar sta ik dan. Op het plateau in de arena. Nog 30 seconden en dan gaat het beginnen. Ik kijk nog eens naar de Hoorn des Overvloeds. Er ligt van alles. Voedsel, wapens, handige dingen om te overleven. Er ligt ook een deken met iets eronder. Ik kan alleen niet zien wat. Nog 10 seconden. Nog 5. Nog 2. En dan komt er iets omhoog onder het laken wat ervoor zorgt dat het laken afvalt. De gong gaat maar ik blijf versteend staan. Mijn benen staan op slot en bewegen kan ik niet meer. het is Michaël die onder de deken lag. Waarom wil het Capitool mij dit aandoen? Uiteindelijk kan ik weer helder denken en ik wil net naar hem toe rennen om hem mee te nemen en hem te beschermen maar als ik nog niet eens een stap heb gezet, val ik op de grond. De pijn in mijn lichaam maakt me gek. Ik zie Michaël naast me staan met een gestoorde blik. Het is Michaël alleen niet, het is Declan die zich voordoet als Michaël. "Ik wist wel dat je je domme broertje wilde beschermen." Hij lacht als een gestoorde professor en rent dan richting de nog vechtende tributen. Dan wordt alles zwart.

Met een bezweet gezicht zit ik in een klap rechtop in mijn bed. Het is nog donker maar ik zie aan de lucht dat de zon elk moment op kan komen. Ik kan niet meer in slaap vallen en besluit maar om het dak op te gaan. Er ligt kleding op het voeteneind wat de tributenkleding moet voorstellen. Ik doe het aan en ga het dak op. Ik ben nog net op tijd om de zonsopgang nog te zien. Waarschijnlijk de laatste. "Dit soort oranje is mijn lievelingskleur." Dit maakt het helemaal af. Met Peeta de zonsopgang zien. "Wat is jouw lievelingskleur eigenlijk?" "Blauw, van het water en de lucht. Ik link dat altijd aan vrijheid." Er verschijnt een glimlach rond mijn lippen. "Nog een paar laatste tips als het nu wel mag. Blijf niet bij het bloedbad en ga direct als de gong is gegaan weg. Ga meteen op zoek naar water, dat houdt je in leven." Ik knik. "En nog één ding: blijf in leven." We lachen en dan komt Cinna om samen met mijn opgehaald te worden met de hovercraft. Peeta slaat zijn armen stevig om me heen en laat me niet los. "Michaël, Melrose, hoop." Fluistert hij. "Je gaat het halen. Ik zie je binnenkort weer." Een kus op mijn slaap, hij laat me los en loopt dan weg. Hij draait zich nog een laatste keer om en werpt me een bemoedigende blik. Ik houd mijn tranen in om hem niet te laten zien dat ik gehecht aan hem ben geraakt en misschien nog veel meer dan dat. Als hij verdwenen is, verschijnt de hovercraft boven ons en haalt mij en Cinna naar boven. Boven aangekomen, wordt er een volgchip in mijn arm gedaan en daarna beginnen we aan het ontbijt. Op een gegeven moment worden de ramen donker. We zijn bijna bij de arena. Vanaf dat moment gaat alles snel. We lopen naar de startkamer, ik wordt verder aangekleed. Het is een lichte, wijde spijkerbroek. Ik kan er makkelijk in bewegen. Daarboven heb ik een wit topje aan met een roodoranje vest eroverheen. veel te opvallend naar mijn smaak. Dikke sokken en laarzen waarin makkelijk te rennen is, zitten aan mijn voeten. Ik drink nog wat en laat Cinna mijn haar doen. Een vlecht die begint aan de linkerkant en zich ingevlochten een weg baant naar de rechterkant en overgaat in een staart. Dan neem ik ook afscheid van Cinna. "Hier is je ketting, je aandenken. Ik heb het armbandje er zo aan gemaakt dat het een geheel lijkt maar je kan het er zo vanaf halen en om je pols doen." Ik ben hem daar zo dankbaar voor. Ik geef hem een knuffel en begin te huilen. "Het vorige heb ik vorig jaar ook tegen Katniss gezegd en voor jou geldt het net zo goed. Ik mag eigenlijk niet wedden mar als het kon, wed ik op jou." "Dank je." Piep ik en stap dan de buis in die onmiddellijk sluit. Ik kijk nog even naar Cinna's vastberaden gezicht, veeg mijn tranen weg en stel me vastberaden op. Het platvorm gaat naar boven en het licht verblindt me maar niet voor lang. Binnen een mum van tijd kan ik zien hoe de arena eruit ziet. We staan midden in een gebied wat ik in mijn schoolboeken heb gezien als de Grand Canyon. Grote, oranjerode rotsen. Ik vind de kleur van mijn vest niet overdreven meer. In de verte achter me zie ik vaag boomtoppen boven de rotsen uitsteken. Ik draai me weer terug en houdt mijn vastberaden houding aan.

Daar sta ik dan. Op het plateau in de arena. Nog 30 seconden en dan gaat het beginnen. Ik kijk nog eens naar de Hoorn des Overvloeds. Er ligt van alles. Voedsel, wapens, handige dingen om te overleven. Een eindje voor me ligt een behoorlijk grote rugzak. Ik ben het vastberaden maar charmante meisje uit District 12 en ik ben vastberaden om die rugzak op een charmante manier van mij te maken. Ik wil niet met legen handen verder. Ik kijk de kring met tributen in. Declan kijkt me nijdig aan en ik kijk nijdiger terug. Dan zoek ik Daz op. Tot mijn opluchting kijkt hij mij ook aan. "Niet doen." Zeg ik geluidloos als teken dat hij me niet hoeft te beschermen. "Ik moet wel." "Je moet niet." "Jawel, ik bescherm je. Klaar!" Ik geef het maar op. Nog 10 seconden. Nog 5. Nog 2. De gong gaat en ik ren op volle kracht naar de rugtas. Als ik mijn handen eromheen gesloten heb, verander ik van richting. Ik ren zo snel mogelijk naar de boomtoppen achter de rotsen. Ik draai nog één keer om en keer dan mijn rug naar de nog vechtende tributen om mijn eigen pad te kiezen.