Chapter 11

Ik stap uit de auto en de oude vrouw die me hier heen bracht, loopt achter me aan naar binnen toe. Zou een smoesje werken? Ik had alles behalve zin om magie te oefenen, hoewel ik het nog wel eens stiekem had gedaan terwijl het niet mocht. Het moeten maakt het meteen een stuk minder leuk, ook omdat mij niet verteld wordt waarvoor het nuttig is. Een smoesje gebruiken, klinkt meteen een stuk verleidelijker als ik mijn oma zie lopen met een groot dik boek. Ze wuift dat ik naar haar toe moet komen en langzaam slof ik naar haar en het oude boek toe. 'Ga zitten.' Ik volg haar bevelen op en ga zitten op de stoel waarnaar ze wijst. Haar handen zien er oud en dus verrimpeld uit. De aderen en botten zijn goed zichtbaar en af en toe doet er zich een pigment vlek op. 'Je moet contact gaan maken met je lichaam.' Ik kijk haar schaapachtig aan. 'Ik heb al contact met mijn lichaam.' Ze schudt haar hoofd en bladert driftig door het boek. 'Als dat zo was, waren die dingen niet gebeurd.' Een diepe zucht laat hopelijk merken dat ik het er niet mee eens ben. Een aantal nachtmerries en een regenbui is al genoeg om mijn oma hier heen te laten komen. Oja en natuurlijk de boeken van Courtney niet te vergeten. Courtney... Bijna ben ik er zeker van dat het haar idee was van die bikini, maar verrassend genoeg heeft Britney me dat alweer vergeven. Die heeft haar hoofd natuurlijk bij andere dingen nu. Aron. Mijn gedachten wijken uit naar zijn verjaardagsfeest. Hij vond het helemaal niet leuk om populair te zijn, had hij gezegd en... Mijn oma klapt in haar handen waardoor ik uit mijn gedachtengang gehaald word. 'Let je wel op?' Ik schud mijn hoofd en meteen kijkt ze me boos aan. Ze zucht en draait het boek naar me toe. 'Als jij contact met je lichaam hebt, moet je dit vlekkeloos kunnen' Ik kijk naar de tafel waar het boek op ligt. Mijn motivatie om voor mijn oma iets uit te voeren is ver weg, maar ik ben bang dat ze niet snel op zal geven. Mijn ogen gaan over het papier en ik probeer de oude raadselachtige woorden een voor een te ontcijferen. Het is een spreuk met water, iets waar mijn voorkeur vaker naar uit ging. Als ik halverwege ben met het lezen van de tekst, begint mijn oma ongeduldig te tikken met haar nagels. De houten tafel versterkt dit getik en irritatie vloeit voort uit dit tafereel. 'Rustig aan. Ik kan niet alles zo snel lezen.' Snauw ik en ik hoor mijn oma zacht snuiven. Arrogantie is een ding, maar van je oma is het iets anders. Dan als ik alles goed ontcijferd heb, kijk ik haar aan. Ze geeft me een bemoedigend knikje en een beetje zenuwachtig sluit ik mijn ogen. Voor mijn oma heb ik niet vaak magie uitgeoefend en wanneer dit moet krijg ik sterk het gevoel dat ik moet presteren. Na een tijdje mijn ogen gesloten te hebben, verdwijnen al mijn gedachten en raak ik in een vage trance. Een waterval verschijnt voor mijn ogen en in flitsen zie ik mensen naar beneden springen. Ze lachen en gieren van plezier. Tot een van hen verkeerd springt en terpletter valt. Een angstig gevoel bekruipt me als al het water rood kleurt en de vrolijke kreten in scherpe huilende gillen veranderen. Mijn angst zal wel van mijn gezicht te lezen zijn als ik in de verte mijn oma aan mijn arm voel schudden. In de lucht wordt de blauwe hemel uit het niets donker grijs en bliksemschichten schieten naar beneden het rode water in. Dan is in een klap alles zwart.
Met een knallende hoofdpijn die niet lijkt te willen verdwijnen, open ik mijn ogen en kijk in het bezorgde gezicht van mijn oma. 'Gaat het?' Ik knik en wrijf aan mijn hoofd. 'Die hoofdpijn zul je nog wel even houden, vrees ik.' Zegt ze en geeft me een glaasje water. Wanneer ik het glas leeg heb, verwacht ik een verklaring van mijn oma. Ze is tenslotte een wandelende encyclopedie wat betreft magie. 'Je bent flauw gevallen tijdens je spreuk. Uit het niets maakte je gebruik van een hele grote bron met magie en je lichaam het niet aan. Het was te veel magie in een keer.' Ik bijt op mijn lip. Mijn poging om indruk te maken is dus niet geslaagd. 'Wat zag je?' Ik denk terug en beelden van het rode water keren terug. 'Water.' Zeg ik zacht. Mijn oma merkt feilloos mijn spanningen op en gaat zitten op de rand van de bank. Ze laat een stilte wachten en stopt haar arrogantie van eerder die middag weg. Zou ze echt wat om me geven?
'Eerst was het een waterval waarvan mensen afsprongen en vrolijk waren. Toen ineens viel iemand naar beneden op een rots en toen werd het hele water rood en iedereen was in paniek.' Het geschreeuw echoot in mijn hoofd. 'Ik wilde hem redden, maar dat.... lukte niet.' Mijn oma knikt. 'Er is nog veel om te oefenen.' En daar gaat het idee dat ze misschien toch iets om me geeft. Met een tikkeltje arrogantie in haar houding loopt ze weer terug naar de keuken.
Toch ietwat teleurgesteld, loop ik naar boven en ik vraag me af of ze überhaupt ooit van me zal houden. Mijn plekje in de vensterbank zoek ik weer op en kijk naar buiten. Zou Britney me haten als ze zou weten van mij en Aron? Ik haal diep adem en sluit mijn ogen. Het liefste wil ik gewoon even geen drama. Geen magie en geen jongens en meisjes van school waar ik me druk om ga zitten maken. Niks.

Mijn moeder had wederom een gesprek met mijn oma gisteravond waardoor ik verboden werd om beneden te zijn, maar dat vond ik alles behalve erg. Alleen maakte ik me zorgen om mijn moeder. Het geschreeuw tussen die twee zou iedereen door merg en been gaan. Toch heb ik het er niet over als ik met mijn moeder de volgende ochtend in de auto zit. Ze is niet heel spraakzaam en mijn reactie daarop is dat ook ik zwijg. Toch als ik dan uitstap, gaat mijn mond open. 'Tot vanavond.' Zeg ik en glimlach als de deur dicht gaat.